اینجا، ورزشگاه مینیرو؛ ما ایرانی ها سرمان را بالا می گیریم/ اگر مسی متولد نمی شد...

چه چیزی تلخ از یک فوتبال 90 دقیقه ای؟ شادی تیمی که به هیچ وجه مستحق برد نبود. دیروز بلو هوریزونته برای ایرانی ها حسرت بود. برای ایرانی ها غم بود. چه کسی می توانست صحنه های پایان بازی را از یاد ببرد. چه کسی می توانست از کنار این صحنه ها بگذرد. چه چیزی تلخ تر از این که آرژانتینی ها در ورزشگاه ماندند و تا یک ساعت پس از بازی خوشحال کردند. آنها چه مردماتی هستند؟ طرفدارانی که تیم شان 90 دقیقه نتوانست خوب بازی کند، 90 دقیقه مبهوت ایران شده بود ولی در نهایت بازی را برد؛ آن هم تنها با یک حرکت فوق ستاره. آرژانتینی ها نباید خوشحالی می کردند، دیروز روز غم شان بود. تیم کوچک ایران آنها را متحیر کرد. 90 دقیقه حرفی برای گفتن نداشتند جز چند حمله نیمه. موقعیت های ایران بسیار خطرناکتر بود. حالا ایرانی ها می توانند سر خود را بالا بگیرند. آنها غیر قابل پیش بینی ظاهر شدند. فوق العاده بازی کردند. حق شان برد بود. باید می بردند. اما شانس با ما یار نبود. اگر سابه یا مسی را تعویض می کرد... شاید این سرنوشت رقم نمی خورد. اگر گلر آرژانتین پایش سر می خورد... شاید دو توپ رضا گل می شد.

اینجا، در بلوهوریزنته و در ورزشگاه مینیرو، ایرانی ها باختند ولی همه سربلند هستیم. کسی نمی تواند به این تیم کوچک خرده بگیرد که چرا باخت. همه می توانند به ایران افتخار کنند. کوچکترین تیم جام(به گفته خیلی ها) یکی از بزرگ ها را چنین زمین گیر کرده بود. آرژانتینی ها عصبی شده بودند، در نیمه دوم نمی توانستند نفس بکشند. آنها بردند ولی بازنده بزرگ این مسابقه بودند. اگر مسی هیچوقت متولد نمی شد، شاید دیشب برای ما یکی از ماندگارترین روزهای تاریخ فوتبال مان می شد. هنوز هم هست اما چه تلخ... اگر شاید 10 بر صفر می باختیم، اینقدر تلخ نبود که چنین باختیم. با اینهمه از جای خود بلند می شویم و به افتخار این تیم کوچک اما با غیرت، به افتخار این تیم که تعصب را معنا کرد، دستی به افتخار این شیرهای پارسی می زنیم. آنها که دیروز با قلب شان بازی کردند، آنها که از جان مایه گذاشتند و بهترین های دنیا بودند. آنها که واقعا به عشق یک ملت بازی کردند. حالا باید به گرمی دستان کارلوس کروش را بفشاریم. او که باعث شد تیم کوچک ایران این چنین در دنیا برای خود آقایی کند. فراموش نکنید ایران به آرژانتین باخت، آن هم با بدشانسی. فراموش نکنید آرژانتین پر از ستاره بود. فراموش نکنید.... ما یک تیم بودیم. به افتخار این تیم و یک ملت که سختی ها را برای دقایقی فراموش کردند. به افتخار آنها که دیشب گریه کردند و اشک ریختند. به افتخار تمام ایران که دیروز یکپارچه بود. به افتخار 23 مرد که دیروز یک روح بودند در چندین جسم.
بازی تمام شده، حالا همه مشغول ترک ورزشگاه هستند. خبرنگارانی هستند که هنوز در جای خودشان خشک شان زده. این قاعده بازی است. زیبایی زندگی است. امروز، برای ما روز تازه ای خواهد بود. به عشق این تیم، از نو شروع می کنیم. از امروز.... به امید شکست بوسنی و یک صعود تاریخی. به امید آنکه در ایران میلیون ها ایرانی دوباره به خیابان ها بریزند و شادی کنند....
43 43