ولي ٢٠ و ٣٠ نگفت كه سعد در نامه قبلي به ابن زياد يكي از راه حل ها رو هم كه مورد توافق حضرت بوده رفتن ايشان به يكي از سرحدات بلاد اسلام بيان ميكنه. امام تا اونجا كه خط قرمزش يعني بيعت نكردن يعني در ركاب نبود يزيد بود سعي در انداختن فاصله بين خود و جنگ بود. و اين از مظلوميت امام ماست و سوز عاشورا را بيشتر ميكند اتفاقا.
واقعا عدم شناخت و شناخت احساسي و سطحي تا كجا؟
راستي دوستان نگران هم نباشند به نظر نمي ايد ادبيات اقايان ظريف و همكاران جز از ادبيات انذار و طلبكارانه بوده باشد در زمان مذاكرات، اما مصلحت امت رو هم جلوي چشم داشتند لجبازي بچه گانه صرفا انجام ندادند.
براي نفي كلمه مذاكره از هر دري حرف مي زنن. اينجا هر كس كار خودش رو مي كنه فقط مثال از امام حسين ميزنه. امام حسين بهانه اي شده براي رسيدن به اهداف سياسي
نظر شما