در روزهای اخیر و به ویژه پس از معرفی کابینه از سوی ریاست محترم جمهوری، متاسفانه شاهد دیدگاه های تند و غیر واقع بینانه و گاه برخاسته از عصبانیت درباره کابینه و برخی وزرای پیشنهادی هستیم. در حالی که انتظار می رفت با فضای پر شور و امید به دست آمده، نوشته ها و سخنان در مسیر تقویت انسجام، همدلی و وحدت ملی باشد.
هرچند نقد و گفت و گو درباره این مهم یک حق به شمار می آید اما بزرگ نمایی های غیر واقع بینانه و تلاش برای تخریب به جای نقد در برخی گفته ها، حتی موجب تعجب کسانی است که در جریان امور نظام علمی کشور هستند.
برای نمونه، درهمین روزها ما می بینیم افرادی ، علیرغم هشدار مقام معظم رهبری درصدد تخریب فضای عمومی و متهم کردن بزرگانی که از ابتدای انقلاب و دوران دفاع مقدس تاکنون در خدمت دانشگاه و آموزش عالی کشور بوده اند هستند. این افراد دست به مسأله آفرینی می زنند تا در پشت مباحث مغشوش و بی پایه و اساس راه را برای بهبود وتحول مورد انتظار دولت آقای دکتر روحانی ببندند.
ایشان کسانی هستند که در طول سال های اخیر چشم برمشکلات بستند و در هیچ موردی از جمله توهین و بازنشستگی های اجباری همکاران و استادان خود و عملکرد غلط کمیته های انضباطی راه سکوت و بی مسئولیتی را برگزیدند. برای مثال، مقام معظم رهبری بر تشکیل و گسترش کرسی های نظریه پردازی تاکید مکرر کردند. آقایان گزارش دهند که چه کردند؟ و چرا این مهم این چنین به سایه و به حاشیه رفت. وچرا این افراد در این باره سخنی نگفتند و دل نسوزاندند.
در این سال ها، به جای تحمل و تامل و شنیدن دیدگاه های متنوع استادان در مسائل دانشگاه و جامعه، نخبگان علمی کشور به انزوا کشانده شدند و حتی نقش آفرینی دانشگاه ها را در حل مسائل کلیدی و کمک به نظام تصمیم گیری مورد بی توجهی قرار دادند.
افرادی که در 8 سال گذشته در مدیریت وزارتخانه و دانشگاه ها، از شور و نشاط دانشگاهی جلوگیری کردند، روابط علمی و بین المللی را تضعیف کردند، و سرعت رشد علمی را کند و ایده بومی کردن علم و اسلامی شدن دانشگاه را در حد کار تبلیغاتی تنزل دادند به جای پاسخگویی، راه فرار به جلو را برگزیده اند و متاسفانه، درباره بنیانگذاران توسعه علمی کشور سخنانی نادرست و اتهاماتی مبهم را بیان می کنند که بیشتر به شیوه های شب نامه نویسی شباهت دارد تا یک سخن حکیمانه دانشگاهی.
من به این دوستان می گویم، محیط دانشگاه امروز نیازمند کار و همدلی بسیار برای عقب نیفتادن از کشورهای منطقه و دست یابی به شاخص های سند چشم انداز کشور که البته فقط با تعداد مقاله و آمار سازی ها به دست نمی آید؛ که پیشرفت علمی شاخص های بسیاری دارد که جای سخن آن در این مجال نیست. ما باید هوشیار باشیم که در دام بد خواهان کشور، ایران و اسلام گرفتار نشویم، که نتیجه آن ضعیف شدن ما و قوی شدن دیگران است. باید اجازه داد فضای همکاری و همدلی در میان همه دانشگاهیان با افکار و نگرش های متفاوت گسترش یابد و کار و فعالیت علمی جای رخوت و سستی را بگیرد.
دکتر جعفر میلی منفرد، کاندیدای مورد نظر ریاست محترم جمهوری برای وزارت علوم فردی انقلابی است که در طول عمر خود در خدمت پیشرفت علمی و تحقق هدف های دانشگاه بوده است. اجازه ندهیم با گمانه زنی های غیر مستند و غیر واقع بینانه راه برای خدمت و تحول در نظام علمی و آموزش عالی گرفته شود. او برای کار و تلاش آمده است، نگذاریم راه برای خدمت افراد خدوم و کتک خورده انقلاب در دانشگاه و نظام علمی و آموزش عالی بسته شود.
به نظر می رسد در مرحلة کنونی جامعه ایران نیازمند طرحی نوین برای تحول در نظام علمی کشور و اجرای سند چشم انداز و نقشه جامع علمی و برای رسیدن به آن نیازمند بالا بردن کیفیت آموزش وپژوهش عالی است. از این رو، همه همکاران دانشگاهی را به در نظر گرفتن مصلحت عمومی و بزرگتری می کنم که تحرک بیشتر در نظام علم، تحقیق و فناوری و همچنین نظام آموزش عالی و تحول در زیرساخت ها و برنامه های معطوف به آن توسط فردی با تجربه و دارای سوابق علمی و دارای ویژگی های کار مشترک و معتقد به کار کارشناسی است تا ایران اسلامی از قافله علم و فناوری منطقه و جهان به دلیل مشغله های خود ساخته عقب نیافتد.
*رئیس اسبق دانشگاه علم وصنعت
۴۷۴۷
نظر شما