این مناظره نود دقیقه‌ای به موضوع امنیت، مبارزه با فساد، صلح با طالبان و تغییر نظام سیاسی افغانستان از ریاستی به پارلمانی اختصاص داشت. شاید دو رقیب اصلی این میدان؛ یکی عبدالله عبدالله (تصویر اول سمت چپ) نامزد اصلی مخالفان سیاسی رئیس جمهوری کنونی افغانستان و دیگری قیوم کرزی (تصویر دوم سمت راست) برادر حامد کرزی و عضو پیشین مجلس نمایندگان افغانستان بودند.
عبدالله، رهبر ائتلاف ملی راهکار امنیتی خود را برگزاری انتخابات عادلانه، سلامت اداری، اجرای یکسان قانون، پاسخگویی، تقویت نهادهای امنیتی، شفافیت در روند صلح (با طالبان) و تکیه بر مردم در تامین امنیت عمومی اعلام کرد.
عبدالقیوم کرزی، برادر رئیس جمهور کرزی هم گفت نیروهای امنیتی افغانستان را تقویت می کند، به صلح توجه و با فساد مبارزه می کند و همزمان برای رفع بیکاری و بهبود وضعیت اقتصادی کشور می کوشد.
موضوع مناظره و نامزدها هر دو مهم بودند. محور، مسائل سیاسی و امنیتی افغانسان، حتی تا حد تغییرات احتمالی در حقوق اساسی بود. دو قطب اصلی نیز رویاروی هم بودند. در کشوری که تازه مشق دمکراسی می کند، ثروت اقتصادی بشدت تنیده با قدرت سیاسی است و همزمان بدلیل ریشه دار بودن تفکرات طالبانی در بافت اجتماعی مجبور به پذیرش نقش و گفتگو برای تعیین سهم آنهاست؛ به هم پریدن و پرونده رو کردن و سوء استفادۀ رقابتی از آبروی خلق الله دیده نشد.
اگر این مناظره محتوای علمی و کارشناسی بالایی نداشت، اما «بگم بگم» هم نداشت. و در عوض تصویر داشت. مهمترین نفعی که به حال افغانها داشت این بود: برایشان «تصویر» (ایماژ) تازه ای ساخت که می شود به جای جنگ یا خونریزی و آبرو ریزی، گفتگو کرد. می توان با خنده رقابت کرد. مناظره افغانها مردم را تقسیم نکرد و نیروهای اجتماعی را به جان هم نینداخت. محتوی به کنار؛ تصاویر این مناظره، هندسه و آرامش حکومت و جامعه را به هم نریخت.
نکته دیگری که جالب بود، اینکه مخاطبان حاضر در استودیو (که ظاهرا نخبگان و نمایندگان افکار عمومی بودند) از طریق مکانیزمی اگر چه مزاحم بحث نامزدها نبودند، اما نظر خود را بیان می کردند. این نظرات بصورت آنلاین همزمان با گفتگوی نامزدها به مخاطبان تلویزیون منتقل می شد. مثلا در پاسخ به این سوال که اولویت اصلی رئیس جمهوری بعدی افغانستان چه باشد، ۶۹ درصد به امنیت، ۲۰ درصد به مبارزه با فساد و ۱۰ درصد به تلاش‌های صلح با طالبان رای دادند.
حداقل در ظاهر؛ نامزد جای خود، رسانه جای خود و مخاطب جای خود. آری، تصویر همان رسانه است. تصاویری که مردم نقاط مختلف جهان از این مناظره دیدند، نقشی بسیار فراتر از واقعیت های افغانستان در تلقی افکار عمومی دارد. رسانه به همین سبب رکن چهارم است و قدرت دارد. برای هر کسی ابزار رسانه را خوب بشناسد، تغییر هر معادله ای آسانتر است.
نظر شما