سرمقالۀ پایگاه اینترنتی عرب نیوز به فضای نشست ژنو میان ایران و گروه 1+5 پرداخته است. نویسنده یادداشت نگران تبدیل شدن ایران به دومین قدرت هسته ای منطقه است. در ذیل خلاصۀ آن را می خوانید:
از آنجایی که طرف های مذاکره علامتی از عدم تفاهم و اختلاف نظر از خود نشان ندادند، مذاکرات ژنو میان ایران و گروه 1+5( آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، روسیه و چین) می تواند موفقیت به حساب آید. آنگونه که گفته می شد، آمریکایی ها حتی آماده بودند تا مرحلۀ انعقاد موافقتنامه هم بروند. همه طرفها دور روز پیش از مذاکره به اندازه کافی راحت و آماده بودند که آن را مثبت ارزیابی کردند.
دور بعدی مذاکرات ماه آینده برگزار خواهد شد و طرفین توافق کردند که دربارۀ جزئیات فنی معامله در آن نشست مذاکره کنند. به نظر می رسد این مسئله پذیرفته شد که مذاکرات می تواند بر مبنای همان سه طرح سه محوری برگزار شود که محمدجواد ظریف پیشتر آن را ارائه داده بود.
محور اول ایجاد اعتماد متقابل میان طرفین است. این بدان معناست که ایران قصد دارد با کاهش فعالیت هسته ای خود در ازای تحریم های بین المللی، در این مسیر اعتماد جلب کند.
گام بعدی این خواهد بود که ایران به 6 قدرت جهانی ثابت کند که برنامه های هسته ای ایران اهداف نظامی ندارد اما حق غنی سازی اورانیوم را خواهد داشت. و بالاخره گام سوم" اهداف مشترک" است که قرار است با اعمال محدودیت در برنامه های هسته ای ایران در ازای کاهش تحریم‌ها، این برنامه ها در مسیر صلح آمیز قرار گیرد. از سویی ایران پذیرفته است که بازرسان می توانند برای بازرسی از سایت های هسته ای به ایران بیایند.
در این مسیر تعهدات کامل باید داده شود که ایران در مسیر فعالیت هسته ای نظامی گام برنمی دارد. از سویی بسیار مهم است، زمانی که جامعۀ بین الملل موضوع سلاح های هسته ای اسراییل را مطرح می کند، این رژیم هم موظف خواهد شد که سایت های خود را به روی بازرسان آژانس بگشاید. شاید این مسئله مورد استقبال واشنگتن هم قرار بگیرد چون از اظهارنظر قطعی دربارۀ توانایی اتمی اسراییل را رد کرده و احتمالا آماده نیست که این مسئله را بپذیرد که اسراییل با تکنولوژی "داده شده و یا ربوده شده" از سوی ایالات متحده آمریکا به آن دست یافته است.
اما دربارۀ ایران آنچه که برای جامعۀ بین الملل از اهمیت زیادی برخوردار است، موضوع تحریم هاست. انتخاب حسن روحانی شاید چهرۀ آرامتری از ایران را به نمایش گذاشته باشد اما روحانی نیز مرد پیشگام کشوری است که هزینه و سرمایه سیاسی و همچنین میلیاردها دلار برای برنامۀ هسته ای کشورش هزینه کرده است. برای ایران شاید امروز هدف مهم از نشستن پای میز مذاکره در ژنو بیش از همه حیات و بقای سیاسی باشد. جامعه بین الملل باید این مسئله را دریابد که در چه موضعی با ایران سخن می گوید. شاید طرح ظریف، مانوری برای نجات ایران باشد.
اما آنچه از این مذاکرات بیرون می آید، معامله ای است که طی آن به این کشور اجازه داده نخواهد شد که به دومین قدرت هسته ای منطقه خاورمیانه تبدیل شود. برای اطمینان از این مسئله جامعه بین الملل نباید موضع نرمی در قبال ایران اتخاذ کند.
5252
نظر شما