ورزش کشور سال 1389 را با یک امتیاز بزرگ آغاز کرده و آن برخورداری از بودجه چند هزار میلیارد تومانی است که به لطف مجلس نصیب این حوزه شدتا در این مقطع بتوان با حداکثر توان و ظرفیت آماده‌سازی، تیم‌های ملی کشورمان را برای شرکت در حساس‌ترین رویداد سال پیش رو مهیا ساخت.
مشعل شانزدهمین دوره بازی‌های آسیایی آبان سال جاری روشن می‌شود و بیش از ده هزار ورزشکار قاره کهن برای تحصیل نشان‌های رنگارنگ این رویداد بزرگ با هم به رقابتی 15 روزه می‌پردازند؛ رقابتی که به المپیک قاره شهرت یافته و با به کارگیری این عبارت همواره تلاش شد سطح اهمیت و اعتبارش مورد اشاره قرار گیرد و تقابل شرق و غرب پرجمعیت‌ترین قاره جهان که نبض ورزش نیز آهسته آهسته به محل طلوع آفتاب در آن هدایت می‌شود، به عنوان نگاهی به آینده مورد توجه قرار گیرد.
ششمی بازی‌های آسیایی دوحه که قطعاً تا حدودی به بخت و اقبال و همچنین تلاش‌های انفرادی برخی ستاره‌ها به خصوص در رشته‌های رزمی باز می‌گشت، برای برخی مدیران ورزش و در رأس آنها رئیس وقت سازمان تربیت‌بدنی و رئیس فعلی کمیته ملی المپیک چنین ذهنیتی را پدیدار ساخت که ایران می‌تواند با 500 ورزشکار که 150 تن از ایشان را بانوان تشکیل دهند راهی این بازی‌ها شود اما یک بررسی کارشناسی ساده نشان داد، سقف ظرفیت فنی ایران برای این رویداد 350 نفر است که به زعم نگارنده، تصمیم بر اعزام این حجم نفرات اعزامی نیز تنها منبعث از یک نگاه کمی و بی‌حاصل است، چرا که هزینه کردن از گیشه بیت‌المال نباید بدون استدلال و کار کارشناسی باشد و اینکه برخی به دنبال شرکت در این رویداد برای کسب تجربه باشند، تنها بیانگر تفکر خامی است که در میان برخی لایه‌های مدیریتی و اجرایی ورزش مشاهده می‌شود و ورزش کشور را در چنین رویدادهایی ضربه‌پذیرتر از هر زمان می‌کند و بسیاری از تیم‌های ورزشی با این استدلال‌ها حتی جنگندگی لازم را برای مدال‌آوری ندارند، چرا که به آنها بیان می‌شود که غصه مدال‌آوری را نخورند و این میدان برایشان حکم کسب تجربه را دارد.
باتوجه به تجربیات حضورم در این رویداد، معتقدم بازی‌های‌آسیایی فضای روانی را برای ورزشکار به همراه می‌آورد که شباهت‌های غیرقابل انکاری با المپیک پیدا می‌کند و ورزشکار نمی‌تواند تحت‌تأثیر این شرایط همان واکنش‌هایی را داشته باشد که در مسابقات قهرمانی آسیا یا مسابقات قهرمانی جهان از خود به نمایش بگذارد، هر چند باری که بر روی دوش نمایندگان ایران در این بازی‌ها گذاشته می‌شود، نسبت به توقع مردم از المپین‌ها اندک می‌نمایاند ولی باز هم اکثر ورزشکارانی که به موفقیت در این رویداد دست می‌یابند، نگاه ملی که نسبت به آنها وجود دارد را درک کرده‌اند و متوجه مسئولیت‌ها و بار روانی حاصله خواهند بود.
شواهد چنین حکایت می‌کند که کاروان اعزامی ایران نه تنها با جایگاه چهارمی بازی‌های آسیایی فاصله چشمگیری دارد بلکه ظرف چهار سال گذشته در بسیاری از رشته‌های مدال‌آور به گونه‌ای مدیریت‌ها جهت‌گیری داشته‌اند که تکرار عناوین گذشته با دشواری همراه است. در معدودی از رشته‌ها نیز تحول مشاهده شده و به نظر می‌رسد جای خالی برخی مدال‌آوران ایران در بازی‌های آسیایی دوحه، توسط ورزشکاران این رشته‌ها در بازَ‌های آسیایی گوانگ‌ژو پر شود اما خلأ وسیع‌تر از اینها است و به زعم بنده حتی تکرار ششمی در این شرایط که ورزش ایران رشدی لاک‌پشتی داشته یک توفیق خواهد بود، توفیقی که به مدد رشد چند صددرصدی بودجه ورزش کشور حکم زمین خوردن ورزش ایران را دارد!
به عبارت ساده‌تر و بدون کنایه، علی آبادی نگاه مثبتی به آینده داشته اما در عمل گامی برای رسیدن به چهارمی ورزش آسیا برداشته نشده و به نظر می‌رسد در این رویداد که ورزش ملل قاره مورد ارزیابی دقیق قرار می‌گیرد، نمی‌توان اقتداری که مورد انتظار است از ورزش ایران مشاهده کرد و بعید به نظر می‌رسد پرچم کشورمان ایران ده‌ها بار بالاتر از سایر کشورها به احتزاز در آید و سرود ایران اینچنین مکرر در پی طلایی شدن نمایندگان کشورمان نواخته شود.
با این حال انسان به امید زنده است و شخصاً به عنوان عضوی کوچک از جامعه بزرگ ورزش ایران این امید را دارم که دلاورمردان ایران این بار نیز همچون گذشته با دست خالی و با تکیه بر غیرت و توانمندی‌هایشان این بزنگاه تاریخی ورزش ملی ایران را همراه با پیروزی و سربلندی تاریخی سازند و روند ناکامی‌ها در ورزش قهرمانی کشورمان با این توفیق بزرگ، دلزدگی بخشی از مردم نسبت به ورزش را برطرف سازد.
نظر شما