چند سالی است که رابطه عابران پیاده و خودروها درشهرهای بزرگ از تعامل و همزیستی گذشته است و کار بیشتر شبیه جنگی مدامشده که هر کدام از این گروه ها سعی دارند در آن پیروز شوند و در این میان آنچه نصیب آنها می شود، کشته شدن تعداد زیادی از عابران پیاده در شهرهایبزرگ و به خصوص تهران است. اتفاقی که نشان از نوعی هرج و مرج می دهد وراهی جز آموزش از دوران خردسالی و کودکی ندارد.
عابران پیاده نیمی از کشته شدگان تصادف ها
سید جعفر تشکری هاشمی معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران در گفت وگویی که خرداد امسال با خبرگزاری مهر کرد، راجع به آمار تصادف ها و کشته شدگان عابران پیاده در تهران گفت: "هر سال تعداد زیادی از عابران پیادهجان خود را در جریان سوانح رانندگی از دست میدهند و با وجود کاهش 20درصدی تلفات، در چهار ماهه نخست سال گذشته 266 نفر در تصادفات تهران کشته شده‌اند که نیمی از آنها را عابران پیاده تشکیل میدهند. به این ترتیب به طور متوسط روزانه دو نفر بر اثر حوادث رانندگی در تهران کشته می‌شوندکه یک نفر از آنها عابران پیاده هستند."
آمار بسیار تکان دهنده است. با این حساب در طول سال 365 نفر کشته می شوند که بر اساس آمارها بیشتر این کشته شدگان را افراد مسن و کودکان تشکیل میدهند. چنین اتفاقی هم برای خانواده شخص کشته شده بسیار دشوار و ناراحت کننده است و هم راننده را درگیر مسایل و مشکلاتی طولانی و آزار دهنده می کند. همچنین این اتفاقات هزینه زیادی بر دوش شرکت های بیمه می گذارد که باز هم تاثیر منفی آن روی اقتصاد جامعه و خانواده ها تاثیرگذار خواهد بود.
عابران بی احتیاط، رانندگان بی احتیاط
حقیقت اینجا است که طی سال های گذشته هم عابران پیاده بی احتیاط شده اندو هم رانندگان صبوری و مدارای خود را از دست داده اند. زمانی افراد درجامعه حرمت داشتند. مسن ترها، کودکان، زنان هر کدام از جایگاه خاصی برخوردار بودند و رانندگان سعی می کردند نسبت به این گروه ها از افرادجامعه مهربانی بیشتری به خرج دهند، اما در این چند سال که حرمت گذاری و بسیاری از ارزش های دیگر فرو ریخته است، عابران در اندیشه عبور و رسیدن به مقصد هستند و رانندگان هم بدون در نظر گرفتن شرایط عابران همین اندیشه را در سر دارند.
یکی از راه های موثر برای کم کردن از تصادف میان عابران پیاده و خودروها،عبور از خط کشی عابر پیاده یا پل ها است. خط کشی عابر پیاده سر چهارراه هایی که چراغ راهنمایی دارند، تا حدودی وضعیت روشنی دارد. یعنی هم رانندگان و هم عابران باید با توجه به رنگ چراغ راهنمایی مخصوص به خود ازخیابان رد شوند. از نظر قانونی همه چیز روشن است، اما از نظر عرفی شرایط کاملا" نامساعد است.به این مفهوم که بسیاری از رانندگان به جای اینکه پشت خط عرضی بایستند که با خط عابر پیاده فاصله دارد، با بی احتیاطی روی خط عابر پیاده توقف می کنند. این اتفاق بیشتر از آن جا ناشی می شود که رانندگان به چراغ زرد توجه ندارند و از آن عبور می کنند. چند سال قبل که طرح تشدید با مجازات رانندگان بی توجه به خط عابر پیاده مطرح شده بود، رانندگانی که روی این خط توقف می کردند، جریمه می شدند.
این طرح همانند بسیاری دیگر از طرح ها موقتی بود و اکنون یا پلیسی سرچهارراه نیست که به رانندگان متعرض به خط عابر پیاده تذکری جدی بدهند یااگر هم باشد، توجه چندانی به این موضوع نمی کنند. البته عابران پیاده نیزگاهی رنگ چراغ های عبوری را نادیده می گیرند و تصور می کنند که هر زمان بخواهند می توانند از خیابان رد شوند. این موضوع گاهی باعث تصادف و ایجاد مشکل در عبور مناسب خودروها می شود. به نظر می رسد در این زمینه نیروی انتظامی باید طرحی دایمی داشته باشد تا هم به رانندگان متخلف تذکر دهد وهم فکری برای عابران پیاده متخلف کند!
