محمود نظری * / طی دو روز اخیر نگاه اهالی پینگ‌پنگ ایران متوجه نتایج تیم های ملی جوانان و نوجوانان دختر و پسر در مسابقات قهرمانی آسیا بوده است. میدانی که آمار و نتایج آن ، بدون واسطه و بهتر از هر کارشناسی ، عیار واقعی چهار سال برنامه ریزی و مدیریت تنیس روی میز ایران را به روشنی نمایان کرده است .
این روزها یکی از بدترین روزهای تاریخ تنیس روی میز ایران در ادوار مسابقات قهرمانی نوجوانان و جوانان آسیا و شاید از منظر اینکه این ورزشکاران امیدهای آینده پینگ پنگ بزرگسالان کشورمان هستند، به نوعی روزهایی تلخ برای مجموعه تنیس روی میز ایران بوده است .
آنجا که نسل جدیدی از دختران و پسران معصوم ولی مستعد تنیس روی میز کشورمان ، طعم تلخ مظلومیت و بی توجهی متولیان 4 سال اخیر را در مقابل چشمان کشورهای آسیایی و به خصوص تیم های درجه چندمی به مانند سریلانکا ، تایلند و قزاقستان لمس کردند.
بازیکنان تیم های ملی نوجوانان و جوانان در مسابقات قهرمانی آسیا، دقیقأ نسلی هستند که در سنین نونهالی و نوجوانی تحویل مدیران و متولیان حال حاضر فدراسیون شده‌اند (سوم آذر 1388) و این نتایج و برنامه ها ، محصول 4 سال بی برنامگی همراه با تنش آفرینی در تنیس روی میز کشورمان است.
اگر عیار و موقعیت تنیس روی میز یک کشور را به درستی بر مبنای جایگاه رنکینگی تیم های ملی بزرگسالانش مد نظر قرار دهیم ، آنگاه شکست نوجوانان دختر و پسر در مقابل سریلانکایی که در پینگ پنگ بزرگسالان در رده 81 دنیا قرار داشته و یا شکست جوانان پسر به عنوان نماد تیم های ملی پایه در مقابل قزاقستان دارای رنکینگ 71 و تایلند دارای رنکینگ 43 بزرگسالان دنیا که نسبت به جایگاه شان در دنیا فرسنگ ها با پینگ پنگ کشورمان(رنکینگ 34) فاصله دارند را باید چگونه توجیه و این مهم نشان از چه واقعیت های تلخی دارد ؟
چهار سال است فریاد اهالی پینگ پنگ در آمده که آقایان مسئول به داد این ورزش برسید ، این ورزش و استعدادهای ناب انسانی اش به واسطه انتخاباتی تک کاندیدایی و سپس بده بستان های غیر ورزشی برای حفظ متولیانش در آستانه سقوط قرار دارد .
چهار سال است دلسوزان تنیس روی میز ، بی توجهی به پشتوانه سازی را بزرگترین تهدید این ورزش دانسته که نه تنها زمان حال ، بلکه سرنوشت سال های آینده این ورزش را نیز به شدت تهدید و از طرفی لطمه به نخبگان حال حاضر این ورزش را قبل از ساختن جانشینانی شایسته برای نسل حاضر ، فریاد می زنند .
تیم ملی جوانان ما به عنوان اصلی ترین پشتوانه بزرگسالان ، پس از بالغ بر 15 سال به جمع 8 تیم راه نیافته و نوجوانانمان هم به کشوری مثل سریلانکا باخته اند.
حالا دیگر دلسوزان و منتقدان تنیس روی میز نیستند که سخن بگویند تا مورد هجمه قرار بگیرند ، بلکه نتایج و آمار و ارقام است که مستندات غیر قابل انکاری را به معرض دید همگان قرار داده است .
تنیس روی میز جوانان ایران 30 سال قبل و در اولین دوره مسابقات قهرمانی جوانان آسیا در سال 1983 و در کشور بحرین به مقام هفتم رسیده بود .
بعد از آن و با همت مدیران پینگ پنگی و کارشناسان تنیس روی میز ، عناوین بسیار معتبری همچون دو بار پنجمی آسیا آن هم با پیروزی بر حریفان قدری همچون کره شمالی و هندوستان نصیب تنیس روی میز ایران شده بود .
پیروزی های مکرر بر هنگ کنگ و رقابت های نزدیک با تیم های ژاپن و چین تایپه ، می رفت که تنیس روی میز کشورمان را با جهش مستمر و مناسبی روبرو کند.
اردوهای شبانه روزی ، حضور حریفان تمرینی خارجی و مربیان خبره کره شمالی به همراه کادر زحمتکش ، توانمند و تمام وقت ایرانی تیم های ملی بزرگسالان ، جوانان و نوجوانان ، اواسط دهه هشتاد ، نسل نوجوان و جوانی را به پینگ پنگ ایران معرفی کرد که فدراسیون حال حاضر و متولیان آن تا سال گذشته از مزایا و محصولات آن برنامه ها استفاده کردند.
این در حالی بود که حتی آن زمان نیز انتقاداتی مبنی بر وجود پتانسیل های جامع و کامل تر با بهره گیری از ظرفیت حداکثری نخبگان و پیشکسوتان این ورزش مورد انتظار قرار گرفته بود و بخشی از اهالی تنیس روی میز حتی به آن وضعیت نیز که در حال ارتقا بود، راضی نبودند .
