آفت‌های یک پیروزی

هفتم اسفند 1394 حماسه ای بود بی نظیر در تاریخ انقلاب اسلامی. مردم عزیزمان با نمایش زیبای وحدت و همگرایی و فراخوان یاران و دوستان انقلابی با فرصت پیش آمده، پای صندوق های رأی شتافتند و برای چندمین بار ندای به حق خود را به گوش مقامات نظام و نیز جهانیان رسانیدند. مردمی که سختی های فراوان سالهای اخیر را به جان خریدند، دوباره پای در میدان گذاشتند تا نه تنها از نمایندگان شان دفاع کنند، بلکه به شیوه ای دمکراتیک و مدنی مطالبات به حق سیاسی خود را به نمایش بگذارند.

در سویی دیگر، پیروز این میدان و در حال حاضر لیست امید است که توانست با دست خالی 30 کرسی تهران و 40 درصد کرسی‌های سراسر کشور را بدست آورد. اصلاح طلبان، اصولگرایان منطقی و میانه رو و اعتدالیون دست در دست هم قادر شدند بار دیگر علاوه بر یک بازی جوانمردانه و اخلاقی امید را به خانه های مردم عزیزمان باز گردانند.

بعد از این پیروزی شیرین، شاید اشارات و تذکراتی چند نیز لازم به یادآوری باشد؛ اگر چه سه جناح به خوبی و با توجه به تجربه های گذشته به خصوص دورۀ اصلاحات با مفاهیم ارایه شده حتما و لزوماٌ آشنا هستند.

اول اینکه، از آفت هایی که پیروزی های بی برنامه و فوری در ایران با آن روبروست، اختلافات فوری بعد از کسب موفقیت است. این پیروزیها که از طریق سیستماتیک (حزب، مبارزات حزبی و تربیت حزبی) صورت نمی پذیرد، غالبا فرجام خوبی ندارد و نوعی اختلافات درونی را به همراه دارد.

در غرب که سیستم سیاسی، حزبی است معمولا ائتلاف احزاب بزرگ با گسستگی همراه است. چنانچه در کشورهایی مانند انگلیس و آلمان ائتلاف احزاب بزرگ ملی اگر صورت هم گرفته باشد، با نوعی کندی دولت و یا گسست احزاب پایان می پذیرد. این لیست مشترک در ایران که به ندرت در ایران سابقه داشته است، می تواند به سرنوشت ائتلاف های احزاب بزرگ اروپایی دچار گردد.

چنانچه انتقادات اخیر مهدی هاشمی از دو نفر از مقامات محترم دولت، علیرغم صحت یا نادرستی آن، نشان از همین مقوله دارد. ایشان در خصوص عدم ارائه لیست مشترک همانند تهران در شهرستانها که در نهایت می توانست شانس بیشتری را برای لیست امید در سایر نقاط ایران پیش رو داشته باشد و آمار را قطعا به نفع این لیست تغییر می داد، پیشنهادات و انتقاداتی را یادآور شده بود.

به نظر میرسد ساکنان جدید بهارستان میبایست با این پدیده، مبارزه کنند، چرا که به جد مردم کاری بی سابقه کردند و بازتاب گستردۀ این نمایش زیبا به خوبی عیان است. از این رو ساکنان جدید بهارستان این بار باید با درایت امید را در دل این توده عظیم مردمی حفظ کنند.

دوم اینکه، مردم وظیفه شان را به خوبی ادا کردند و حال به صورت کامل و جامع نظاره گر حرکات و عمل منتخبین خود هستند. منتخبینی که حتی در شرایط عادی هرگز درهای بهارستان را به روی خود گشوده نمی دیدند؛ نه برای سیاسی گری، که نمایندگان قبلی به غایت از آن بهره داشتند؛ بلکه امروز وظیفه دارند برای شکستن معضلات داخلی و حصرهای خارجی هر چه در توان دارند، بسیج کنند.

امروز به همت واسعه دولت گذشته، وضعیت اقتصادی مملکت و مردم بسیار اسفبار است و این کشور در حال حاضر بالقوه ثروتمند و بالفعل فقیر و نیازمند شده است. اصلاح وضعیت تولید، تورم، رشد اقتصادی و معیشت مردم و ... که مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد شد اگر به تصویر کشیده شود، حل آن عزمی راسخ و دلی دریا وار را می طلبد. سخن آخر اینکه باور کنیم که نیازمندیم و باید دست در دست یکدیگر در جهات مختلف قدم نهیم. دولت روحانی امروز تنهاست.

و در نهایت اینکه شاید این بار بتوانیم این تصور را حاکم کنیم که اکثریت گروه مقابل؛ امروز و بعد از انتخابات، می توانند دوستان همراه و همرزم ما در جاده ناهموار توسعه متقابل باشند. قاعدتاً از گروهی اقلیت که با تند روی فقط زور را تنها سلاح خود میدانند انتظاری جز خراب کاری و ایجاد ترس نمی شود داشت، ولی روی سخن با آنهائی است که در نهایت به دمکراسی به عنوان راه نجات این مملکت گوشه چشمی دارند و اگر چه در بینش، متفاوت می اندیشند ولی در عمل ائتلاف را راه حل غائی متصورند ... در عمل این پیروزی از آن ملت ایران با همه سلایق و علایق است.

لذا امروز قبول کنیم که دولت، دولت فراگیر است و مجلس، مجلس فراگیر است. دست یاری مان را به سوی آنها دراز کنیم و جناح ها و گروهها اعم از بازنده و برنده به جای کینه، عشق را به مردم و سرزمین خود هدیه کنند.

با این چشم انداز تلاش کنیم این بار همگی با هم ایرانی سربلند، مستقل و مستعد و مسلمان را به نمایش بگذاریم؟ به امید فردایی روشن.

سفیر پیشین ایران در آلمان، کارشناس مسائل اروپا

5252