علی افتخاری: دی‌کاپریو سال گذشته برای «گرگ وال استریت» برای چهارمین بار نامزد اسکار شد و خیلی‌ها امیدوار بودند که آکادمی علوم و هنرهای سینمایی بالاخره به ستاره 39 ساله آمریکایی روی خوش نشان بدهد، اما او این بار هم شکست خورد.
دی‌کاپریو کمتر از سه هفته پیش در هشتاد و ششمین دوره جوایز اسکار جایزه بهترین بازیگر مرد را به متیو مکاناهی واگذار کرد. او سعی کرد مثل یک قهرمان با این شکست روبرو شود و پیش از آنکه بازیگر «باشگاه خریداران دالاس» روی صحنه برود تا جایزه خود را بگیرد، او را در آغوش گرفت.
دوربین‌ها این لحظه را ثبت کردند. دی‌کاپریو سعی کرد چهره یک بازنده را نداشته باشد، اما خیلی موفق نبود. بلافاصله جنجالی در رسانه‌ها راه افتاد. عبارت «لئو بیچاره» توئیتر را اشغال کرد. طرفداران دی‌کاپریو در شبکه‌های اجتماعی مختلف شروع به گلایه کردند و در این بین شوخی‌های بامزه‌ای هم شد. مثلا عکسی از دی‌کاپریو در سالن دالبی تیه‌تر منتشر شد با این عنوان: «همیشه ساقدوش، هیچ‌وقت عروس» یا عکس دیگری که در آن مجسمه اسکار می‌گوید: «اگر می‌توانی من را بگیر» که به همکاری دی‌کاپریو با استیون اسپیلبرگ در فیلمی به همین نام در سال 2002 اشاره داشت.
بازیگر محبوب هالیوود اولین بار سال 1994 در 19 سالگی برای بازی در نقش آرنی، یک پسر عقب‌مانده در فیلم «چه چیزی گیلبرت گریپ را می‌خورد» به کارگردانی لاسه هالستروم، نامزد اسکار بهترین بازیگر مرد مکمل شد. جانی دپ و جولیت لوییس دیگر بازیگران این فیلم بودند. دی‌کاپریو در آن فیلم، عالی بود، اما خیلی جوان بود و منطقی بود در آن سن و سال جایزه نگیرد.
دی‌کاپریو در 2005 برای بازی در «هوانورد» ساخته مارتین اسکورسیزی برای دومین بار نامزد اسکار شد. گروهی بازیگر بااستعداد مانند کیت بلانشت و الک بالدوین در آن فیلم با دی‌کاپریو همبازی بودند. او در «هوانورد» نقش هوارد هیوز میلیونر گوشه‌گیر را بازی کرد که به تدریج دچار جنون می‌شود. آن سال جیمی فاکس برای بازی در فیلم «ری» در نقش یک شخصیت واقعی دیگر اسکار بهترین بازیگر برد: ری چارلز.
«الماس خونین» در 2007 سومین نامزدی اسکار را برای دی‌کاپریو به همراه داشت. او در این فیلم با جنیفر کانلی همبازی بود. «الماس خونین» تماشاگر را به آفریقا می‌برد و مکاشفه‌ای درباره تجارت مرگبار الماس است. فیلم، پیام بزرگی داشت، اما شخصیت‌ها آن‌قدر جالب نبودند که توجه رای‌دهنده‌های آکادمی را جلب کنند.
سال گذشته دی‌کاپریو با «گرگ وال استریت» به کارگردانی مارتین اسکورسیزی چهارمین نامزدی اسکار را تجربه کرد. او در این فیلم نقش جردن بلفورت کارگزار بورس اهل لانگ آیلند را بازی کرد که میلیون‌ها دلار پول از خیلی‌ها دزدید.
