بمب افکن سوخو ۲۴ روسیه توسط جنگنده اف ۱۶ ترکیه در مرز این کشور با سوریه سرنگون می شود و یکی از دو خلبان روسی کشته می شود. خشم، مسکو را فراگرفته است. آنکارا عذر خواهی نمی کند پس در مقابل، روسیه برنامه ی تحریم ترکیه را بررسی می کند.
آمارها می گویند گردشگران روسی بیشترین سهم را در صنعت گردشگری ترکیه دارند. موشک های اس ۴۰۰ روسیه راهی سوریه می شوند تا هر پرنده ی احتمالی ترکیه را در دم شکار کنند. تنش بالا گرفته است و البته دامنه ی آن به فضای سیاسی و اجتماعی ایران نیز رسیده است. در شبکه های اجتماعی ایران نیز همانند سایر کشورها گفتگوهای بی پایان در جریان است و ترکیه و روسیه در میان کاربران طرفدارانی دارند. قضیه به سرعت و شدت حالت قومی و قبیله ای به خود می گیرد و برخی سقوط هواپیمای روسی را ضرب شصت نژاد ترک به روس ها تلقی می کنند و برخی دیگر منتظرند تا نژاد سرسخت روس که در کارنامه ی تاریخی خود به زانو درآوردن متجاوزانی چون ناپلئون و هیتلر را دارد دمار از روزگار ترک ها نیز در بیاورد. این سؤال پیش می آید که ایران در کجای این بازی ایستاده است و سیاست رسمی کشور کدام طرف درگیر را باید حمایت کند تا امنیت حفظ شده و منافع دراز مدت تامین شود؟
ظاهرا برای برخی بسیار هیجان انگیز خواهد بود که جنگ لفظی نژادی به راه بیافتد و شروع کنند به رجز خوانی های قوم و قبیله ای در شبکه های اجتماعی و رسانه های رسمی و غیررسمی تا خیال کنند که حق پایمال شده ی نژاد مثلا برتر یا برابرتر خویش را باز می ستانند. تو گویی در این منطقه از جهان تاریخ دارد به عقب بر می گردد! بر اندیشمندان روس، ترک و ایرانی و عرب است که به دام این بازی خطرناک نیافتند. ارباب سیاست و امنیت باید کار خویش را انجام دهند و کشور را از گزند سرایت خشونت ها به داخل مرزها صیانت کنند اما به نظرم ارباب اندیشه رسالتی فراتر و بزرگتر دارند. احیای بلوک های قدرت تزارها،عثمانی ها و صفویه یعنی باز تعریف اجتماعی و سیاسی منطقه با شرایط و الزامات چندین قرن گذشته. سوالی که باید پرسیده شود این است که این باز آرایی بلوک های قدیمی قدرت در زمانه ی جدید چقدر موجبات خوشبختی ملت های منطقه را به ارمغان خواهد آورد؟ باید از تجربیات و تحولات دنیای غرب بهره جست. آنها بر سر همین سؤال در قرن بیستم دو جنگ بزرگ جهانی ویران کننده را پشت سر گذاشتند و امروز نه به قوم، قبیله، نژاد و خون که به حقوق شهروندی می اندیشند. ما به جامعه ی مدنی قدرتمند نیاز داریم. تاریخ نشان داده حاکمیت نژاد محورِ قدرتمند با جامعه مدنیِ قدرتمند در یک گلیم نمی گنجند. دعوای قومی قبیله ای وسوسه انگیز است. مواظب این وسوسه ی خانمانسوز باشیم.
نظر شما