توقع دلسوزی از دولت

برگزاری جام ملتهای آسیا در ایران یکی از آرزوهای اهالی فوتبال در ایران است. آرزویی که بعید است به زودی محقق شود؛ اما تلاش برای رسیدن به این آرزو به هیچ عنوان حرام نیست. در شرایطی که از جمع کشورهای آسیا، 4 کشور غرب آسیا و دو کشور شرق آسیا باقی مانده‌اند و ایران باید برای میزبانی با این 6 کشور بجنگد، بی تفاوتی مدیران اجرایی کشور همه را شگفت‌زده کرده. می‌دانیم که به دلیل برخی چارچوب‌ها، نمی‌توانیم رضایت کنفدراسیون فوتبال آسیا را برای چنین رقابت‌هایی کسب کنیم؛ اما چرا برای کسب میزبانی، بی‌میل نشان می‌دهیم؟ قطر با آن فوتبال بی‌کیفیت، میزبانی جام جهانی 2022 را گرفت (که همه پول رشوه‌های کسب میزبانی و همه پول امکانات و برگزاری جام را از میدان مشترک گازی پارس جنوبی می‌دهد که ما چند سال است که از این میدان مشترک برداشتی نداریم و حق ملت را نمی‌گیریم). امارات و عربستان با فوتبال درجه 3 خود، سخت به دنبال میزبانی جام ملتهای 2019 هستند؛ اما مدیران اجرایی مملکت از دادن یک امضا برای تضمین برگزاری بازیها طفره می‌روند.

رئیس جمهور محترم که این روزها در وزارت‌خانه‌ها برای ایشان مراسم تجلیل می‌گیرند (و در بازی شنبه‌شب تیم ملی با تیم 98 در جریان تحریم فوق‌ستاره‌ها، میزان محبوبیت ایشان مشخص شد) می‌تواند با دستور به وزارت‌خانه‌ها، کاری کند که در یاد مردم بماند. باید کاری کنیم که نه خود، که مردم از ما تجلیل کنند. ما 4 روز برای دادن این تضمین به کنفدراسیون فوتبال آسیا زمان داریم. می‌توانیم این نامه را هم ندهیم و بگوییم که استانداردهای کنفدراسیون فوتبال آسیا برای جام ملتها با چارچوب‌های فرهنگی ما مغایرت داشت و اصلا به دنبال میزبانی نرفتیم. اما سالها بعد، مردم چه قضاوتی درباره مدیران اجرایی خود خواهند داشت؟ ما از دولتی که عنوان مهرورزی را برای خود برگزیده، این بار توقع مهرورزی و دلسوزی داریم.