مدت زمان زیادی از بحث آمادگی جمهوری اسلامی ایران برای ارسال کمک تسلیحاتی به ارتش لبنان نمی گذرد که توجه و حساسیت دو جریان غرب و برخی دولت های عربی را نسبت به این اقدام برانگیخته است. این حساسیت همزمان با سفر سمیر مقبل وزیر دفاع لبنان به تهران دو چندان شده و این احتمال را افزایش داده که با وجود مخالفت های علنی جبهه مقابل یعنی آمریکایی ها و عربستان سعودی این کمک ها انجام خواهد شد. در درون لبنان نیز صف بندی های سیاسی مخالف و موافق همانند جبهه بیرونی بروز و ظهور یافته است. جریان 14 مارس و طرفداران حریری گرچه این کمک ها در اختیار ارتش ملی لبنان قرار می گیرد، اما با این اقدام جمهوری اسلامی مخالف است. احتمالا دریافت هدایای تسلیحاتی به ارتش با وجود استقبال رییس مجلس و وزیر امور خارجه کشور و نیز جریان 8 مارس و حزب الله، اما کمک های ایران باید مورد تایید دولت این کشور نیز قرار بگیرد. بنابراین افزایش فشارهای بیرونی و داخل در دولت تمام سلام، مبنی بر عدم موافقت با دریافت سلاح از ایران دور از انتظار نیست.
ساختار تسلیحاتی ارتش لبنان اصولا مبتنی بر کمک های خارجی است. آمریکا، فرانسه، روسیه و برخی دول دیگر، سابقه ارسال کمک نظامی به ارتش لبنان را در پرونده ی روابط خود با این کشور دارا هستند. اما این مساعدت ها در شرایط کنونی کفاف نیازهای این نهاد ملی را نمی دهد. چرا؟ ارتش لبنان سال هاست وظیفه تامین امنیت داخلی و نیروی انتظامی کشور را برعهده دارد. پس از درگیری های دو سال اخیر ارتش با نظامیان صهیونیستی در جنوب این کشور، که منجر به شهادت تعدادی از نیروهای نظامی لنبانی نیز شد، رویکرد این نهاد به سمت حمایت از مرزهای جنونی و اخیرا در حمایت از مرزهای شرقی در عرسال متمایل شده و ارتش لبنان عملا نشان داده که بنا دارد از قالب سنتی صرفا انتظامی خود خارج شود و طبیعی است در این رویکرد جدید، نیاز به امکانات و تسلیحات بیشتر و پیشرفته تری دارد. اما در عمل آیا افزایش توانمندی تسلیحاتی این ارتش امکان پذیر است؟
لبنان با موقعیت حساسش در خاورمیانه در کنار مرزهای رژیم صهیونیستی و تهدیدات روزانه این رژیم قرار دارد.به طور طبیعی این نهاد ملی حق دارد برای دفاع از امنیت و استقلال کشور از دولت های دوست که تمایل به حمایت عملی و علنی از این کشور دارند، هدیه دریافت کند. به ویژه اینکه امروز بحث نیروهای تروریستی افراط گرا در طول مرزهای این کشور و در داخل نیز مطرح است. ارتش این کشور به عنوان مظهر اقتدار نیاز به تقویت دارد.
از موضوع کمک ایران به ارتش لبنان، جریانات نزدیک به غرب همه آشفته و نگران شده اند. نکته قابل تامل این است که در شرایطی که حمایت از جریان های تروریستی و افراطی مانند القاعده و داعش، در اشکال مختلف آن مورد تقبیح بین المللی قرار نگرفته است. در شرایطی که نسبت به کمک های نظامی و لجستکی پشت پرده برخی دولت های منطقه به این گروه ها هیچگونه اعتراضی صورت نگرفته است، تمایل جمهوری اسلامی ایران برای ارسال کمک های نظامی به صورت آشکار و رسمی اینگونه واکنش های منفی را به دنبال دارد. حتی این واکنش ها بعضا تهدیدآمیز در جهت قطع کمک های معمول آنها به لبنان صورت می گیرد.
نگرانی آنها از دو زاویه قابل بررسی است: 1- ممانعت از تقویت توان تسلیحاتی ارتش لبنان، حتی در ابعاد دفاعی و پدافندی که درواقع با هدف تضمین امنیت رژیم صهیونیستی است. 2- ممانعت از توسعه نفوذ جمهوری اسلامی ایران در منطقه به ویژه در حوزه های همجوار فلسطین اشغالی است.
واقعیت این است که این مخالفت ( تقویت توان ارتش ملی) به دلیل حاکمیت یک معادله قدیمی نامعقول که تلاش دارد لبنان به عنوان ضعیف ترین حلقه کشورهای پیرامون اسرائیل باقی بماند. بنابراین نباید تجهیز شود. به ویژه اگر تقویت ارتش در کنار مقاومت و سلاح موثر آن موجب تقویت توان دفاعی این کشور شود. ذکر این نکته نیز ضروری است که هر گونه کمک تسلیحاتی آمریکا و غرب به دولت های عربی منطقه منوط به شرط عدم به کارگیری آن علیه رژیم اشغالگر اسرائیل است. در حالی که این تضمین از طرف اسرائیلی هرگز گرفته نشده و بلکه در زمان نیاز پل هوایی ارسال تجهیزات نیز سابقه دارد. اما آیا ارتش لبنان این تعهد را می پذیرد؟
نکته آخر اینکه مساعدت به لبنان صرفا منحصر به این مقوله نیست. در بازسازی مناطق آسیب دیده و تخریب شده توسط اسرائیل طی حملات هوایی این رژیم در منازعات سال های 1996 و 2006 ارسال کمک های اقتصادی به محرومان و آسیب دیدگان این کشور مسبوق به سابقه است.
منبع : دیپلماسی ایرانی
نظر شما