3 شب قبل از انتخابات ، محمد علی آبادی در دفتر کارش در کمیته المپیک پیش روی جمعی از خبرنگاران ورزشی نشسته بود. او می خواست تحلیل منتقدانش را از حضورش در انتخابات بداند. خودش از این می گفت که 50 نفر بیعت کردند که رای شان او باشد. ولی وقتی می شمرد آرایش را به سختی از مرز 20 رای عبور می کرد.
کار دشوار بود. تحلیل دیگران برای او اما از 1 رای تا 5 رای پیش نمی رفت و 3 روز بعد او به این یقین رسید که باید کنار بکشد. رفتنش اما معنایش پیروزی صف روبرویش در کمیته المپیک بود؟ پایان انتخابات کمیته نشان داد که این فرضیه هم غلط بود. محمود خسروی وفا مرد استخوان خرد کرده ورزش تن به آب زده بود و تا لحظه آخر با علی آبادی جنگید. دعوای شان بالا گرفت و پرده های اخلاق دریده شد. زشتی های پشت پرده ورزش بیش از قبل برون افتاد و دلزدگی به بار آورد.
علی آبادی فهمید رای ندارد و کنار کشید اما دیگر اضلاع این دعوا در رقابت ماندند. قدمی که تمام سناریوی دعوا ها را چیده بود. خسروی وفا که بازی را به زده بود. مهدی هاشمی که ایده پرداز طیف علی آبادی بود ، ناطق که یکی به نعل دعوا می زد و یکی به میخش و افشارزاده که کاسه کوزه های این آتش هر بار به سرش می ریخت.
افشارزاده اگرچه می توانست بماند ، میانه بازی ترسید و کنار رفت تا دولتش ماندگار شود و حرمتش باقی بماند. او می توانست امروز دبیرکل باشد اما ترسید. میانه بازی ترسید و کنار کشید اما اگر دبیرکل نیست اقلا به این می بالد که حرمتش حفظ شد. علی آبادی که پذیرفته بود بازی را از پیش باخته و تاریخ مصرفش سر رسیده است ، شکست را پذیرفت و خود را به رای نگذاشت تا بیشتر از این بازیچخ نباشد اما دیگرانی بودند که وارد عرصه انتخابات شدند. سید مهدی هاشمی و ناطق با آرای مجمع دریافتند تاریخ مصرف شان در مناسبات ورزش کشور به پایان رسیده است و رفتند پی کارشان. اما بزرگتر از آنها بودند دیگرانی که در میانه دعوا ایستادند. مهدی قدمی ، او که تمام این جنجال های تغییرات اساسنامه را برنامه ریزی کرده بود. او بد باخت. 9 رای برای اینکه بداند هیچ جایی در ورزش ندارد. این نقطه پایانش بود . نقطه ای که خانواده ورزش روی نام او مهر باطل شد زد.
خسروی وفا البته شکست را تلخ تر از همه تجربه کرد. مرد میدان دیده ای چون او ، آخرین ضربه را از محمد علی آبادی خورد و علی آبادی لحظه افتادن او را هم با خود پایین کشید. خسروی وفا که دعوای مالی در کمیته را همین 6 ماه آخر رو کرده بود و با نامه جعل امضاها ،فکر می کرد آخرین میخ را به تابوت علی آبادی کوبیده است وقتی گوشه رینگ افتاد با این جمله علی آبادی و خنده از ته دل او از اسب افتاد:« منظور آقای خسروی وفا این است که در انتخابات می ماند اما هر کس می خواهد به او رای بدهد به خانم شهریان رای بدهد.» جمله ای که رای های خسروی وفا را به شدت ریخت و او بزرگترین شکست تاریخ حضورش در ورزش را تجربه کرد. علی آبادی اگر رفت می تواند به خود ببالد که با خود قدمی ، افشارزاده ، مهدی هاشمی ، ناطق و خسروی وفا را هم به زیر کشید و برد تا همه جنجالی های کمیته ملی المپیک با یکدیگر راهی خانه های شان شوند.
اینکه باند منتسب به دولتی ها فقط ریاست کمیته و یک نایب رئیسی را از میان همه پست های اصلی گرفتند نکته ای مهم است که در آینده وزارت ورزش می فهمد چه اشتباه استراتژیکی داشته است. البته این موازنه قدرت نکات مثبتی هم دارد. حضور مدیری عملگرا در پست ریاست ، دبیرکلی از همین جنس در کلیدی ترین سمت اجرایی و حضور دو طلایی المپیک در هیات رئیسه در کنار مدیران با تجربه ای چون پولادگر ، مشحون و کفاشیان می تواند حکایت از اتفاقاتی خوشایند داشته باشد اگرچه همین مجمع با آرای شان به باقرزاده و علیپور ، این دغدغه را که جلساتی پر هیاهو در پیش باشند را هم پیش روی آتیه پارلمان ورزش ایران قرار دادند.
4141
نظر شما