فراتر از هر نوع ذهن‌خواني درباره دلايل شدت گرفتن اين موضع مخالفت، در مقام تفسير سياسي بايد گفت كه اين نوع از موضع‌گيري در شرايط سياسي جديد مي‌تواند طبيعي و حداقل قابل درك باشد چرا كه دولت به عنوان رقيب اين جريان در سياست خارجي و مجموعه دولت و اصلاح‌طلبان در سياست داخلي توانسته‌اند موفقيت‌هاي جدي را به نام خود رقم بزنند.
تغيير تركيب مجلس براي اصولگرايان منتقد دولت به معناي تضعيف آنها در نهادي است كه هم داراي كاركرد يك تريبون قوي سياسي است و هم امكان دخالت و تاثيرگذاري بالايي در سياست‌ها و برنامه‌هاي جاري كشور دارد.
اما مساله اساسي‌تر اين است كه اين وضعيت تازه نقطه آغازين سال و شرايطي براي اصولگرايان منتقد دولت است كه بايد در انتهاي آن به انتظار جدي‌شدن صف‌كشي‌ها براي انتخابات رياست‌جمهوري و همين‌طور شوراهاي اسلامي باشند. قطعا رسيدن همراه با آرامش به آن نقطه براي جرياني كه در آغاز سال جديد بيش از دو سال و نيم دستش از نهادهاي قدرت كوتاه شده است، چندان امكان‌پذير نيست.
به عبارتي اين جريان بايد در شرايطي به فكر صف‌كشي‌هاي سال ٩٦ باشد كه در تجربه دو شكست و عدم موفقيت سياسي در سال‌هاي ٩٢ و ٩٤ و همين‌طور واگذار كردن دست بالا در حوزه سياست‌هاي كلاني مثل موضوع هسته‌اي، هم روحيه بازي‌سازانش را از دست داده و هم روحيه پايگاه اجتماعي‌اش را. از اين حيث رفتار منتقدان و مخالفان دولت در سال جديد را نمي‌توان چندان غيرطبيعي دانست.
17302
نظر شما