جلیل شهناز رفت، باغ نوا خشکید

عادل عسگری: خبر بهت آور بود.استاد جلیل شهناز،مرد دوران ساز موسیقی ایران درگذشت.از دست دادن چنین گوهری،به خصوص در روزهایی که موسیقی ما دچار رکود خلاقیت و فقر احساس است،مصیبتی بس ناگوار بود.این استاد بزرگ که یگانه تارنوازی به شمار می‌فت،  هنر بداهه نوازی را به اوج خود رسانید و بداهه پردازی ها و ملودی پردازی های منحصر به فردی که از او به یادگار مانده، الهام بخش بسیاری از نوازندگان  در طول تاریخ تارنوازی ایرانی بوده و خواهد بود. به ندرت می توان نوازنده ای را به خاطر آورد که علاوه بر تاثیر بر نوازندگان دیگر بر آهنگسازان و حتی خوانندگان نیز موثر بوده و می توان گفت در زمینه جاب آواز هنوز کسی به توانایی و خلاقیت هنری او نرسیده و البته با وضع موجود بر آموزش موسیقی-یعنی تربیت گروه نواز و نه بداهه نواز-در سال های اخیر چنین آرزویی بس خام به نظر می رسد.

براستی که استاد شهناز نقش مهمی در تثبیت سبک روحبخش و نوین تار نوازی ایفا کرد.سبکی از تار نوازی که با ظرافت های هنرمندانه و متفاوت نسبت به شیوه اسلاف، با همت عبدالحسین خان شهنازی آغاز شد، توسط لطف الله خان مجد تکمیل و توسط استادان جلیل شهناز و فرهنگ شریف-که عمرش دراز باد-به اوج خود رسید.وحال با از دست دادن شهناز شهنواز که آثار و تاثیرش تا همیشه بر تارک موسیقی و هنر ایرانی می درخشد تلنگری است بر پیکره ما که قدر دان دیگر استادان تکرار ناشدنی موسیقی خود باشیم .فرهنگ شریف ها و شهیدی ها را در خور عظمتشان پاس بداریم و مروج منش و روش اساتید درگذشته باشیم.گرچه بارها گفته و صدها بار ناشنیده گرفته شده.روح استاد جلیل شهناز قرین آرامش باد.

5757