غزال زیاری:هر شب برنامه اسپورت تی وی که برنامه ویژه جام جهانی است، چند مهمان ویژه دارد؛ فابیو کاناوارو، اسطوره فوتبال ایتالیا، کارلوس آلبرتو تورس قهرمان سال‌های دور فوتبال برزیل، دانیل پاسارلا مرد افسانه‌ای آرژانتین و لوتار ماتئوس یکی از برترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان. ساعاتی قبل از آغاز یکی از نسخه‌های این برنامه بود که خبرنگار آ. اس موفق شد تا گفت‌وگویی را با فابیو کاناوارو انجام دهد که این گزیده‌ای از صحبت‌های اوست:
تجربه گفت‌وگوی هر روزه در مورد جام جهانی و خبرنگاری کردن برای اسپورت تی وی چطور است؟
خبرنگاری نه؛ کاری که من انجام می‌دهم، توضیح دادن اتفاقات روزمره از دید یک بازیکن سابق فوتبال است. از این کار خوشم آمده؛ چون اولین باری است که در دیگر سوی میدان هستم؛ نه فشاری روی دوشم است و نه هر روز تمرین می‌کنم.
جام جهانی تا به امروز چطور بوده؟
فوتبال خوبی را ندیده‌ام. اکثر تیم‌ها در حمله و دفاع خوب نیستند. بیش از 150 گل رد و بدل شده! درست است که اینجا برزیل است و مردم شادی و گل را دوست دارند ولی به نظر من این نشانه‌ای از یک فوتبال خوب نیست. در مرحله یک هشتم پایانی با بیشتر شدن احساسات وقت‌های اضافه و پنالتی‌ها، کمی سطح رقابت‌ها بهتر شد.
از عملکرد اسپانیا و ایتالیا متعجب نشدی؟
کسی فکرش را هم نمی‌کرد که اسپانیا بعد از دو بازی به خانه برود و در مورد ایتالیا هم باید بگویم که آنها در اولین بازی‌شان خوب بودند و دل‌ها را به دست آوردند. فکر کنم که این اولین بار در تاریخ است که تیمی بعد از برد در بازی اولش به خانه برمی‌گردد. حیف شد ولی این بدان معناست که در یک جام جهانی نمی‌توانی بلغزی.
این جام جهانی را باید متعلق به قاره آمریکا دانست، نه؟
این طور نیست. به نظرم هلند و آلمان خوب کار کردند، فرانسه هم خیلی خوب بود اما کم‌تجربگی مانع موفقیت آنها مقابل آلمان شد.
آرژانتین و برزیل چطور؟
آنها فقط مسی و نیمار هستند. آرژانتین مهاجمان دیگری هم دارد ولی فقط مسی تکلیف بازی‌ها را روشن می‌کند و تا به اینجا از عملکرد برزیل هم خوشم نیامده. هیچ وقت ندیده بودم که بازیکنان یک تیم تا این حد گریه کنند.
نظرت در این باره چیست؟
می توانم فشار را درک کنم ولی این اتفاق وقتی می‌افتد که شخصیت قوی‌ای نداشته باشی. اگر شخصیت قدرتمندی داشته باشی، بر فشارها غلبه می‌کنی.
وقتی قهرمان جام جهانی 2006 شدید، همه شما هم شرایط سختی را پشت سر گذاشته بودید. آیا از کمک روانشناسی استفاده می‌کردید؟
بله شرایط خیلی سختی داشتیم. نه، فقط خودمان بودیم. آن موقع ترجیح می‌دادیم در مورد این مسائل حرف نزده و فقط بازی کنیم. مشکل ما در ایتالیا بود و نه آلمان. ما قرنطینه و کاملاً تنها بودیم. فشارها بر روی برزیل زیاد است ولی تمام تیم‌ها این فشار را تحمل می‌کنند و این قدر هم گریه نمی‌کنند. آنها تا لحظه‌ای که پیروز میدان شدند، گریه می‌کردند. حرف من همین است؛ پس اگر می‌باختند چه می‌کردند؟ خودشان را می‌کشتند؟ باید از فوتبال لذت برد و از این فشارها رهید.
بازی کردن مقابل حریفان کوچک‌تر ممکن است سطح فشارها را افزایش دهد.
نه. مشکل این نیست. مشکل بردن است. اگر آرژانتین به فینال ماراکانا برسد، برزیلی‌ها مملو از فشار به ورزشگاه خواهند رفت. وقتی آرژانتین سوئیس را برد، دنیا روی سر برزیلی‌ها خراب شد. این تیم، کاملاً با تیمی که در جام کنفدراسیون‌ها دیدیم، فرق می‌کند.
چرا؟
ترس. همه‌شان می‌ترسند.
شما چطور با ترس مقابله می‌کردید؟
من هیچ وقت نترسیده‌ام. من بازی‌های مهم را بیشتر از بازی مقابل تیم‌های کوچک دوست داشتم.
حتی در فینال جام جهانی هم نمی‌ترسیدی؟
شب قبل از فینال در هتل دوری زدم و چیزهایی دیدم که هرگز فراموش نخواهم کرد. ترس را در بازیکنان می‌دیدم و به خودم می‌گفتم عجب!
آن شب توانستی بخوابی؟
خیلی هم مفصل خوابیدم.
تیاگو سیلوا می‌گوید که نخوابید و نمی‌خواست پنالتی‌ها را بزند.
به نظرم بد نیست که در این حال تنها باشی؛ خودم همین کار را می‌کردم. هر کس مدل خاصی برای تمرکز کردن دارد. من هیچ وقت در زمان زدن ضربات پنالتی از جایم تکان نمی‌خورم. دوست ندارم که مردم هی بالا و پایین می‌پرند.
خونسردترین بازیکنی که در این شرایط مملو از فشار دیده‌ای، کیست؟
بدون تردید پیرلو؛ او آن قدر خونسرد است که خیلی خوب می‌تواند فشارها را کنترل کند.
و توتی؟
اوه. توتی در یورو 2002 مقابل هلند به دی باجو گفت «این ضربه را مثل پاننکا می‌زنم». فرانچسکو به سمت توپ می‌رفت و دی باجو گفت «نمی‌دانی چه کار می‌خواهد بکند. دیوانه است». او می خواست به فان درسار که یک غول است چنین ضربه‌ای بزند. ما هم فریاد می‌زدیم که این کار را نکن.
ولی او این کار را کرد.
بله؛ کرد و به گل هم رسید ولی این بازیکن فرانچسکو توتی بود، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ.
251 251
نظر شما