ویروس خطرناکی به فوتبال ایران نفوذ کرده. این ویروس مثل خوره به جان همه افتاده است. تیم ملی به جام جهانی صعود می کند و در اوج خوشحالی مردم، عده ای می گویند این برد «اتفاقی» و «شانسی» بود. آنها می گویند ایران خوش شانس بود و به جام جهانی رفت. پشت این مخالفت ملی، همه می دانند چه چیزهایی نهفته است. مهدی رحمتی می گوید اتفاقی بود چون جایی در تیم ملی ندارد. قلعه نویی می گوید اتفاقی بود چون کروش مورد حمایت مردم و رسانه هاست. او این حرف را می زند، چون کسی نمی تواند منکر علاقه اش به نشستن روی نیمکت تیم ملی شود.
احمد جمشیدیان می گوید، برد ایران شانسی بود چون می داند با همین جملات، پس از انجام یک بازی ضعیف مقابل سئول، می تواند در دل مربی جا باز کند. خیلی از بازیکنان استقلال هم که این حرف ها را می زنند، قطعا چنین هدفی دارند و لاغیر. اما همانطور که زمان می گذرد و جزئیات را باخود می دزدد، این مسایل هم دیر یا زود فراموش خواهد شد ولی امروز به جرات می توان گفت ویروس خطرناکی به قلب فوتبال ایران نفوذ کرده است. تیم ملی به جام جهانی رفت،چه شانسی و چه با قدرت. این یک اتفاق خوب است. یک اتفاق میمون است. آنها که می گویند تیم ملی شانسی رفت، فراموش کرده اند در چه شرایط این اتفاق افتاد؟ در شرایطی که مشکلات اقتصادی، زندگی را بر مردم تلخ کرده بود. در شرایطی که خودشان اعتقاد داشتند، رفتن تیم ملی به جام جهانی این مردم غم زده و خسته را کمی شاد خواهد کرد. اما چطور آنها از این حرف های خود قصور کردند؟ هنوز باور نکرده ایم شانسی یا غیر شانسی، موفقیت فوتبال ایران به پای تک تک 75 میلیون ایرانی نوشته خواهد شد. هنوز باور نکرده ایم ما یک جامعه هستیم.
بی شک کسی از شکست استقلال قلبا خوشحال نشد. شاید با وسعت گرفتن کری آبی و قرمزها، کسانی باشند که تفکر هواداران مابانه داشته باشند و از شکست این تیم خوشحال شوند، ولی این هم طبیعی است. نباید فراموش کنیم برد تیم ملی، برد تک تک ایرانی هاست و نباید فراموش کنیم، برد استقلال دوباره برد همین آدم هاست. نباید اجازه دهیم این ویروس خطرناک که ناشی از اهداف شخصی آدم هاست، بیش از این به اتحاد ملی فوتبال ایران ضربه بزند. حالا استقلال و تیم ملی شده اند دو قطب مخالف، دو تفکر مخالف با آنکه، تیم ملی اسکلت اصلی اش را از همین تیم می گیرد. بی شک درد کرده ای ها با حرف هایی که ایرانی ها در داخل می زنند، بیشتر التیام می یابد. آنها هیچوقت نگفتند ایران کره را شانسی برد، که اگر می گفتند هرگز کانگ هی سرمربی خود را برکنار نمی کردند.
این دعواهای چاله میدانی داخل ایران که با آنتریک افرادی خاص صورت می گیرد، سودی جز ضرر ندارد. ضرری که می تواند تمرکز و تفکر فوتبال ایران را مسموم کرده و لایه های فوتبال را ضربه پذیرتر کند. حرف های امروز فوتبال چیزی جز گرم کردن تنور خانه «دیگران» و سرد کردن تنور فوتبال خود نیست. این ویروس تنها با واقع بینی و با عدم توجیه آدم ها از بین می برد. به قول اهالی فوتبال، نتیجه در تاریخ می ماند نه بازی خوب. اینکه دربی بد تمام می شود و مردم همه چیز را می بینند اما عده ای القا می کنند بازی زیبا بود و «مگر تیم ملی مقابل کره بد بازی نکرد» نشانه چیست؟ اینکه استقلال نمی تواند اف سی سئول را ببرد و برخی می گویند «تیم ملی شانسی به جام جهانی رفت» نشانه چیست؟ آیا این جنگیدن یک قطره، با یک اقیانوس نیست؟ قطره ای که خود برگرفته از دل این اقیانوس است. با ادامه این بحث ها، اندک اتحاد «ما» از بین خواهد رفت و «من» ها به فوتبال ایران ضربه خواهند زد.
43 43
نظر شما