معمولاً نسبت پس‌انداز به درآمد ملی شاخصی در اقتصاد کلان به شمار می‌رود که نشان می‌دهد یک جامعه چقدر به توسعه و سرمایه‌گذاری علاقه‌مند است.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین بر اساس آمار منتشر‌شده بانک مرکزی نسبت پس‌انداز به تولید ناخالص ملی و نسبت تشکیل سرمایه به تولید ناخالص ملی از سال 1381 تا 1391 در جدول زیر ارائه شده است.
مقادیر فوق حاکی از آن است که پس‌انداز و تشکیل سرمایه به طور متوسط طی سال‌های فوق به ترتیب 44 و 25 درصد تولید ناخالص ملی بوده‌اند. آمار فوق حاوی دو نکته است، اول آنکه با توجه به آمارهای جهانی نسبت 44درصدی پس‌انداز به تولید ناخالص ملی، ایران را از این منظر حتی بالاتر از بسیاری کشورهای صنعتی دنیا قرار داده است. در سال ۲۰۱۲ ایران از لحاظ نسبت پس‌اندازهای ملی به تولید ناخالص داخلی در رتبه ۲۶ جهان قرار گرفته است و در سال ۲۰۱۳ نسبت پس‌اندازهای ملی به تولید ناخالص داخلی در ایران بیشتر از ۱۲۶ کشور جهان بوده است که این می‌تواند بیانگر جایگاه نسبتاً خوب ایران در این زمینه باشد. اما همین آمار بیانگر شکاف میان پس‌انداز و سرمایه‌گذاری در کشور است.
پس‌انداز و سرمایه‌گذاری در دنیای واقعی مقولاتی جدا از هم نیستند. به عبارت دیگر؛ همان کالاها و خدماتی که بر اثر خودداری افراد جامعه از خرج کردن همه درآمد یا بر اثر پس‌انداز به مصرف نرسیده است، سرمایه‌گذاری می‌شود، اما اگر تصمیم‌گیری راجع به سرمایه‌گذاری، ناشی از امکان‌پذیری فعالیت تولیدی و سودآوری آن باشد پس‌انداز الزاماً تبدیل به سرمایه‌گذاری نمی‌شود. به همین دلیل نمی‌توان همواره پس‌انداز را مساوی سرمایه‌گذاری دانست. افزایش در میزان پس‌انداز به شرط آنکه انگیزه لازم برای سرمایه‌گذاری وجود داشته باشد، منجر به افزایش میزان سرمایه‌گذاری و در نهایت رشد اقتصادی می‌شود، بنابراین عدم وجود این شرط که به انگیزه سرمایه‌گذاری اشاره دارد باعث شده سرمایه‌گذاری از پس‌انداز عقب بماند. آنچه سرمایه‌گذاران به دنبال آن هستند کسب سود و منفعت اقتصادی است که در کنار امنیت بخش عمده‌ای از پس‌اندازها را به سمت سرمایه‌گذاری هدایت می‌کند.
3939
نظر شما