خانم لیونی سیاستمدار میانه روی اسرائیلی که در زمان او نزدیک به سه هزار غیر نظامی فلسطینی در غزه سلاخی شدند این روزها سخت به این فکر مشغول است که دعوت نخست وزیر تندروی کابینه اسرائیل را برای پیوستن به او لبیک بگوید یا رد کند.
او یک بار این درخواست و بلکه درخواست های نتانیاهو را رد کرده است و آن زمانی بود که نتانیاهو برغم اینکه در انتخابات، اکثریت مطلق پارلمان را به دست نیاورده بود از سوی شیمون پرز مامور تشکیل دولت شد. در آن زمان نتانیاهو از موضع رهبر حزب لیکود به لیونی به عنوان رهبر حزب کادیما پیشهناد ائتلاف داد و حتی در نهان درباره شرایطی که او وضع کرده و خواستار اشتراکی شدن یا دوره ای شدن پست نخست وزیری شده بود با او به مذاکره پرداخت. اما خانم لیونی درنهایت حاضر به ائتلاف با نتایناهو نشد.
حالا آقای نخست وزیر که به شدت زیر فشارهای بین المللی از یکسو و افزایش اختلاف سلیقه های دورن حزبی از سوی دیگر قرار گرفته به نظر می رسد که خانم لیونی را به عنوان بلیط برنده خود پیدا کرده است.
صرف نظر از اینکه تصمیم نخست وزیر اسرائیل برای دعوت مجدد از تزیپی لیونی برای پیوستن به کابینه اسرائیل، می تواند نوعی ژست سیاسی در برابر اقدام دستگاه قضایی انگلیس در صدور حکم بازداشت او به عنوان جنایتکار جنگی محسوب شود؛ از این حقیقت نیز نمی توان گریخت که نتانیاهو دریافته است که با کابینه ای یکدست متشکل از مشتی تندرو تر از خودش نه با فلسطینی ها می تواند کنار بیاید و نه با دنیای خارج از سرزمین های اشغالی.
هم اینک فشار های بین المللی به حدی است که حتی اگر نتانیاهو سماجت های کمی منعطف شده اوباما در یک ماه گذشته را هم به فال نیک انگارد نمی تواند از گسترش احساسات ضد اسرائیلی در اروپا و سایر نقاط جهان چشم پوشی کند.
بی بی ( اصطلاحی که صهیونیست ها برای خطاب قرار دادن نتانیاهو از آن استفاده می کنند) می داند که حضور لیونی به عنوان یک سیاستمدار طرفدار تشکیلات خودگردان و نیز تشکیل کشور مستقل فلسطینی در کابینه او می تواند اندکی از فشار های بین المللی روی او بکاهد و دست کم همگان را برای مدت زمان دیگری سرگرم سازد تا در سایه آرامش نسبی پدید آمده از آمدن لیونی او مجددا قوای خود را برای امحاء نظرات مخالفان جهانی اش تجهیز کند.
تزیپی لیونی اما ، از آن دست سیاستمدارانی است که بسیار باهوش تر از نتانیاهو است. به خاطر داشتن همین زیرکی و سیاسی است که توانسته با وجود خون آلود بودن دستش در کشتار مردم بی دفاع غزه، همچنان خود را به عنوان یک سیاستمدار میانه رو در محافل سیاسی جا بزند.
او سال هاست تلاش می کند خود را به جهانیان یک رهبر سیاسی اسرائیلی متفاوت نشان دهد. درست است که افکار عمومی جهان تا حد زیادی این فریب را نخورده اند و تفاوت چندانی میان یک اسرائیلی میانه رو و اسرائیلی تندرو نمی بینند اما رهبران سیاسی جهان چنین سناریویی را از سوی لیونی پذیرفته اند.
از این رو لیونی با موقعیت ممتاز و در عین حال حساسی مواجه است. ممتاز از این جهت که حزب کادیمای او نتوانسته در مدت زمان پس از نخست وزیری نتانیاهو در اندازه یک اپوزیسیون قوی عمل کند و حتی بسیار ضعیف و دچار بحران شده است. او می تواند با نفوذ در کابینه نتانیاهو ولو بدون داشتن یک وزارتخانه زمینه های احیای حزب کادیما را که شارون بنیان آن را گذاشت فراهم کند و سبب شود تا دیگر اعضای کادیما نیز به تدریج راه کابینه را در پیش بگیرند. و حساس از این جهت که ممکن است برگ قمار نتانیاهو برای خرید زمان از افکار عمومی جهان شود و بدون آنکه چیزی عاید او شود برای همیشه بسوزد.
لیونی می داند مادامیکه تندروهایی چون آویگدور لیبرمن در کابینه نتانیاهو هستند او عرصه ای برای طرح دیدگاه هایش درباره کشور مستقل فلسطینی نخواهد داشت و با پذیرفتن این پیشنهاد صرفا به نتانیاهو کمک خواهد کرد تا از اسم و رسم دروغین او که خود را طرفدار کشور مستقل فلسطینی جا زده است استفاده کند.
با این همه نتانیاهو در بحران شدیدی دست به گریبان است و برخی از تحلیلگران بر این باورند که او تنها راه برون رفت اسرائیل از گرداب فشار های بین المللی بر سر فلسطین را که هم زننده اصلی آن این بار نه کشورهای عربی و مسلمان ، بلکه آمریکا و اروپا هستند ، دست یازیدن به تزیپی لیونی می داند. از این رو می توان ادعا کرد آنچه نتانیاهو به لیونی ارائه داده یک پیشنهاد و یک چشمک سبز به خانم وزیر خارجه سابق نیست بلکه یک تهدید سرخ است که اینچنین او را به تامل واداشته است، چرا که شایع شده اگر لیونی به کابینه نتانیاهو نیاید ممکن است حزب کادیما برای همیشه از بین برود و البته تنها کسی که می تواند چنین تهدیدی را اجرایی کند، نخست وزیر اسرائیل است.
نظر شما