یکی دیگر از راه های عبوری عابران پیاده از عرض خیابان ها، پل های عابرپیاده است. بر اساس آماری که سازمان زیباسازی شهر تهران در سال 1386ارایه کرده بود، 29 پل مکانیزه و 170 پل عادی و در مجموع 199 پل عابرپیاده در تهران وجود داشته است. یعنی کمتر از یک سوم پل های عابر پیاده از پله برقی برخوردارند.یک پل هوایی بین 5/5 تا 7 متر از زمین ارتفاع دارد. در نظر بگیرید یک فردمسن یا کودک یا فردی که با مشکل حرکتی مواجه است، بخواهد از چنین ارتفاعی بدون داشتن پله برقی بالا برود و پایین بیاید. به راستی این شرایط تا چه اندازه می تواند برای افراد دشوار باشد و همین دشواری موجب شود که انگیزه استفاده از پل عابر پیاده را از دست بدهند. در برخی از پل های عابر پیاده پر رفت و آمد، وقتی مشکل نداشتن پله برقی با کثیفی همیشگی کف پله ها وازدحام قابل توجه عابران گره بود، باعث هدایت عابران به سوی بی قانونی می شود. اتفاقی که در برخی از میدان های بزرگ شهر همانند میدان انقلاب می افتد.
مشکل حرکت عابران پیاده فقط منحصر به عبور از عرض خیابان نمی شود. بلکه گاهی این مشکل مربوط به زمانی است که عابران پیاده قصد سوار شدن به تاکسی را دارند و در برخی ساعت های شبانه روز یا روزهای شلوغ و پرترافیک،عابران برای سوار شدن به تاکسی تا وسط خیابان می آیند و خطر تصادف رابالا می برند.این مشکل که بیشتر حاصل مدیریت شهری است، هم رانندگان و هم عابران پیاده را به شدت کلافه می کند. خیابان بستری آماده برای تصادف های مرگبار وآسیب زننده می شود که هم رانندگان و هم عابران در ایجاد این شرایط تقصیردارند. بسیار دیده شده است که ایستگاه تاکسی چند متری از سر چهارراه فاصله دارد، اما نه عابران به آن توجهی می کنند و نه رانندگان حاضر به رعایت قانون هستند و در هر نقطه از خیابان ها و حتی اتوبان های پر رفت وآمد با اشاره مسافر داخل ماشین یا عابری که قصد سوار شدن دارد، ماشین رانگه می دارند و در ترافیک شهر مشکل ایجاد می کنند.
نبود آموزش در کودکی و طرح های نیمه کاره
مسئله اصلی این است که تاکنون طرح های زیادی ارایه شده که برخی از آنهاعملی شده (همانند هدایت عابران به پیاده روها یا تاکید بر توجه به رنگ چراغ های عبوری) و بعضی از آنها نیز فقط در حد حرف باقی مانده است(همانند جریمه عابران متخلف و خودروهای مسافرکش شخصی) اما نتیجه این برنامه ها تاثیر بلند مدت نداشته اند.آموزش از دوران خردسالی و کودکی می تواند موثرترین و بهترین شیوه برای تغییر رفتارهای مردم در عبور و مرور شهری باشد. وقتی افراد از سن بسیارکم یاد بگیرند و خود را ملزم به رعایت قانون بدانند، با رفتارشان آموزش عملی به فرزندان یا دیگر کودکان نیز می دهند.
متاسفانه در کشور ما نه تنها آموزش قوانین راهنمایی و رانندگی به گروه های سنی پیش دبستانی و دبستان بسیار اندک است، راهی برای افزایش این آموزش نیز صورت نمی گیرد. در شهر همانند تهران تنها یک پارک آموزش مقررات راهنمایی و رانندگی وجود دارد که آن هم از ظرفیتی بسیار محدود برخوردار است و بدون شک همه دانش آموزان مدارس یا پیش دبستانی از آن نمی تواننداستفاده کنند. فیلم، نمایش، موسیقی و دیگر شیوه های کمک آموزشی نیز دراین مورد بسیار محدود و اندک است. باید آموزش قوانین راهنمایی و رانندگی به خردسالان و کودکان دایمی و طولانی مدت باشد تا جامعه به سوی رعایت قوانین تمایل پیدا کند.
