آلودگـی هـوا ؛ کسی باور ندارد ...!

2- سالهاست که روسای دولت ها و وکلای مردم از ضرورت توسعه ناوگان حمل و نقل درون شهری کلان شهرها سخن میگویند؛ بنحویکه مردم بدان اعتماد کنند و خودرو شخصی خود را تنها برای تفریح و سفرهای برون شهری مورد استفاده قراردهند، اما دریغ از گام های عملی و موثر ! پروژه های مترو و قطار شهری در همه کلان شهرها به کندی پیش می رودو ناوگان اتوبوسرانی کلان شهرها کماکان ناکار آمد و البته آلودگی ساز است . نــه می توان با اطمینان سفرهای درون شهری خود را به اتکا بر ناوگان حمل و نقل عمومی درون شهری برنامه ریزی کرد و نه اتوبوس های موجود از کیفیت و سن مناسب برخوردارند که آلودگی در شهر ایجاد نکنند .دولت ها یکی پس از دیگری می آیند و می روند و ناوگان اتوبوسرانی کلانشهرها تغییری اساسی نمی کند ، مترو ها هم در جا می زنند ....
3- خودرو سازان درتولید خودرو سواری با هم رقابت دارند، مردم هم همه توان خود را بکار میگیرند تا یک اتومبیل برای خود تهیه کنند تا بتوانند زندگی خود را سر و سامان دهند . اما ظاهرا کسی نـــه نگران مصرف سوخت بالای خودرو های تولیدی است و نـــه نگران آلودگی فراتر از استاندارد آنها ....! خودرو های فرسوده هم مزید بر علت است . نه سیاست های تعویض آنها موثر است نه مردم انگیزه ای برای تعویض خودرو های فرسوده خود را دارند . البته معلوم نیست خودرو های نو جایگزین فرسوده ها هم آلودگی ایجاد نکنند...!
4- کلاف سر در گم ترافیک قفل کلانشهرها هر روز پیچیده تر می شود و هر روز میلیون ها ساعت وقت مردم در ترافیک تلف می شود . و همزمان خودرو های غیر استاندارد با میلیون ها ساعت توقف در ترافیک تنها به آلودگی هوای شهر ها می افزایندو طرح های موقتی محدودیت رفت و آمد خودرو ها نیز دردی را دوا نکرده است !
اکنون چرخه بی حاصل تولید روز افزون خودرو آلودگی ساز و پر مصرف ، تبدیل شهر ها به پارکینگ های بزرگ ، ناکار آمدی ناوگان حمل و نقل عمومی در کلان شهرها ، اتوبوس های آلودگی زا ،‌ روند کند پروژه های ریلی در کلان شهرها و مدیریت ناکار آمد ترافیک شهری ادامه دارد و گویی هنوز هم کسی بحران آلودگی هوا را باور ندارد !
تردیدی نیست که در شرایط کنونی ،آلودگی هوا مهمترین بحران کلان شهرهای کشور است ،بحرانی که موجب گسترش بیماری و مرگ و میر ، افزایش مشکلات روانی وعصبی در مردم و افزایش روز افزون هزینه های درمان و دارو و دشواری زندگی در کلانشهرهاست .
آشکارا پیداست که دولت تدبیر و امید باید نگرش به آلودگی هوا از حد شعار و توصیه فراتر برد وبا تدبیر موثر و برنامه ریزی دقیق -حتی با تعطیلی بسیاری از پروژه ها بدون اولویت دیگر- توجه خود را به هـــوای پاک ، در شهر ها و کلان شهرها معطوف سازد و با باو و نگاه جامع به مساله ، در یک زمان بندی قابل نظارت و ارزیابی به این خواسته بحق مردم پاسخ منطقی و ملموس بدهد ؛
باور کنیم هــــوای پــاکیزه هم حق مسلم ماست ...!

*این مقاله اولین بار در شماره سوم هفته نامه فراخبر منتشر شده است .