خبری تازه از جزیره خضراء

پیش از این، به تفصیل در باره «جزیره خضرا» و آنچه در باره آن گفته شده، نوشتم و ضمن مقاله ای مفصل در همین وبلاگ (12 اسفند 1391) آوردم.  (اینجا)

این روزها اطلاع جدیدی از معلومات موجود در دوره صفوی پیرامون جزیره خضرا یافتم که مناسب است علاقه مندان را در جریان آن بگذارم.
به تازگی کتابی با عنان «تاریخ کشیک خانه همایون» از نورالدین محمد شریف کاشانی متخلص به نجیب توسط میراث مکتوب منتشر شده است. نویسنده بر اساس آنچه مصحّح کتاب آورده، میانه سالهای 1062 تا 1123 می زیسته است. دوران بلوغ و میان سالی وی که 61 سال هم بیشتر عمر نکرده در روزگار شاه سلیمان صفوی (1077 ـ 1105) و شاه سلطان حسین (1105 ـ 1135) سپری شده و او شاعر شاه سلطان حسین صفوی هم بوده و اشعاری در باره وی دارد که در همین کتاب آمده است (ص 338 ـ 339). این اثر کشکول مانند ادبی و تاریخی از نظم و نثر است که معلوماتی در باره ایران و هند و تاریخ و فرهنگ آنها دارد و گرچه نظم موزونی ندارد، اما و در هر حال سودمند است.
بخشی از این کتاب در باره امامان (ع) و مشاهد آنان است که به اجمال آمده و در ادامه و آنگه که سه صفحه در باره حضرت صاحب الزمان (ع) آورده، مدخلی با عنوان «محل سکنای حضرت صاحب الزمان (ع) جزیره خضراء و بحر ابیض» آورده است.
از نظر استناد، مطالب او به همانچه از قبل از آن در باره جزیره خضراء و گزارش یک علما در باره سفر به آن در دسترس بوده نیست، اما آغازین سطور آن برداشتی است که وی از آن اخبار داشته و تقریبا به صورت منظم گزارش آن را نوشته است.
بنده در اینجا، چیزی جز همان مطالب نخواهم داشت.
نویسنده نوشته است:

جزیره ای است در سرزمین ولایت بربر، میان دریای اندلس که حضرت صاحب الزمان علیه السلام و اولاد او در آنجا می باشند و از اندلس دریا، پانزده روز راه است، و از ابتدای آن مسافت دو روز. راه معمور نیست و آب در آنجا یافت نمی شود و باقی مسافت معمور است، و آبادانی ها به یکدیگر متصل، ده به ده پیوسته است و در ساحل آن دریا نیز موضعی است به شکل جزیره که اهل اندلس آن را جزیره رفضه می گویند، چه ساکنان آن ساحل همگی شیعه امامی اند و قوت ضروری ایشان را از جزیره رفضه می رسانند. به جهت ساکنان آن جزیره که مقام حضرت صاحب الزمان علیه السلام است وکیل ناحیه مقدسه در سالی یک بار با کشتی ها بار کرده، از راه بحر ابیض [مدیترانه] که کنار به آن ناحیه مقدسه است می آورد و بر اهل آن جزیره به رغبت قسمت کرده مراجعت می نماید. و در بعضی از ازمنه سابقه یکی از صلحای شیعه به مساعدت توفیق به آنجا رسیده و شرح آن قصه را که طولی ندارد، شیخ اجل سعید شهید محمد بن مکی قدس الله روحه، که یکی از اعاظم مجتهدان شیعه امامیه است به اسناد خود روایت آن شخص صالح نموده و در بعضی از امالی خود آن را تحریر کرده، و سید اجل، صدر عالی قدر، امیر شمس الدین اسدالله شوشتری آن را حسب الاشاره پادشاه صاحبقران مغفور در طی رساله ای که در بیان حکمت و مصلحت غیبت حضرت صاحب الزمان نوشته، مذکور ساخته، و از آنجا معلوم می شود که آن حضرت را در آن ناحیه مقدسه، اولاد و اصحاب هستند و در مساجد و منازل خود به طاعت و عبادت و تعلیم مسائل دینی اشتغال نموده، و در خارج حظیره مقدسه از سپاهیان لشکر مهیا شده و همگی انتظار فرج آل محمد می کشند. الحق آن رساله ای است که محافظت آن بر مؤمنان واجب است، زیرا که ارباب معاندت در قصه غیبت حضرت صاحب الزمان و خلیفه الرحمن صلوات الله و سلامه علیه، بنابر عصبیّت و حمیّت جاهلیت، اظهار مخالفت و انکار می نمایند و وقوع آن را مستبعد می شمارند.

تاریخ کشیک خانه همایون، ص 321

Algeciras = الخضراء

http://khabaronline.ir/detail/202704/weblog/jafarian