*به هر حال وزرا مسئول هستند و در حیطه این مسئولیت باید جوابگو باشند. مجلس هم همزمان باید هم کار قانونگذاری انجام دهد هم کار نظارتی. تا اینجای کار هیچ مشکلی نیست. اگر همه ما مجلسی‌ها و دولتی‌ها به وظایف قانونی و شرعی خودمان عمل کنیم، مسلماً سرافرازیم ولی باید ببینیم برداشت افکار عمومی نسبت به این مواضع و رفتارهای ما چگونه است. اگر برداشت مردم از عملکرد ما بهانه‌جویی، سیاسی کاری و در اولویت قراردادن مقاصد جناحی باشد قاعدتاً خشنود نمی‌شوند و نمی‌پسندند. من فکر می‌کنم برخی از این سؤالات و تذکراتی که نمایندگان به وزرا می‌دهند از سر دغدغه و انجام وظیفه است ولی بعضی هم رنگ و بوی سیاسی دارد. تشخیص این‌که کدامیک منطقی و از سر دغدغه است یا کدامیک سیاسی و بهانه‌جویی است با مردم.
* چون درون جریان اصولگرایی انشقاق افتاده بود. رئیس‌جمهوری وقت، اصولگرا بود اما با هم اختلاف داشتند لذا دو فراکسیون تشکیل دادند، اما الان چون آقای روحانی را از جرگه خودشان نمی‌دانند طبیعی است که با هم علیه او متحد شوند. بنابراین سکوت یا موضعگیری نکردن این چهره‌ها بیشتر برای این است که انشقاق رخ داده تبدیل به اتحاد شود. ترکیب مجلس اصولگرا است، اصلاح‌طلبان و مستقل‌ها هم همان وزنی را که داشتند دارند.
*من نمی‌خواهم از اصطلاح «در برابر هم» استفاده کنم، ولی به هر حال در انتخابات ریاست جمهوری چیزی که خارج از تصور برخی اصولگرایان بود اتفاق افتاد. آن‌ها یک بدنه‌ای در اجتماع دارند که باید آن‌ها را راضی نگه دارند. این‌گونه حرکات پالس‌هایی است به بیرون مجلس که ما هنوز هستیم.
/212 27
نظر شما