این روانپزشک در آغاز مطلبش نوشته است:
«تصور مرگ به صورت ادامه زندگی با همان مشخصات، یکی از اشکال فرهنگی مقابله با مرگ است که در اکثر فرهنگهای بدوی دیده می‌شود و به نوعی تسلط تفکر غیرانتزاعی بر این جوامع را انعکاس می‌دهد... در بین‌النهرین باستان وسایل شخصی و لوازم دیگری را که برای ادامه حیات در جهان دیگر لازم بود، در گورها قرار می‌دادند. ژاپنی‌ها که از مردگان خود هراس داشتند و آن‌ها را می‌پرستیدند، برای رام کردنشان اشیاء گرانبها در گورشان می‌گذاشتند... گاه برای ادامه زندگی رفتگان، مقابر شبیه خانه‌ها با اتاق‌های متعدد و وسائل لازم ساخته می‌شد. تصور زندگی پس از مرگ آن قدر اهمیت داشت که آرامگاه‌ها و مقابر از خانه‌های زندگان استحکام و شکوه بیشتری داشت... در واقع معماری و حجاری از ساختن آرامگاه و مقبره برای مردگان آغاز شده است.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه می نویسد:
«پشت نگرش مقابله فیزیکی با مرگ و اشکال گوناگون آن چیزی جز نوعی انکار فرهنگ ابتدایی مرگ به چشم نمی‌خورد که بعدها جای خود را به اشکال پیچیده‌تری می‌دهد. اما این تصور ابتدایی هنوز دست از سر آدمی برنداشته و به صورت‌های جدید خود را بازتولید می‌کند. امروزه هم برخی مانند مصریان باستان می‌اندیشند و در پی آنند که با استفاده از برودت شناسی(cryogenics) به کمک نیتروژن مایع و از طریق تعلیق برودتی در کپسول‌هایی شبیه تابوت فراعنه بدن خود را منجمد کنند با این امید که روزی دستاوردهای پزشکی امکان اعاده حیات آنان را فراهم سازد.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.
نظر شما