فیلم اسکورسیزی جنجالی به پا کرد. خیلی‌ها آن را «زن‌ستیز» نامیدند. گروهی هم «گرگ وال استریت» را یک تقلید شوخی‌آمیز از شعار «حرص، خوب است» که در دهه 1980 متداول بود، دانستند. در نهایت نگاه بی‌پروای فیلم به زندگی آمریکایی خیلی‌ها را مطمئن کرد که نه خود فیلم و نه ستاره آن در جوایز اسکار بخت چندانی نخواهند داشت.
طرفداران دی‌کاپریو می‌گویند رای‌دهنده‌های آکادمی در مجموع او را دوست ندارند.
سال 1997 وقتی دی‌کاپریو برای بازی در فیلم بسیار موفق «تایتانیک» نامزد اسکار نشد، خیلی‌ها تعجب کردند. «تایتانیک» در 14 بخش نامزد اسکار شد که یک رکورد بود و در نهایت 11 اسکار از جمله بهترین فیلم را برد.
دی‌کاپریو در 2002 در «دار و دسته‌های نیویورکی» بازی کرد که اولین همکاری مشترک او با اسکورسیزی بود، اما این دانیل دی-لوییس همبازی او بود که برای بازی در نقش بیل قصاب در فیلم بیشتر مورد تحسین قرار گرفت و نامزد اسکار بهترین بازیگر مرد هم شد.
اسکورسیزی بالاخره در 2007 برای «مردگان» اسکار بهترین کارگردانی را گرفت و فیلم او جایزه بهترین فیلم را هم برد، اما دی‌کاپریو حتی نامزد هم نشد. البته او آن سال کلا نادیده گرفته نشد. دی‌کاپریو برای «الماس خونین» نامزد بود.
او در 2008 هم برای «راه انقلابی/جاده روولوشنری» نامزد اسکار نشد. این نامزد نشدن را می‌توان به این نکته ربط داد که آکادمی در مجموع آن فیلم را دوست نداشت و تنها مایکل شانون در بخش بازیگر مرد مکمل نامزد شد.
دی‌کاپریو در 2009 فیلمی نداشت، اما در 2010 با دو فیلم بازگشت: تریلر علمی تخیلی «تلقین/آغاز» به کارگردانی کریستوفر نولان که نامزد هشت جایزه اسکار از جمله جایزه بهترین فیلم شد، اما هیچ یک از این نامزدی‌ها برای دی‌کاپریو نبود؛ و «شاتر آیلند» اسکورسیزی که در آن فیلم هم حضوری فوق‌العاده داشت.
سال 2012 خیلی‌ها دی‌کاپریو را برای بازی در «جانگو آزاد شده» کوئنتین تارانتینو در بخش بهترین بازیگر مرد مکمل شایسته دریافت اسکار می‌دانستند، اما او حتی نامزد هم نشد. در عوض، کریستوف والتس همبازی دی‌کاپریو «جانگو آزاد شده» برای دومین بار جایزه این بخش را برد.
به این فهرست می‌توان فیلم‌های «اگر می‌توانی من را بگیر»، «رومئو+جولیت» و «خاطرات بسکتبال» را هم اضافه کرد.
دی‌کاپریو باز هم باید صبر کند. شاید نه آن‌قدر زیاد که خیلی‌ها را نگران کرده است. مگر آل پاچینو برای «بوی خوش زن» و پل نیومن برای «رنگ پول» اسکار نبردند؟ دی‌کاپریو هم می‌تواند برای نقشی که لزوما بهترین نقش کارنامه او نیست، جایزه بگیرد. گذشته از این تعدادی از بازیگران برنده اسکار، پس از چند نامزدی به این جایزه رسیدند. مارلون براندو پیش از آنکه برای «در بارانداز» (1954) اسکار بگیرد، سه بار نامزد شده بود. گرگوری پک هم پیش از آنکه برای «کشتن مرغ مقلد» برنده شود، چهار بار نامزد بود. این اتفاق می‌تواند برای دی‌کاپریو هم بیفتد.
5758
نظر شما