بانویی با قامتی تقریبا خمیده با سابقه شش ساله در وزارت کشور انگلیس که رسانه‌های کشورش او را "خوش پوش" توصیف می‌کنند.
او در حالی حضورش در بالاترین کرسی اجرایی این کشور را تثبیت می‌کند که کیلومترها آنسوتر «هیلاری کلینتون» برای دومین بار شانسش را برای ریاست جمهوری در ایالات متحده آمریکا می‌سنجد. چنانچه او گوی رقابت را از «دونالد ترامپ» برباید، به جمع روسای زن جهان می‌پیوندد که در حال حاضر «آنگلا مرکل» صدر اعظم آلمان، پرسابقه‌ترین آنهاست که از سال 2005 تا کنون در این مسند حضور دارد. «فدریکا موگرینی»، رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا نیز دیگر بانویی است که در زمره رجال سیاسی دنیاست. «کریستین لاگارد» حقوقدان و وزیر اقتصاد فرانسه نیز از سال 2011 تا کنون ریاست صندوق بین المللی پول را بر عهده دارد. «کولیندا گرابار کیتاروویچ» هم رئیس جمهور کرواسی است.
به این جمع باید این موارد را نیز افزود: «الن جان سیرلیف» رئیس جمهور لیبریا از سال 2006 تا کنون تنها بانوی آفریقایی است که در این جایگاه قرار گرفته است. در آسیا هم «پارک گون های» از سال 2013 تا کنون رئیس جمهور کره جنوبی است.
مدیریت سیاسی زنان در رفیع‌ترین کرسی‌های اجرایی و رهبری از سال 1960 با نخست وزیری «سیریماو بندارانایکه» در سریلانکا کلید خورد. او سه بار (۱۹۶۰ - ۱۹۶۵، ۱۹۷۰ -۱۹۷۷ و از ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۰) نخست وزیر کشورش شد. زنان دیگری پس از او توانستند به جرگه مدیران سیاسی جهان بپیوندند. از جمله «ایندیرا گاندی» نخست وزیر هند (1966 تا 1977 و 1980 تا 1984)، «ایزابل پرون» رئیس جمهور آرژانتین (1974-1976)، «مارگارت تاچر» نخست وزیر انگلیس(1979-1990)، «بینظیر بوتو» نخست وزیر پاکستان (1988 تا 1990 و 1993 تا 1996)، «کرازون اکوینو» رئیس جمهور فیلیپین (۱۹۸۶- ۱۹۹۲)، «ویولتا باریوس د کامورو» رئیس جمهور نیکاراگوئه (۱۹۹۰ - ۱۹۹۷)، « گرو هارلم بروندلاند» نخست وزیر نروژ (1990 - 1996)، «خالده ضیا» نخست وزیر بنگلادش (۱۹۹۱ - ۲۰۰۶)، «یولیا تیموشنکو» نخست وزیر اوکراین (۲۰۰۵ - ۲۰۱۰)، «کریستینا فرناندز» رئیس جمهور آرژانتین (2007 - 2015)، «برونیکا میچل باچِله» رئیس جمهور شیلی (2006 - 2010)، «یوهانا سیگورداردوتیر» نخست وزیر ایسلند (2009 - 2013)، «لورا چینچیلیا» رییس جمهور کاستاریکا (2010- 2014)، «دیلما روسف» رئیس جمهور برزیل ( 2011-2016)، «ینگلاک شیناواترا» نخست وزیر تایلند (2011 - 2014) و....
این زنان در حالی به عنوان رئیس جمهور یا نخست وزیر کشورشان برگزیده شده‌اند که در ایران هنوز به عنوان «رجل سیاسی» پذیرفته نمی‌شوند و حداکثر کرسی مدیریتی که به آنها تخصیص داده شده، وزرات (آن هم فقط یک بار)، معاونت رئیس جمهور و نمایندگی مجلس بوده است. حضور 17 زن در پارلمان دهم در حالی بالاترین رکورد مدیریت زنانه ایران است که در برخی دیگر کشورها، زنان به کرسی ریاست مجلس نیز رسیده‌اند.
اگرچه رای آوری زنان در ایران، در گرو فاکتورهای متعددی است که در این مقال نمی‌گنجد اما به نظر می‌رسد که جهان به سوی مدیریت زنانه پیش می‌رود تا در آن نشان دهند که چند «زنه» حلاجند. در این میان مشخص نیست که چه زمانی به باز تعریف واژه «رجل سیاسی» در ایران پرداخته خواهد شد تا زمینه حضور زنان ایرانی در مدیریت کشور ارتقا یابد.
پی نوشت: نویسنده نه فمنیست است و نه ادعایی در برابر حق ولایت مردان در دین اسلام دارد!
2727
نظر شما