در روزهای اخیر مسئله خشونت پلیس علیه سیاهپوستان بار دیگر خبرساز شده است؛ خشونتی که به‌طور فزاینده‌ای افزایش یافته و موجب برانگیخته‌شدن احساسات این اقلیت نژادی شده است. دو روز پس از جشن‌های استقلال آمریکا، این کشور با موج تازه‌ای از خشونت‌های نژادی روبه‌رو شده است. در حادثه اول در لوئیزیانا، پلیس یک جوان سیاهپوست 37ساله به نام آلتون استرلینگ را درحالیکه چند دقیقه قبل در مقابل یک فروشگاه در حال فروش سی‌دی بود به ضرب گلوله می‌کشد. در فیلمی که از این حادثه وجود دارد مشخص است استرلینگ سلاحی همراه نداشته و پلیس درحالیکه وی روی زمین دراز کشیده به شلیک می‌کند و او را می‌کشد.
حدود 48 ساعت بعد در چهارشنبه‌شب در مینه‌سوتا، پلیس، فیلاندو کاستیل 32ساله را درحالیکه به‌همراه فرزند و نامزدش در خودرو بود، به قتل می‌رساند. پلیس فکر کرده بود کاستیل می‌خواهد از داشبورد خودرویش سلاح در بیاورد اما وی قصد داشت مدارکش را در اختیار پلیس قرار دهد. نامزدش درحالیکه در درون خودرو قرار داشت فیلم این درگیری را به‌طور زنده در اینترنت پخش کرد. در سومین حادثه هم در پنجشنبه‌شب در دالاس تگزاس، در جریان تظاهرات سیاهپوستان، پنج پلیس بهوسیله یک تک‌تیرانداز کشته و هفت پلیس دیگر زخمی شدند؛ حادثه‌ای که نشان می‌دهد خشونت‌های نژادی وارد فاز دیگری شده و پلیس مورد واکنش خشونت‌آمیز قرار گرفته است.
سیاهان آمریکا را دریابید
سیاهپوست‌ها اقلیتی نژادی در آمریکا هستند که در طول تاریخ با رنج و ستم‌های گوناگونی روبه‌رو بوده‌اند؛ مردمانی که در قرن هجدهم برای بردگی به آمریکا آورده شدند و در طول قرن‌های نوزدهم و بیستم بدون هیچ‌گونه حق و حقوقی در این کشور زندگی می‌کردند. سیاهپوستان، اقلیتی در آمریکا بودند که تا دهه 1960 میلادی حق نشستن در اتوبوس‌های سفیدپوستان را نداشتند. آبخوری جدا از سفیدپوستان داشتند. دستشویی‌هایشان از سفیدپوستان جدا بود، چون سفیدپوستان آنها را کثیف می‌دانستند. آنها برای گرفتن اندک دستمزدی در خانه سفیدپوستان کار می‌کردند.
در خیابان‌ها بهوسیله مردم عادی سفیدپوست یا «کوکلوکس کلان‌ها» زنده‌زنده سوزانده، اعدام یا آن‌طور که معروف است لینچ می‌شدند. در دهه 1960 بود که جنبش حقوق مدنی در آمریکا به رهبری مارتین لوترکینگ شکل گرفت و با بلندنشدن رزا پارکز سیاهپوست از روی صندلی اتوبوس، این جنبش در سراسر آمریکا فراگیر شد و راهپیمایی‌های طولانی و مسالمت‌آمیز سیاهپوستان موجب شد سیاستمداران مجبور شوند صدای آنها را بشنوند و آن زمان این دموکرات‌ها بودند که قوانین را به نفع آنها تغییر دادند؛ برادران کندی و پس از دولت کندی، لیندون جانسون دموکرات، تبعیض نژادی علیه سیاهان را به پایان رساندند. دموکرات‌ها در مقابل طیف گسترده‌ای از سفیدپوستان قرار گرفته بودند که قائل به برتری نژادی خودشان بودند. افرادی همچون کلانتر مونتگومری که سیاهان را در جریان تظاهرات سلما-مونتگومری به رگبار بست. پس از این تظاهرات و مبارزات و به‌نتیجه‌رسیدن جنبش حقوق مدنی، نژادپرستان، مارتین لوترکینگ و مالکوم ایکس، رهبران محبوب سیاهپوستان را ترور کردند. پس از این بود که آمریکا دچار شورش‌های نژادی شد و سیاهپوستان عصبانی در خیابان‌ها با پلیس درگیر شدند.
پس از حوادث پرفرازو‌نشیب دهه 1960 سیاهپوستان از نظر سیاسی به دموکرات‌ها گرایش پیدا کردند اما امروز همچنان فرزندان آن نژادپرستان در آمریکا وجود دارند و ارزشی برای جان سیاهان قائل نیستند. قسمت عمده‌ای از این افراد را طرفداران حزب جمهوری‌خواه تشکیل می‌دهند. با ظهور فردی همچون دونالد ترامپ به‌خوبی می‌توان پایگاه رأی‌دهنده حزب جمهوری‌خواه را شناخت؛ رأی‌دهندگانی که معتقد به برتری نژادی سفیدپوستان هستند و ارزشی برای اقلیت‌های نژادی و دینی قائل نیستند. در سال 2013 پس از قتل تریوون مارتین، نوجوان سیاهپوست بهوسیله جورج زیمرمن، در رسانه‌های اجتماعی هشتگ «جان سیاهان مهم است» راه افتاد و در سال 2014 بود که این جنبش پس از قتل مایکل براون در جریان درگیری‌های شهر فرگوسن و اریک گارنر در نیویورک، در سطح کشور فراگیر شد و تظاهرات گسترده‌ای از سوی سیاهپوستان در اعتراض به خشونت‌های نژادی صورت گرفت.
