علی معلم در گفت‌و‌گو با خبرگزاری خبرآنلاین، درباره وارد شدن سرمایه بخش خصوصی به سینما اظهار کرد: «ساخت فیلم با سرمایه شخصی در سینمای ایران جزو استثناها بوده و تاکنون تبدیل به قاعده نشده است. سینما در دست بخش دولتی است و اینکه پول‌های سرگردان جامعه، پول‌شویی و یا پول‌های بادآورده جمع شوند و خرده‌های آن وارد سینما شود، عملا معنای فعال شدن بخش خصوصی را نمی‌دهد. این همان پولی است که می‌توانست تبدیل به یک ماشین لوکس شود و حالا به سینما آمده. مثلا فرد پول پورشه خود را وارد سینما کرده، این دیگر سرمایه‌گذاری بخش خصوصی در سینما نیست.»
او ادامه داد: «وقتی گلوگاه‌های اکران در کشور ما در اختیار بخش دولتی است، فعالان بخش خصوصی نمی‌توانند با اطمینان از اینکه می‌توانند سرمایه‌شان را به مخاطب ارائه کنند وارد عرصه فیلمسازی شوند و این یکی از موضوعاتی است که دردسر زیادی برای سرمایه‌گذاران به وجود می‌آورد. اگر حداقل در مورد ۵۰ درصد سالن‌های سینما برنامه دیگری تنظیم شود و وضعیت به گونه‌ای پیش برود که بتوان بخشی از اکران را فعالان حوزه خصوصی سینما در اختیار بگیرند، آنگاه می‌توان نسبت به سرمایه‌گذاری بخش خصوصی امیدوارتر شد.»
معلم با مقایسه‌ای میان فیلم‌هایی که با بودجه انبوه دولتی ساخته می‌شوند و فیلم‌های بخش خصوصی، گفت: «این موضوع که همواره فیلم‌های تولید شده در بخش خصوصی موفق‌تر از فیلم‌های بخش دولتی بوده‌اند فقط مربوط به این سال‌ها نیست. در دهه ۶۰ نیز وضعیت همین بود. در آن زمان نیز فیلم‌های موفق کارهایی همانند «کمال‌الملک»، «اجاره‌نشین‌ها» و «ناخدا خورشید» بودند که در بخش خصوصی تولید می‌شدند و فیلم‌های بخش دولتی هیچ‌گاه به شهرت و موفقیت این فیلم‌ها نرسیدند. همین طور گاه برخی فیلم‌ها که حاصل تلاقی بخش خصوصی و دولتی است تبدیل به کارهای موفقی در سینمای ایران شده‌اند.»
او راهکار فعالیت بخش خصوصی را در سینما چنین بیان کرد: «نکته مهمی که به نظر می‌رسد سال‌هاست برخی از تولیدکنندگان فیلم در سینمای ایران فراموش کرده‌اند رسیدن به سود در مرحله بعد از اکران است. سال‌هاست که همه به سود در تولید فکر می‌کنند و تا زمانی که وضعیت بر این اساس باشد و افراد فقط به واسطه تولید به سود برسند دیگر کسی نگران مخاطب و ارتباط آنان با آثار سینمایی نخواهد بود و همین موجب شکست سینما و دور شدن بودجه‌های بخش خصوصی از این عرصه می‌شود.»
معلم تاکید کرد: «سازنده یک فیلم سینمایی باید به مخاطب فکر کند، حالا این مخاطب می‌تواند یک گروه کوچک باشد و یا تعداد زیادی از تماشاگران. مهم این است که باید مساله مخاطب حتما مورد توجه فیلمسازان باشد تا سینما به شکل کسب و پیشه اهمیت بیابد و قدرت و توان جذب سرمایه را داشته باشد.»
57۲۴۳
نظر شما