*بررسی مجموعه اقدامات سفر و بویژه سخنان و اقدامات ایشان و وزیرخارجه تا آنجا که آشکار است ؛نشان می دهد که روحانی از مبنای درستی آغاز به‌کار کرده است وبا نمره خوب می توان به سفر نگریست و اشتباهات سفر در مجموع اندک و قابل چشم پوشی است. تنها نکته قابل تامل و بحث برانگیز "تماس تلفنی دو رئیس جمهور"است که مخالفت هایی را در داخل برانگیخت.فارغ از آن که تشخیص فرمانده با اختیار میدان عملیات باید محترم شمرده شود ولی انتقاد نیز بویژه از سوی عناصر مهم با نگاه حکومتی آنست که این حرکت زودهنگام صورت گرفت و می شد با تامل بیشتری همراه باشد.
*یکی از اشکالات مدیریت دولت در آغازیدن فرآیند مذاکرات ,عدم تهیه پیوست رسانه ای بویژه در داخل کشوربرای مدیریت برداشت عمومی و نیز مدیریت علائم ارسالی از جامعه ایران بود.طیف گسترده واکنش ها از ذوق زدگی های کودکانه تا نگرانی از فراموشی اصول و ارزش ها حاکی از بی توجهی به این مسئله مهم بود.طبعا با پذیرش تکثر جامعه ایرانی باید تصاویر را در مجموع آنچنان گرد آورد که حداکثر بهره وری را برای منافع ملی در بر داشته باشد.
*مهمترین توصیه به دکتر روحانی در این مسیر آنست که روند مذاکرات را خردمندانه آغازیده اید؛ ولی در طی مراحل عجله نکنید؛بگذارید نیاز و عجله از سوی آنان دیده شود.مهمترین قدرت شما در طی این مسیر همراهی مردم و تایید مقام معظم رهبری است.حرکت به گونه ای که این همراهی و حمایت راکمرنگ کند؛حرکتی هوشمندانه نخواهد بود.
*فرآیند مذاکره با توجه به سابقه تاریخی تخاصم ؛باید با رویکردی ملی دنبال شود و آن را نباید پروژه یک دولت شمرد.از همین رو باید دایره مشاوره ها را در سطح گسترده تری ملاحظه کرد. از عواقب بسته بودن حلقه مشاوران آنست که خطر غلبه دغدغه های شخصی بر دغدغه های ملی وجود دارد.این مورد را در دستور بررسی گشایش خط هوایی مستقیم میان تهران-نیویورک می توان دید.این گشایش در شرایط حاضر دغدغه چند درصد و چه طیف هایی از جامعه است؟عجله در صدور این دستور به گمانم باعث شد که این حرکت که می توانست گام مثبت ایران شمرده شده و در مذاکرات امتیاز گرفته شود به مطالبه ایران تعبیر شد و با برخورد سرد طرف مقابل مواجه و منوط به برداشتن گامهایی از سوی ایران دانسته شد.
*تکثر دیدگاه در مورد فرآیند مذاکره با آمریکا برای این فرآیند ضمن آن که امری واقعی است ،فرصت بشمارمی رود نه تهدید.مخالفان و معترضان عمدتا از منظر باور به ارزش های نظام نظرات خود را ابراز می کنند.دغدغه های آنان را باید فهمید و بدان پاسخ داد.هر چند آنان نیز باید اعتراض خود را در شان فرهنگ و تمدن ایرانی، اسلامی با قدرت منطق ابراز نمایند؛نه تقلید گونه از اعتراضات غربی ها با پرتاب تخم مرغ یا مانند بعضی کشورهای عربی با پرتاب کفش!
*در زمینه اعتراض معترضین نمی توان با آقای خاتمی که اعتراضات را مقدمه ترور برمی شمارند ؛هم عقیده بود و این موضع را حتی با دیدگاههای آقای خاتمی نیز همخوان دانست.تردیدی نیست مسئله حل نشده به اعتراض تبدیل می شود؛اعتراض بیان نشده به خشونت! با بستن دهان ها در هیچ موردی مسئله ای حل نمی شود.از این فرصت باید بهره گرفت تا فضای بیان اعتراضات بصورت قانونمند ایجاد شود نه آن که با طرح بحث ترور فضا را بسوی امنیتی شدن راند.
/2929
نظر شما