محبوبه عمیدی: ایده اولیه بازگرداندن بینایی به افرادی که به دلایل گوناگون گیرنده‌های نوری چشم را از دست داده‌اند، در تعریف ساده است. گیرنده‌های نوری در چشم فرد کاشته می‌شوند و با استفاده از یک دوربین، تصاویر برای آنها به نمایش در می‌آید. اما آنچه مشکل است، تأمین انرژی مورد نیاز سلول‌های فتوولتائیکی است که در پشت چشم فرد کاشته شده‌اند.
به گزارش پاپ‌ساینس، محققان دانشگاه استنفورد موفق شده‌اند با ارسال پالس‌هایی از نور فروسرخ نزدیک به چشم این افراد علاوه بر ارسال تصاویر، انرژی مورد نیاز تراشه کاشته‌شده را نیز تأمین کنند.
این ایمپلنت چشمی که تنها 3 میلیمتر طول دارد، مانند آرایه‌ای از سلول‌های خورشیدی مینیاتوری و در سه لایه که مجموعا 30 میکرومتر ضخامت دارند، طراحی شده و در واقع، مجموعه‌ای از پیکسل‌هایی است که دو‌به‌دو به وسیله مفاصل سیلیکونی 300 نانومتری متصل شده‌اند تا امکان انحنای پروتز را در امتداد شکل طبیعی شبکیه بدهند. به عبارت دیگر این ایمپلنت انعطاف‌پذیر و بسیار‌کوچک است.
فردی که از این پروتز استفاده می‌کند، باید عینکی به چشم بزند که میزبان یک دوربین ویدئویی است و تصاویر را برای تراشه ارسال می‌کند. پس از آن یک کامپیوتر جیبی، این ویدئو را به پرتوهایی از نور با طول‌موج 900 نانومتر ترجمه می‌کند که داده‌های تصویری و الکتریکی را به پروتز ارسال خواهند کرد. تعدادی از افرادی که از عدم فعالیت سلول‌های شبکیه رنج می‌برند، ممکن است هنوز اندکی بینایی داشته باشند، به همین دلیل محققان پرتوهای نامرئی فروسرخ نزدیک را برای انتقال داده‌ها انتخاب کرده‌اند تا تداخلی در پرتوهای نوری که فرد می بیند، ایجاد نشود و تصاویر تا جایی که ممکن است واضح باشند.
کیفیت دیدی که این پروتز برای بیماران فراهم می‌کند محدودهایی دارد، با این حال شیوه تازه‌ای که در ارسال اطلاعات و انرژی مورد نیاز تراشه به کار رفته ارزشمند است. ابداع این روش به معنی تأمین انرژی پایدار و همیشه در دسترس برای پروتز‌های کاشته‌شده در عمق چشم است و می‌تواند گام تازه‌ای در ترمیم سلول‌های بینایی باشد.
نظر شما