بهاره چراغی: موضوع اشتغال جوانان در ایران طی دوره های گذشته همواره مسئله چالش سازی بوده است. براساس آمارهای رسمی مرکز آمار، نرخ بیکاری کشور در سال گذشته معادل 10.4 درصد بوده که این رقم برای جوانان 15 تا 24 ساله معادل 24 درصد است. این در حالی است که شمار بیکاران در فصل بهار، دو میلیون و 530 هزار نفر بوده که در فصل تابستان به دو میلیون و 257 هزار نفر کاهش یافته است.
بررسی نرخ بیکاری جوانان15 تا 24 ساله حاکی از آن است که 22 درصد از جمعیت فعال این گروه سنی بیکار بوده اند. این شاخص در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیش تر بوده است. روند تغییرات نرخ بیکاری جوانان15 تا 24 ساله کل کشور نشان می دهد این شاخص نسبت به فصل مشابه در سال گذشته 1 درصد و نسبت به فصل بهار 1 و نه دهم درصد کاهش یافته است.
همچنین نرخ بیکاری جوانان 15 تا 29 ساله نیز حاکی از آن است که 22 درصد از جمعیت 29- 15 ساله بیکار بوده اند. این شاخص در بین زنان نسبت به مردان و در نقاط شهری نسبت به نقاط روستایی بیش تر بوده است. بررسی روند تغییرات نرخ بیکاری جوانان 15 تا 29 ساله نشان می دهد که این شاخص نیز نسبت به فصل مشابه در سال گذشته 9 دهم درصد و نسبت به فصل بهار 2 درصد کاهش پیدا کرده است.
اگر بخواهیم نرخ بیکاری جوانان 15 تا 24 ساله را در شهرها معیار قرار دهیم، وضعیت بسیار بدتر است و این نرخ به 28.2 درصد می رسد. با در نظر گرفتن سهم غیرقابل انکار دو بخش صنعت و خدمات در توسعه اقتصادی و از آنجا که عمده اشتغال صنعت و خدمات در شهرها محقق می شود، می توان به ناکارآمدی سیاست گذاری های کشور در خصوص اشتغال جوانان در شهرها به طور خاص و کل کشور به طور عام پی برد.
نرخ بیکاری 24 درصدی جوانان کشور، 24 درصد از جوانانی را نشان می دهد که نقشی در تولید اقتصاد کشور ندارند. این نرخ تعداد زیادی از جوانان را معرفی می کند که در بازه زمانی دبستان تا دانشگاه، چه از سمت دولت و چه از سمت خانوار سرمایه گذاری کلانی روی آنها انجام شده، اما این سرمایه گذاری امروز به هدر رفته است. بدتر آن که به دلیل مهیا نبودن شرایط کار، بخشی از این جوانان به کشورهای دیگر برای زندگی بهتر و کار مهاجرت کرده اند.
امروز ضمن گسترده شدن سطح بیکاری، شاهد ابتلای اقشار تحصیلکرده به این بیماری هستیم. اقشاری که دامنه تحصیلات عالی ندارند آمادگی پذیرش بسیاری از مشاغل را دارند، اما افرادی که تحصیلات دانشگاهی دارند توقعات و انتظارات بیشتری از پذیرش نوع شغل دارند و این مسئله به تشدید شرایط بیکاری دامن می زند.
طبق برآوردهای صورت گرفته، رشد تشکیل سرمایه کشورمان در سال 91 منفی بوده و در سال 92 تنها 1.3 درصد رشد داشته است. بنابراین چگونه می توان انتظار داشت با این حجم اندک سرمایه گذاری، شغلی برای جوانان در کشور فراهم شود.
اما موضوع دیگری که در میان است بحث کم تخصصی یا بعضا بی تخصصی نیروی کار است. اغلب جوانان جویای کار، تخصص قابلی که یارای کمک رسانی به کارفرمایان را داشته باشد، ندارند که این موضوع تا حد زیادی متاثر از آموزش نامطلوب نظام پرورشی کشور است.
کم توجهی و عدم سرمایه گذاری در مزیت های نسبی کشور مانند کشاورزی زمینه مهاجرت بسیاری از جوانان را از روستاها به شهرها و در جهت پیدا کردن شغل به وجود آورده که این مسئله ضمن برهم زدن توزیع جمعیتی شهرها و روستاها و تشدید بیکاری در شهرها، وضعیت تولید در روستاها را به مخاطره انداخته است.
3535
نظر شما