چند روز پیش هنگام ناهار با یکی از معاونین محترم استاندار که سال ها در اسارت بوده هم سفره بودم.
بنا به موضوعی چند دقیقه کوتاه در حالی که بغضی در گلو و اشکی بر چشم داشت یادی از دوران اسارت و نحوه برخورد مردم عراق در مسیر شهر تا اردوگاه کرد.
چیزی نمانده بود که بغض من هم بشکند ولی ما در آن دوران با اسیران عراقی که با پولهای همین عربستان بهترین هایمان را گرفتند چنین نکردیم! نه به اسرایشان توهین کردیم و نه به سفارت حامیانشان ریختیم و شد آنچه می بایست میشد!
دنیا یکصدا آنها را متجاوز نامید و به برکت خون آن شهدای عزیز هم اکنون به کربلا رفتن از به مشهد رفتن آسانتر است و همان مردم جز عزت واحترام به مردم ما در مسیر نمیگذارند.
پس ما با کمی صبر می توانیم با کنترل احساسات و غلبه عقلانیت بر آن میتوانیم...
نظر شما