4545
عابران پیاده نیمی از کشته شدگان تصادف ها
سید جعفر تشکری هاشمی معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران در گفت وگویی که خرداد امسال با خبرگزاری مهر کرد، راجع به آمار تصادف ها و کشته شدگان عابران پیاده در تهران گفت: "هر سال تعداد زیادی از عابران پیادهجان خود را در جریان سوانح رانندگی از دست میدهند و با وجود کاهش 20درصدی تلفات، در چهار ماهه نخست سال گذشته 266 نفر در تصادفات تهران کشته شده‌اند که نیمی از آنها را عابران پیاده تشکیل میدهند. به این ترتیب به طور متوسط روزانه دو نفر بر اثر حوادث رانندگی در تهران کشته می‌شوندکه یک نفر از آنها عابران پیاده هستند."
آمار بسیار تکان دهنده است. با این حساب در طول سال 365 نفر کشته می شوند که بر اساس آمارها بیشتر این کشته شدگان را افراد مسن و کودکان تشکیل میدهند. چنین اتفاقی هم برای خانواده شخص کشته شده بسیار دشوار و ناراحت کننده است و هم راننده را درگیر مسایل و مشکلاتی طولانی و آزار دهنده می کند. همچنین این اتفاقات هزینه زیادی بر دوش شرکت های بیمه می گذارد که باز هم تاثیر منفی آن روی اقتصاد جامعه و خانواده ها تاثیرگذار خواهد بود.
عابران بی احتیاط، رانندگان بی احتیاط
حقیقت اینجا است که طی سال های گذشته هم عابران پیاده بی احتیاط شده اندو هم رانندگان صبوری و مدارای خود را از دست داده اند. زمانی افراد درجامعه حرمت داشتند. مسن ترها، کودکان، زنان هر کدام از جایگاه خاصی برخوردار بودند و رانندگان سعی می کردند نسبت به این گروه ها از افرادجامعه مهربانی بیشتری به خرج دهند، اما در این چند سال که حرمت گذاری و بسیاری از ارزش های دیگر فرو ریخته است، عابران در اندیشه عبور و رسیدن به مقصد هستند و رانندگان هم بدون در نظر گرفتن شرایط عابران همین اندیشه را در سر دارند.
یکی از راه های موثر برای کم کردن از تصادف میان عابران پیاده و خودروها،عبور از خط کشی عابر پیاده یا پل ها است. خط کشی عابر پیاده سر چهارراه هایی که چراغ راهنمایی دارند، تا حدودی وضعیت روشنی دارد. یعنی هم رانندگان و هم عابران باید با توجه به رنگ چراغ راهنمایی مخصوص به خود ازخیابان رد شوند. از نظر قانونی همه چیز روشن است، اما از نظر عرفی شرایط کاملا" نامساعد است.به این مفهوم که بسیاری از رانندگان به جای اینکه پشت خط عرضی بایستند که با خط عابر پیاده فاصله دارد، با بی احتیاطی روی خط عابر پیاده توقف می کنند. این اتفاق بیشتر از آن جا ناشی می شود که رانندگان به چراغ زرد توجه ندارند و از آن عبور می کنند. چند سال قبل که طرح تشدید با مجازات رانندگان بی توجه به خط عابر پیاده مطرح شده بود، رانندگانی که روی این خط توقف می کردند، جریمه می شدند.
این طرح همانند بسیاری دیگر از طرح ها موقتی بود و اکنون یا پلیسی سرچهارراه نیست که به رانندگان متعرض به خط عابر پیاده تذکری جدی بدهند یااگر هم باشد، توجه چندانی به این موضوع نمی کنند. البته عابران پیاده نیزگاهی رنگ چراغ های عبوری را نادیده می گیرند و تصور می کنند که هر زمان بخواهند می توانند از خیابان رد شوند. این موضوع گاهی باعث تصادف و ایجاد مشکل در عبور مناسب خودروها می شود. به نظر می رسد در این زمینه نیروی انتظامی باید طرحی دایمی داشته باشد تا هم به رانندگان متخلف تذکر دهد وهم فکری برای عابران پیاده متخلف کند!
