سید صادق حسینی: برخی تحلیل گران بر این باورند که آمریکا این روزها ضعیف ترین دوران(سیاسی) خود را سپری می کند؛ ضعفی که ماحصل تک روی های دولت محافظه کار و تندروی جورج بوش جمهوری خواه برای باراک اوبامای دموکرات است.
اما این ضعف بیش از همه ممکن است ناشی از مشی تغییر باراک اوباما باشد، همان که او را نسبت به سلف جنگ طلبش بوش تا اندازه ای متمایز کرده است. با این همه نکته حائز اهمیت دیگری در این میان هست که می تواند به فرایند تصمیم سازی و تصمیم گیری های دولت دموکرات آمریکا مرتبط باشد.
منتقدین اوباما می گویند نه به آن روزهایی که دولت بوش قلدرمابانه برای حمله نظامی به کشورهایی در آن سوی دنیا (افغانستان و عراق) منتظر رای کسی نمی ماند و نه به این روزهای آن که رئیس جمهورش برای انجام یک توافق هسته ای با ایران، خود را ناگزیر از باج دادن به دولت های مرتجعی می داند که تا مغز استخوان آن ها پوسیده و مغایر با ارزش های آمریکایی اعم از دموکراسی و حقوق بشر است و به اذعان همگان و حتی تحلیلگران آمریکایی همه ناامنی و بی ثباتی های منطقه غرب آسیا ریشه در خاک این کشورها دارد.
با وجود این واقعیت که توافق با ایران برای آمریکایی ها مهم و حیاتی شده است اما دولت اوباما قدرت لازم و کافی برای تصمیم گیری و پایان دادن به کار را ندارد و شرم آور تر اینکه خود را ملزم به آن دیده است تا با رژیم سعودی و کشورهای کوچک حاشیه خلیج فارس چانه بزند تا آنها را راضی نگه دارد و حتی برای این کار به آنها باج بدهد. باج هایی مانند حمایت سیاسی از تجاوز نظامی آشکار سعودی به یمن، باج هایی مانند چشم بستن از نقض صریح حقوق بشر در بحرین، چشم بستن از گسترش بنیادگرایی سعودی در سوریه و عراق و ... .
از این رو بیراه نیست اگر گفته شود این اقدام رییس جمهور بزرگترین کشور دنیا از لحاظ داشتن هزینه های نظامی و حجیم ترین اقتصاد دنیا، نوعی ذلت پذیری از اعراب مرتجع است، چه اینکه پذیرفتن این دعوت و ملاقات با افراد سطح چندم آن ها را به جان خرید و توهمات آن ها را شنید و نهایتا در مقابل دوربین های تلویزیونی به تلخی و سردی لبخند زد.
4949
نظر شما