شهدا همیشه به موقع می آیند

شهدا آمدند دسته بسته اما نه زبان قفل ، که آن‌ها فریاد همیشه تاریخ اند. عدالت ،عزت ، ایثار و مقاومت در گلوی تشنه و بریده‌یشان چکاوکی است ندا دهنده در همه روزها، شهدا نشانه روزهای وحدتند ، سینه ستبرکردگانی که آتش و گلوله و خون به جان خریده‌اند برای مردم ،سرزمین و آرمان.
شهدا آمدند. همچون روزهایی که می‌رفتند، روزهای خوش وحدت و یکپارچگی را رقم زدند، روزهای که همه یک موضوع واحد دارند و برای آن و به نام آن کنش گری می‌کنند. حضور معنا پیدا می‌کند و دیگری و «برای دیگری» تجلی می یابد.
شهدا آمدند. پیش‌تر از آن که جسمشان به پایتخت برسد ، ما که در شبکه های مجازی و اجتماعی ( که تجلی روز و روزگار ماست ) غرق بودیم در شوخی‌های مبتذل و کنایه های مختصر، در تعارض‌های مفتضح و دبدبه های محتضر ، غریق نجات شدند و غواصی در اعماق را به یادمان آوردند. غواصی آن قدر عمیق که از عمق دریا به آستانه آسمان برسی و بلندی قله انسان.
شهدا آمدند. یاد و خاطره‌هایشان زنده شد همه آن‌ها که ما فراموش کرده بودیم که برای دیگری می‌شود جان داد برای دیگری می‌توان روی مین رفت ، برای دیگر ( هرچه و هر که باشد ) می‌شود روی سیم‌های خاردار خوابید تا هم رزمان پا روی تو بگذارند و از مرز بگذرند، حالا آن که تو( آن شهید را می گویم) از بسیاری مرزهای شکوه انسانی گذشته ای بدون آن که صدای از تو شنیده شده باشد. در روزگاری که ما برای خود انجام وظیفه می‌کنیم آن‌ها آمدند تا شکوه از جان گذشتگی را نمایش دهند.
شهدا آمدند اما رسانه ملی گفت و تکرار کرد بارها که شهدا به موقع آمدند و بزنگاه آمدند، شهدا آمدند و درست وقتی که باید هشدار می‌دادند آمدند ، اما رسانه ملی یادش رفت بگوید که شهدا همیشه به موقع می‌آیند ، نه وقتی ما به موقع می‌دانیم ، شهدا همیشه حقی از مردم تضییع شود می‌آیند ، امروز غواصند ، آن‌ روزها که فسادهای گسترده مالی می‌شد و میلیاردها تومان و دلار گم می‌شد ، هم شهدا می‌آمدند. آن روزها در هیئت شهید گمنام آمدند ، تا گمنامی را درس بدهند ، آن روزها زبانشان چیز دیگری بود ، آن روزها می‌گفتند برای ملت و مردم و سرزمین و آرمان باید از جسم و جان هم گذشت آن روزها که ما به دلیل آشفتگی‌های ساخته شده از سر و کول هم بالا می‌رفتیم تا سکه از قیمت نیفتد، بدون پلاک جانشان، در خیابان‌های غریبه تهران در رفت آمد بودند. هر روز که خونی به ناحق از دماغ فردی از ملت ریخته شود آن‌ها می‌آیند ، شاید ما نمی‌بینیم . شاید رسانه ملی ندیده بود.چرا که وقتی شهدا می‌رفتند ، نگفتند ما برای این و آن می‌رویم و برای این و آن نمی‌رویم و اگر خون ما ریخته شد آن گروه از مردم و آن جماعت از ملت بر سفره شجاعت و رشادت ما حزین و محزون نباشند. شهدا برای همه رفتند. امروز برای همه می آیند.
شهدا آمدند اما آن‌ها همیشه می‌آیند در همه روزهای سخت در کنار ملت و سرزمین و آرمان ایستاده‌اند حتی اگر پاهایشان را در هورالعظیم جا گذاشته باشند یا شلمچه یا فاو ، اگر دست‌هایشان در والفجر و کربلاها جا گذاشته باشند اما باز هم نگاهشان به دست آن‌هاست که از لندن استعفا نوشتند و تا امروز برای پاسخ‌گویی از محله « بریدل پت» کانادا بازنگشته‌اند .
شهدا آمدند همان روزها که عده ای از خیابان بهشت کوچ کردند و جهنم اختلاف را دامن زدنند، وعده دادند و عمل نکردند ، خط قرمز را از خون و آرمان شهیدان به مرز دوستانشان بردند.
شهدا آمدند حتی وقتی همین غواصان در کنار اروند به آب‌های خروشان رود نگاه می‌کردند و برای دل به دریا زدن حاضر بودند ، شهدا آمدند ، شهدای عملیات‌های پیش‌تر ، شهدای نهضت‌های خون گرفته‌ی مردم از انقلاب و پیش‌تر از آن ، شهدای مشروطه و پیش‌تر از آن در جنگ‌ها و دفاع‌های که تمامی شهدا و صالحان و پاکان برای مردم ،‌سرزمین و آرمان جان دادند.
شهدا آمدند شهدا همیشه می‌آیند ، شهدا برای کسی نیستند و در طاق و جفت بازی احزاب جایشان نیست ، آن‌ها به دیدار گستره محراب‌گونه آغوش مادرانشان می‌آیند و مادران این سرزمین همیشه مادر بوده‌اند ، مام میهن و جان آرمان . شهدا را به اندازه سقف محدود آرزوهای خود کوچک نکنیم.

4545