خلیج فارس

 
اساساً نگارنده یر این باور است که خلیج فارس، خلیج فارس است؛ نه کم و نه زیاد!
به نظر مي رسد نه فقط اصل حفظ منافع ملي و ضرورت رعايت امنيت ملي، ايجاب مي كند كه بي هيچ كم و كاستي يا اضافه و علاوه اي، همه جا و در هر نوشته و نامه اي و در هر كنفرانس و همايشي، بايستي فقط و فقط گفت: "خليج فارس"؛ بلكه رعايت اصول ادبي در زبان شيرين فارسي، اين ضرورت را مي رساند كه هيچ گاه بين صفت و موصوف يا مضاف و مضاف اليه، نه با كلمه اي و حتي با حرفي، فاصله اي ولو كمترين نيندازيم و فقط بگوييم و بنويسيم: "خليج فارس"
نه به خود اجازه دهیم که اول یا آخر یا وسط این واژگان وصف ناپذیر، حرف و کلمه‌ای بیفزاییم و نه – در عالم واقع - به دیگران، اجازت دهیم كه بی اجازت ما، بر آن و در آن، قدم نهند.
همه مي دانيم كه در لغتنامه دهخدا تصريح دارد كه نام آن از قديم بين اعراب "بحرالفارس" نام داشته و در مآخذ اسلامي نيز بدين نام آمده است و در نوشته هاي غربي آن پرسيكوس سينوس ( persicussinus ) يا پرسيكوم ماره ( persicum mare) آمده. (ر.ك.: صفحه 9935 ذيل واژه "خليج فارس"، جلد هفتم «خديجه-دوديه‌»، لغتنامه دهخدا، مؤسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، چاپ دوم از دوره جديد، 1377)
از هر ديدگاه، جامع به نظر مي رسد كه اگر – در قالب بخشنامه و دستورالعمل و يا حتي با وضع قانون - توصيه شود حتي در لفظ و سخنراني ها و همايش ها و خصوصاً نامه نگاري ها و مكاتبات اداري و سازماني و به ويژه مكاتبات بين المللي، فقط از عبارت "خليج فارس" استفاده شود ولاغير. چرا كه در اين وانفساي سودجويي ها و فرصت طلبي هاي برخاسته از آثار عملكرد دشمنان، با هجمه ي القاهاي خبري و تأثيرپذيري جهانيان، مخدوش ساختنِ واژه ي "خليج فارس" با الفاظي همچون هميشه* و مانند آن، به صلاح و مفيد فايده و تحصيل نتيجه نيست. زيرا وقتي كه خود، اجازه دهيم اين واژه ي مهم و معتبر بين المللي، خدشه پذير شود، از ديگرانِ فرصت طلب چه انتظار مي رود!؟
پس، بهتر است كه هر جا سخن از "خليج فارس" به ميان مي آيد، فقط و فقط از واژه ي تركيبي "خليج فارس" استفاده شود تا هر چه غير آن را دروغ بزرگ بدانيم و اين باور ملي را به آن طرف مرزهاي آبي و خاكي هم به خوبي، بگسترانيم و افكار عمومي جهانيان را در اين جهت تقويت كنيم.
..................................
*. توضيح اين كه وقتي از واژه ي "هميشه" در اين باره استفاده مي شود، خواه ناخواه، بعدها، اين تعبير مي شود كه پس روزي بوده كه اين مهم، محل اختلاف بوده فلذا از سوي دشمن، فرصت سازي مي شود و – خداي ناكرده - به نفع خويش، در وقت مقتضي، بهره برداري خواهد شد.