مطمئنید دل شیر دارید آقای قطبی؟

« پدرم می گفت اگر کسی در گوشت زد ، تو باز هم رویش را ببوس و مهربانی اش کن.»
آن روزها شاید این تنها جمله ای بود که افشین قطبی می توانست به سادگی تکلمش کند.
او تازه پس از سی سال به ایران برگشته بود و ادبیاتش متمایز از همه مربیان ایرانی بود. او این قدر جذابیت داشت که خیلی زود در همه این فوتبال شلوغ ، او تنها تک ستاره باشد.
آن روزها اما چه زود گذشته اند .
روزی که امیر حاج رضایی درباره قطبی می گفت:«او تا زمانی موفق می ماند که گفتمانش متفاوت از هم سلفانش باشد اما می ترسم هم در این محیط زنگار بگیرد ...» که انگار خیلی زودتر از آنچه می شد انتظار داشت ، او همرنگ محیط اطرافش شده .
« من با تیم های بزرگ بازی می کنم. مدام وقتی آمدم در گوشم می خواندند با تیم های  کوچک بازی کنم که نبازم. » این آخرین گفته قطبی در جدیدترین مصاحبه مطبوعاتی اش است. آن هم فقط  یک روز پس از پاسخ تندش به سرمربی تیم ملی فوتسال که گفته بود نباید تفاوت مربی فوتبالی که تیمش به جام جهانی نمی رسد با تیم ملی فوتسالی که یکی از پنج تیم برتر می شود چنین شکافی داشته باشد.
اینکه حسین شمس را نمی شناسد و اصلا به کسی ربطی ندارد که او چقدر می گیرد . گرچه به نظر می رسید روی سخن شمس نه قطبی که دایی بوده است اما افشین فریاد می زند:« من تیم ملی را حذف نکردم. من فقط تیم ملی را در سه بازی رهبری کردم.»
او چه زود همه چیز را از یاد برده است .
از یاد برده روزی را که پس از انتصاب به سمت سرمربی تیم ملی گفت:« اگر صعود نکردیم ، نمی گویم تیم حذف شده را در اختیار گرفته ام.»
این پاسخ قطبی بود به منتقدانی چون پرویز مظلومی ، حشمت مهاجرانی و بسیاری دیگر از مربیان لیگ برتر که اعتقاد داشتند قطبی با در اختیار گرفتن تیم ملی برنده است حتی اگر تیمش به جام جهانی نرود.
فوتبالی ها ایمان داشتند که او با شکست ، گناه یقوط را به گردن مربی قبلی می اندازد و ما دوستداران قطبی سعی می کردیم آنها را بدبینانی تنگ نظر بنامیم که نمی خواهند موفقیت مردی از جنس مردم و منطبق با سلایق مردم را ببینند.
 از آن روز هنوز 6 ماه هم نگذشته که قطبی همان ادبیاتی را در گفتارش استفاده می کند که آنها پیش بینی کرده بودند. قطبی که شیردلش می نامیدیم ، سه ماه است مدام از این می گوید که با تیم های بزرگ بازی می کند. از اینکه منتقدانش کورکورانه چشم بر بازی های بزرگی را که تیم ملی با او سپری کرده زیر سوال می برد. به پیروزی برابر بوسنی می نازد بی آنکه باور داشته باشد تیم او با همه لژیونرهایش در نیمه اول دو گل از این تیم عقب بود و سه گلش را وقتی زد که 7 بازیکن اصلی تیم میروسلاو بلاژویچ از زمین بیرون آمده بودند.
یا شاید منظورش از بازی بزرگ ، بازی های مایوس کننده برابر بحرین و ازبکستان هستند و البته به این فهرست اضافه کنید بازی های مایوس کننده برابر مقدونیه و ایسلند و سرآخر شکست تلخ برابر اردن و قطر ،بی شک بسیاری از این بازی های تدارکاتی که نتایج نباید در آنها اهمیتی داشته باشد ، می توانستند فرصتی باشند برای تمرین بهتر شدن . روندی که ختم شد به بازی تلخ اردن که فارغ از نتیجه شکست تیم ملی ، آنچه قبل از نتیجه باعث رنجش می شد بازی ترسوی شاگردان قطبی بود.
حال اینکه او به کدامیک از این مسابقات ، لقب بازی های بین المللی می دهد ، سوالی است که همه منتظر شنیدن جوابی برایش هستند .