این جنبش با الهام از تظاهرات دهه 1960 با اعتراض به قتل سیاهپوستان به‌دنبال پاسخ این پرسش است که چرا پلیس آمریکا این‌گونه سیاهپوستان بی‌گناه را به قتل می‌رساند؟ دولت آمریکا باید فکری اساسی برای خشونت پلیس آمریکا کند؛ خشونتی که در بسیاری از فیلم‌های هالیوود هم به‌خوبی نشان داده شده است. در 6 ماهه اول سال 2015 دست‌کم 465 نفر از مردم آمریکا بهوسیله پلیس کشته شدند و در 6 ماهه اول سال 2016 این آمار به 491 نفر رسیده است که 27 درصد از کشته‌شدگان سیاهپوست بوده‌اند.
خشونت مسلحانه
پس از کشته‌شدن مشکوک پنج پلیس در ناآرامی‌های شهر دالاس (نکته جالب این است که جان اف کندی هم در همین شهر و همین خیابان بهوسیله تک‌تیرانداز کشته شد) بحث مهمی که دوباره مطرح شد، آزادی حمل سلاح در آمریکاست؛ مسئله‌ای که تبدیل به یک معضل اساسی در این کشور شده و حقایقی که از خشونت‌های مسلحانه در این کشور منتشر می‌شود، به‌شدت تکان‌دهنده است. درآمریکا درحدود310میلیون قبضه اسلحه وجود دارد، یعنی به ازای هر صد نفر 112 اسلحه وجود دارد (رتبه اول در جهان) که این میزان در مقایسه با سال 1968 دو برابر شده است. میزان کشته‌شدگان در آمریکا بر اثر سلاح، بیشتر از تمام کشته‌شدگان در جنگ‌های تاریخ آمریکا بوده است. براساس گزارش یک مرکز تحقیقاتی در جنگ‌های تاریخ آمریکا که از جنگ انقلاب آمریکا شروع و شامل جنگ‌های اول و دوم جهانی، ویتنام و افغانستان عراق می‌شود، یک میلیون و 396 هزارو 733 آمریکایی کشته شده‌اند. این در حالی است که از سال 1968 تا 2015 به‌طور دقیق یک میلیون 516 هزارو 863 آمریکایی بر اثر سلاح کشته شده‌اند.
براساس گزارش سی‌ان‌ان، سالانه به‌طور میانگین 31 هزار نفر در آمریکا بر اثر تیراندازی کشته می‌شوند و از سال 2001 تا 2013 بیش از 406 هزار نفر در آمریکا بر اثر تیراندازی کشته شده‌اند، درحالیکه در همین بازه زمانی 350 نفر بر اثر حملات تروریستی کشته شده‌اند که با احتساب حادثه 11 سپتامبر این آمار به سه هزارو 380 نفر می‌رسد. در سال 2016 تاکنون 27 هزارو 390 حادثه به وسیله سلاح رخ داده و هفت هزارو 88 نفر کشته و 14هزارو 607 نفر زخمی شده‌اند. 311 نفر کودک زیر 11 سال کشته یا زخمی شده‌اند و هزارو 539 نوجوان هم کشته یا زخمی شده‌اند؛ برای مثال در روز گذشته 14 نفر در آمریکا با استفاده از سلاح کشته شده‌اند.
باراک اوباما و به‌طور کلی دموکرات‌ها تلاش زیادی برای محدودکردن فروش آزادانه سلاح در آمریکا انجام داده‌اند اما هر بار با کارشکنی جمهوری‌خواهان که مورد حمایت انجمن ملی سلاح (قدرتمندترین لابی در آمریکا) قرار دارند، مواجه شده‌اند و آخرین مورد هم مربوط به دو هفته قبل می‌شود که دموکرات‌ها دست به تحصن در صحن کنگره زدند اما جمهوری‌خواهان باز هم مانع تصویب قانونی دراین‌رابطه شدند. اوباما در دوره ریاست‌جمهوری‌اش 15 بار درباره حوادث ناشی از کشتار دسته‌جمعی بهوسیله تسلیحات در آمریکا سخنرانی کرده اما این تلاش‌ها نتیجه‌بخش نبوده است.
پس از حمله سن برناردینو و اورلاندو که به ترتیب 14 نفر و 49 نفر بهوسیله دو مسلمان کشته شدند، رسانه‌های آمریکایی سعی داشتند مسئله را به اسلام افراطی ربط دهند اما اوباما درباره هر دو حادثه هیچ‌گونه اشاره‌ای به اسلام افراطی نکرد و گاهی مورد تمسخر رسانه‌های آمریکایی قرار گرفت و در عوض وی توجه‌ها را به سوی آزادی سلاح در آمریکا جلب کرد. حالا که پلیس آمریکا از سوی افرادی که سلاح جنگی دوربین‌دار داشتند مورد حمله قرار گرفته است، آیا رسانه‌های آمریکایی می‌توانند بار دیگر صحبت اوباما درباره لزوم محدودکردن آزادی حمل سلاح در آمریکا را به سخره بگیرند؟
منتشر شده در روزنامۀ وقایع اتفاقیه
5252
نظر شما