گوشه ای از این نابسامانی ها مربوط به جامعه جوان است که در حقیقت بخش عظیمی از مشکلات کشوررا نمایندگی می کند چرا که جمعیت جوان هم درصد قابل توجهی از جمعیت کشور را به خود اختصاص داده است و هم به دلایلی با جمعیت میانسالان ارتباط تنگاتنگی دارد چرا که مشکل یک جوان مشکل خانواده ها هم هست.
حقیقت این است که جامعه جوان ما در سالیان اخیر در برزخ بی برنامه گی و یا بد برنامه گی دولتها گرفتار آمده است .
بی تدبیری های اقتصادی برای جمعیت جویای کار چشم انداز نامعلوم اقتصادی را به همراه آورده است از کنار این مشکل بالا رفتن سن ازدواج ، افسردگی و اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی سربرآورده است.
از منظر غیر اقتصادی سردگمی فرهنگی نهادهای فرهنگ ساز مربوط به جوانان ،مشکل بی هنجاری و بلاتکلیفی را برای جوانان به میراث گذاشته است.
برنامه های شعاری و قشری در حوزه ها مختلف مربوط به فرهنگ جوان به شدت این قشر را در حوزه معنا بخشی به زندگی دچار مشکل کرده است؛ بی آرمانی ، بی هدفی و بی اعتمادی به آینده اکنون قشر جوان جامعه ما را با مشکلات عدیده ای مواجه کرده است.
در این بین دولت روحانی دارای جایگاه ویژه ای است؛ این دولت برآمده از خواسته های کسانی است که به شعار تدبیرو امید اعتماد کرده و آن را به عنوان مفری برای گریز از شرایط پیش آمده نامطلوب برگزیده اند.
یک سال ازعمر دولت آقای روحانی می گذرد بی شک انتظار بالاییست اگر بخواهیم ارزیابی دقیقی از عملکرد دولت در حوزه های مختلف مشکلات اجتماعی داشته باشیم . گرچه حداکثر توان دولت در این یکساله صرف حل مشکلات مربوط به امور هسته ای و رابطه با اقتصاد جهان شده است اما انتظار بی جایی نیست اگرازدولت بخواهیم به موازات حل این مشکل اهتمام بیشتری به بخش های فرهنگی مربوط به جوانان داشته باشد .
این اهتمام ویژه نه فقط توجیه و جر و بحث با رقبای سیاسی درباره باز کردن فضای فرهنگی بلکه تلاشهای درون سازمانی در جهت ارقای فرهنگ و مسئولیت پذیری فرهنگی جوان در قبال جامعه اش است.
دولت تدبیر و امید به موازات حل مشکلات اشتغال جوانان باید بتواند ساختارهای فرهنگی جامعه ما را که از هم گسیخته و ساختاری جزیره وار دارد در یک تلاش سازمانی هماهنگ ،یکدست کرده و انتظارات متقابل جامعه جوان و دولتمردان را سامان مند کند.
حضور قوی سازمانی مانندسازمان ملی جوانان به عنوان یک سیستم هماهنگ کننده بین همه نهادهای فرهنگی( اعم از دولتی و غیر دولتی) با توان بالای چانه زنی با نهادهایی که هنوز مشکلات عمیق فرهنگی این قشر را درک نکرده اند در این شرایط کاملا محسوس است. نظیر این اهتمام باید در حوزه زنان نیز مشاهده شود که گرچه در زیر شاخه جوانان می تواند تعریف شود اما راهکارها و انعطاف های خاص خود را می طلبد.
اکنون دولت یازدهم دولتی جوان در مواجهه با مشکلات کهنسال اجتماعی است . باید امید داشت که شنیدن زنگ خطر بحرانهای اجتماعی توسط همه مسئولان رسمی بتواند دولت را در یکپارچه کردن تلاشهایش برای مواجهه بیشتر با این معضلات در سالهای پیش رو آماده کند.
نظر شما