علی کربلایی - خبرگزاری خبرآنلاین؛ رائول، پسری بود که ذاتاً پادشاه به دنیا آمد. پادشاه قلب میلیون‌ها مادریدسمو در داخل و خارج از اسپانیا. شاید تا به حال نام رائول گوستاوو والنبرگ به گوشتان نخورده باشد. کسی که در وانفسای جنگ جهانی دوم جان یکصد هزار یهودی مجار تبار را نجات داد. شخصی که از او به عنوان ناجی یاد می‌کردند. اما کسی خبر نداشت در 27 ژوئن 1977 رائول دیگری متولد می‌شود که ناجی قلب میلیون‌ها انسان می‌شود. او نجات بخش جان میلیون‌ها نفر از جهنم اضطراب بود.
وجود او در زمین برای مادریدی‌ها عین آرامش بود. دیدن بازی رائول برای مادریدیسموها مانند گوش دادن به موسیقی موتزارت و پر از آرامش بود و برای دیگران گوش‌خراش‌تر و مهلک‌تر از صدای انفجار بمب اتم. فراخواندن نئوکمپ به سکوت در برابر مادریدی‌ها از بزرگترین نسل کشی‌های احساسی تاریخ کاتالونیاست که توسط این ماتادور انجام شد.
هیچ وقت در مقابل دیدگانش کارت قرمزی ندید اما تصویری که از او در اذهان مانده مردی با ابروهای شکافته و صورتی قرمز رنگ از فرط فشار بالا است. او پادشاهی بود که شوالیه میشد و یک تنه به دژ مدافعین دشمن میزد. کاپیتانی که با هرنگاهش تیم را رهبری میکرد. به یاد بوسیدن حلقه ازدواجش بعد از گلزنی ها اشک در چشمان رئالی‌ها حلقه میزد. رئال قبل از آمدن رائول سپید پوش بود و بعد از آمدن او سپید بخت. او نام فرزندانش را از اسطوره‌های فوتبالی خود انتخاب کرد. خورخه والدانو، لوتار ماتئوس، هوگو سانچز و هکتور ویال. او قبل از آغاز هر مسابقه به اتاقی تاریک می‌رفت و در آن جا تمرکز میکرد. هنوز به کسی نگفته در آن جا به چه چیزی فکر می‌کرده، اما بعد از آن کاری کرد که راست‌ترین قسم یک رئالی؛ پای چپ رائول بود.
رائول بازیکنی بود که به قول سید لاو، یادداشت‌نویس روزنامه گاردین؛ همیشه یک بازی بیشتر می‌خواست. مرد آرامی که لقب «پسر نیک برنابئو» را در هر ورزشگاهی برای هرتیمی بازی میکرد به دوش می‌کشید.
بازیکنی که 5 سال پیش برای مادریسموها ازفوتبال خداحافظی کرده بود، دیشب رسماً آخرین بازی‌اش را برای یک تیم فوتبال انجام داد. آخرین پرده از دنیای حرفه‌ای رائول گونزالس هم با فتح جام همراه بود.
به قول فرناندو هیرو، رائول در هیچ چیزی 20 نبود، اما در همه چیز 18 بود. کمک مربی رئال در زمان حضور او در آکادمی رئال می‌گوید: رائول برای ما مایه شگفتی بود. او توپ را به شکل بدی حمل میکرد. خیلی مضحک دریبل میکرد و اصلاً نمی‌‌توانست هد بزند. گونزالس به شکل بدی حمله میکرد. اما بعد از تمرین بازی اصلی‌‌اش شروع میشد. وقتی بازی رسمی شروع میشد، توپ را عالی حمل میکرد، دریبل‌هایش یک پدیده خاص بود، خوب هد میزد و به صد شکل مختلف گل میزد. به ناگهان یک بازیکن بی نقض میشد. او به صورت خدادادی اهل رقابت بود.
رئال و رائول تا ابد با هم پیوند خورده‌اند. شالکه، السد و کاسموس سال‌های آینده اصلا دیگر به چشم نمی‌آیند. او در حقیقت همان روز بود که از فوتبال خداحافظی کرد، 28 ژوئیه 2010، روزی بود که رائول خانه‌ش را ترک کرد و اهل خانه مدت‌ها چشم انتظار بودند که او برگردد و هر وقت می‌گفت قصد داردکه به فوتبال ادامه بدهد، موجی از امید بینشان به راه می‌افتاد که قرار است فوتبالش را با یک بازی در رئال تمام کند، اما هیچ‌وقت این‌گونه نمی‌شد و نشد. رائول آن سر دنیا در آمریکا ازفوتبال خداحافظی کرد.
258 43
نظر شما