به گزارش خبرنگار اعزامی خبرآنلاین به بازی های آسیایی؛فقط یک ثانیه کم آورد،یک ثانیه لعنتی.شاید اگر در ابتدای فینال مسابقات روئینگ یک ثانیه زودتر کارش را شروع کرده بود حالا مدال برنز برگردنش بود.اما همین یک ثانیه ها در ورزش است که قهرمان ها را مشخص می کند و مدال ها را جابجا.
وقتی دیرتر از رقیب هندی اش به پایان رسید انگار که زیر آب خفه اش کرده باشند.شوک زده بود و از آب بیرون نمی آمد.در قایقش نشسته بود وتکان نمی خورد.احتمالا داشت 8-7 ماه پیش فکر می کرد.8 ماهی که هرچه داشت روی دایره ریخته بود تا بتواند مدال بازی های آسیایی را بگیرد اما اینجا دراینچئون "یک ثانیه" مدال را از او گرفت.حالش خراب بود؛اما کاری نمی شد کرد.مدال برنز او برگردن روئینگ سوار هندی آویز شده بود و فقط خستگی اش مانده بود برای عاقل.
در قایقش نشسته بود و بیرون نمی آمد.دوستانش که رفتند دنبالش بالاخره راضی شد تا سر قایق را به سمت جایگاه کج کند.چطور باید با این کابوس کنار آمد؟کاملا بغض داشت و گلویش باد کرده بود.شاید اگر ورزشکاران عراقی که آنجا دوره اش کردند نبودند می زد زیر گریه.اما بغضش را فرو خورد و گفت:«دیر استارت زدم.»
همه از ناراحتی حبیبیان ناراحت بودند.حتی بانوان قایقران هم آمده بودند و دلداری اش می دادند.صورتش قرمز شده بود.شاید اگر مسابقه چند متر دیگر ادامه داشت حالا او هم از مدال آوران ایران در بازی های آسیایی بود. با این حال وقتی تیمی از خبرنگاران اعزامی را دید با آنها حرف زد و گفت:«فقط یک ثانیه،اگر 20-15 متر دیگر مسیر ادامه داشت کار را تمام می کردم.من کشیده و قدرتی پارو می زنم و باید زودتر استارت می زدم.خیلی ناراحتم.»
حبیبیان می گفت حالس خوب است،اما خوب نبود.نه حال او و نه حال دوستانش.مدال برنز برای او حسرت شد و خاطره ای بد از بازی های آسیایی برایش به یادگار ماند.
251 41
نظر شما