جابجایی های مدیریتی آذر 88 در تنیس روی میز ، نه تنها پتانسیل و اندیشه جدید مدیریتی را وارد این ورزش نکرد ، بلکه هر آنچه کاشته شده بود ، بدون کاشت نهالی جدید ، چیده و مصرف شد و از طرفی بسیاری از درختان تنومندی که برایشان سرمایه مصرف شده بود ، بدون آبیاری به حال خود رها شده تا امروز شاهد آن درجا زدن در قهرمانی بزرگسالان آسیا (ماه گذشته) و این پسرفت در قهرمانی جوانان و نوجوانان آسیا باشیم.
امروز رنکینگ نخبگانی به مانند اخلاق پسند و نوروزی ، پس از 4 سال نه تنها پیشرفت نداشته ، بلکه عقبگرد داشته و با توجه به عدم حضور این سرمایه ها در میادین بین المللی ، علاوه بر افت فنی ، تزلزل اعتماد به نفس این قهرمانان را نیز به دنبال داشته.
اگر چهار سال قبل تنیس روی میز بزرگسالان ما در رقابتی نزدیک بازی را به هندوستان واگذار می کرد ، امروز پس از گذشت 4 سال ، حتی با دارا بودن نوشاد عالمیانی که دارای رنکینگ 40 دنیا است، از شکست دادن تیم هندوستان ، عاجز مانده است .
آیا می شود خلاف جریان رایج در تنیس روی میز دنیا شنا کرد و بعد انتظار معجزه داشت ؟
آیا می شود خلاف برنامه های دیگر ورزش های پیشرفت کرده کشورمان ، همچون والیبال و بسکتبال برنامه ریزی کرد و آنگاه انتظار پشتوانه سازی و پیشرفت داشت ؟
آیا می شود با مربیان دو هفته در سال خارجی یا با جابجایی های مکرر و چند باره در سطوح کلیدی و مهمی به مانند دبیری ، نایب رئیسی ، آموزش و مربیگری تیم های ملی و سر آخر با به کار گماردن افرادی غیر متخصص و غیر آشنا با این ورزش در سمت‌های اجرایی و مدیریتی و بعضأ فنی ، انتظار پیشرفت و ارتقا و همدلی و وفاق داشت ؟
امروزه تحت پوشش قرار ندادن مستمر و علمی ورزشکاران به کلی منسوخ شده است ، برگزاری اردوهای چند روزه و نداشتن حریفان تمرینی نه تنها دردی را دوا نمی کند ، بلکه در مواقعی شیرازه برنامه های شخصی ورزشکاران را نیز بهم می ریزد .
با نگاهی به اردوها و مسابقات تدارکاتی تیم های اعزامی به قهرمانی آسیا ، نباید هم از این بچه ها انتظار معجزه داشت.
آنچه باید در این وضعیت صراحتأ اعلام داشت ، این است که ورزشکاران تنها قشر بی تقصیر تنیس روی میز در کسب نتایج بوده و از طرفی هیچ مربی دوست ندارد نتایج ضعیفی را کسب کند و پاسخگو باشد ، اما مربیان ما باید ضمن حفظ ارزش خود و جامعه زحمتکش مربیان ، بدانند با چه سیستمی و چه مدیری و چه امکاناتی و چه حوزه اختیاراتی و چه توانایی ها و تجاربی به کار دعوت شده و اینکه آیا صرف دلسوزی می تواند سند محکمی بر آغاز این نمونه همکاری های بدون امنیت شغلی و امکانات باشد یا این نمونه دلسوزی ها به نفع حال و آینده تنیس روی میز کشورمان هست؟
آیا مربیان محترم به مجموعه اتفاقات 4 سال اخیر و سرنوشت بسیاری توجه می کنند؟ یا تغییری در آن روش ها و منش ها شاهد بوده اند ؟
اینکه دلایل این نتایج و عقبگردها را به گردن منابع مالی تخصیصی ماه های اخیر بیندازیم ، فقط و فقط نوعی فرار به جلو بوده چرا که در سه سال اول فعالیت این فدراسیون به اندازه 10 سال دیگر فدراسیون ها منابع مالی دولتی وارد تنیس روی میز کشورمان شده است .
بسیاری از اهالی پینگ پنگ ، خاضعانه از کارگزاران دولت تدبیر و امید در وزارت ورزش و جوانان انتظار دارند ، با واکاوی 4 سال وضعیت پینگ پنگ کشورمان ، مطالبات حق مدارانه و دلسوزانه اهالی تنیس روی میز را که همانا برخورداری از مدیریتی پرتوان و متخصص در رأس مجموعه این ورزش بوده را مد نظر قرار دهند.
* قهرمان سابق تیم ملی ، مربی ، دبیر سابق کمیته فنی و سرپرست تیم های ملی بزرگسالان(آقایان و بانوان) در مسابقات جهانی(مسکو 2010) ، مسابقات بین المللی(قطر ، کویت ، بوداپست ، ولز و ....) ، سرپرست اولین گروه اعزامی به کمپ اشلاگر اتریش
43 43
نظر شما