کاوه علی اسماعیلی؛ نامش کارلوس کروش است، مربی پرتغالی که راه تازه ای برای ایجاد امید در دل ایرانی ها باز کرده و می خواهد غرور را به فوتبال کشورمان برگرداند.
او که مثل همه ما می داند نسل جذابی بعد از نسل طلایی فوتبال ایران (بازیکنان جام ملت های 96 و جام جهانی 98) ساخته نشد، دست روی زانوی خودش گذاشت و به جای سود بردن از ستاره ها، یک تیمِ ستاره را ساخت. تیمی که امروز می توانیم به داشتنش افتخار کنیم.
یکسری بازیکن که به خواسته کروش به تیم ملی اضافه شدند از جمله رضا قوچان نژاد و اشکان دژاگه. یکسری دیگر از بازیکنان نیز آینده سازان فوتبال هستند؛ سردار آزمون، علیرضا حقیقی، علیرضا جهانبخش، مرتضی پورعلی گنجی، سروش رفیعی و علیرضا بیرانوند. اما سایرین، همان کسانی هستند که کروش به حضورشان احتیاج داشته و به آنها اعتماد کامل دارد؛ خسرو حیدری، مهرداد پولادی، سیدجلال حسینی، جواد نکونام، آندو تیموریان، هاشم بیک زاده، امیرحسین صادقی و...
او با چنین ترکیبی، جام ملت ها را شروع کرد در حالی که هنوز صدای منتقدانش را می شنید. بازی اول که بازی مهمی به شمار می رفت با برتری تیم ملی به اتمام رسید و بازی دوم که سرنوشت ساز بود نیز 3 امتیاز دیگر برای مان به ارمغان آورد. حالا باید در انتظار دیدار با امارات باشیم تا سرگروه تعیین شود.
اما موضوعی که در سایه مانده و کمتر به آن اشاره می شود، بحث سیستم ایمنی دروازه ایران است. سیستمی که در طول 180 دقیقه گذشته از جام ملت ها هرگز از کار نیفتاد و به غیر از 3 یا 4 موقعیت 80 درصد حریفان روی دروازه تیم ملی، خطر جدی دیگری را تجربه نکرد.
این سیستم، مرهون تفکرات پیچیده کروش است. او که می داند فوتبال امروز دنیا وابسته به نتیجه گیری است، هدف خود را گرفتن امتیاز از حریفان انتخاب کرده است. تیمی که گل نخورد، بالاخره صاحب امتیاز خواهد شد. کروش بدون اینکه به بازیکنانش فشار وحشتناکی را وارد کند، توانایی بستن منافذ را دارد.
تیم او هنگامی که صاحب توپ است، فورا وارد فاز طراحی حمله می شود. باز شدن اشکان دژاگه از کناره ها برای عرض دادن به بازی، فرار سرعتی مهاجم هدف (قوچان نژاد یا سردار آزمون) و حرکت در عمق احسان حاج صفی، سه برنامه اولیه ایران در شرایطی است که توپ را در تصاحب خود درآورده اما هنگامی که تیم ملی توپ را به حریف می دهد، سیستم مورد اعتماد کروش به صورت اتوماتیک شروع به فعالیت می کند.
مدافعان میانی جمع می شوند و مدافعان کناری برای بستن فضای سانتر و شوتزنی، حالت گارد بسته به خود می گیرند. هافبک های تدافعی (آندو-نکونام) حلقه دوم را تشکیل می دهند و سپس پرسینگ از خط حمله ایران شکل می گیرد. این سیستم که مانند یک زنجیر، تمام بازیکنان را دربر می گیرد، در نهایت به دروازه بان آماده این روزهای فوتبال ایران یعنی علیرضا حقیقی ختم می شود که باید ضربات آخر را مهار کند.
با همین سیستمِ به ظاهر ساده، از نیجریه در جام جهانی تساوی گرفتیم، آرژانتین را برای رسیدن به گل سردرگم کردیم و اگر به فکر گلزنی و صعود مقابل بوسنی نبودیم، از آن بازی هم بدون گل خورده خارج می شدیم.
جالب اینکه پس از اتمام جام جهانی تا کنون، هرگز دروازه تیم ملی باز نشد. «ما در این مدت البته بازی رسمی یا تدارکاتی زیادی هم نداشتیم.» دیدار تدارکاتی با کره جنوبی در تهران که با حساب یک بر صفر به سود ما و با گلزنی سردار آزمون همراه بود، اولین دیدار در جهت آماده سازی تیم ملی برای جام ملت های آسیا شد. بعد هم فلسطین از انجام بازی با تیم ملی سر باز زد. حریف بعدی ما تیم ملی عراق بود که در استرالیا با ایران بازی کرد و نتیجه آن بازی نیز یک بر صفر به سود ایران بود. (تک گل مان را باز هم سردار آزمون به ثمر رساند.)
دو بازی انجام شده در جام ملت ها مقابل بحرین و قطر نیز کارنامه خط دفاعی تیم ملی را بهتر تعریف می کند.
این سیستم نفوذناپذیر تا به حال بدون ایراد کار کرده و این امیدواری را به وجود می آورد که با همین تاکتیک به ظاهر ساده می توانیم تا رسیدن به بهترین شرایط و جایگاه در این تورنمنت پیشرفت کنیم.
252 41
نظر شما