یکی دیگر از راه های عبوری عابران پیاده از عرض خیابان ها، پل های عابرپیاده است. بر اساس آماری که سازمان زیباسازی شهر تهران در سال 1386ارایه کرده بود، 29 پل مکانیزه و 170 پل عادی و در مجموع 199 پل عابرپیاده در تهران وجود داشته است. یعنی کمتر از یک سوم پل های عابر پیاده از پله برقی برخوردارند.یک پل هوایی بین 5/5 تا 7 متر از زمین ارتفاع دارد. در نظر بگیرید یک فردمسن یا کودک یا فردی که با مشکل حرکتی مواجه است، بخواهد از چنین ارتفاعی بدون داشتن پله برقی بالا برود و پایین بیاید. به راستی این شرایط تا چه اندازه می تواند برای افراد دشوار باشد و همین دشواری موجب شود که انگیزه استفاده از پل عابر پیاده را از دست بدهند. در برخی از پل های عابر پیاده پر رفت و آمد، وقتی مشکل نداشتن پله برقی با کثیفی همیشگی کف پله ها وازدحام قابل توجه عابران گره بود، باعث هدایت عابران به سوی بی قانونی می شود. اتفاقی که در برخی از میدان های بزرگ شهر همانند میدان انقلاب می افتد.
مشکل حرکت عابران پیاده فقط منحصر به عبور از عرض خیابان نمی شود. بلکه گاهی این مشکل مربوط به زمانی است که عابران پیاده قصد سوار شدن به تاکسی را دارند و در برخی ساعت های شبانه روز یا روزهای شلوغ و پرترافیک،عابران برای سوار شدن به تاکسی تا وسط خیابان می آیند و خطر تصادف رابالا می برند.این مشکل که بیشتر حاصل مدیریت شهری است، هم رانندگان و هم عابران پیاده را به شدت کلافه می کند. خیابان بستری آماده برای تصادف های مرگبار وآسیب زننده می شود که هم رانندگان و هم عابران در ایجاد این شرایط تقصیردارند. بسیار دیده شده است که ایستگاه تاکسی چند متری از سر چهارراه فاصله دارد، اما نه عابران به آن توجهی می کنند و نه رانندگان حاضر به رعایت قانون هستند و در هر نقطه از خیابان ها و حتی اتوبان های پر رفت وآمد با اشاره مسافر داخل ماشین یا عابری که قصد سوار شدن دارد، ماشین رانگه می دارند و در ترافیک شهر مشکل ایجاد می کنند.
نبود آموزش در کودکی و طرح های نیمه کاره
مسئله اصلی این است که تاکنون طرح های زیادی ارایه شده که برخی از آنهاعملی شده (همانند هدایت عابران به پیاده روها یا تاکید بر توجه به رنگ چراغ های عبوری) و بعضی از آنها نیز فقط در حد حرف باقی مانده است(همانند جریمه عابران متخلف و خودروهای مسافرکش شخصی) اما نتیجه این برنامه ها تاثیر بلند مدت نداشته اند.آموزش از دوران خردسالی و کودکی می تواند موثرترین و بهترین شیوه برای تغییر رفتارهای مردم در عبور و مرور شهری باشد. وقتی افراد از سن بسیارکم یاد بگیرند و خود را ملزم به رعایت قانون بدانند، با رفتارشان آموزش عملی به فرزندان یا دیگر کودکان نیز می دهند.
متاسفانه در کشور ما نه تنها آموزش قوانین راهنمایی و رانندگی به گروه های سنی پیش دبستانی و دبستان بسیار اندک است، راهی برای افزایش این آموزش نیز صورت نمی گیرد. در شهر همانند تهران تنها یک پارک آموزش مقررات راهنمایی و رانندگی وجود دارد که آن هم از ظرفیتی بسیار محدود برخوردار است و بدون شک همه دانش آموزان مدارس یا پیش دبستانی از آن نمی تواننداستفاده کنند. فیلم، نمایش، موسیقی و دیگر شیوه های کمک آموزشی نیز دراین مورد بسیار محدود و اندک است. باید آموزش قوانین راهنمایی و رانندگی به خردسالان و کودکان دایمی و طولانی مدت باشد تا جامعه به سوی رعایت قوانین تمایل پیدا کند.
4545
نظر شما