این مزیت های رقابتی در استانی مانند کرمانشاه نیز بسیار پرشمارند و با کمی تحقیق و پژوهش می توان صدها ظرفیت و پتانسیل قابل اعتناء در حوزه هایی مانند میراث فرهنگی، جاذبه های طبیعی و تجارت و بازرگانی یافت. ولی نکته اینجاست که کرمانشاهی ها به طرز عجیبی در زمینه بهره گیری از این مزیت ها و استعدادها برای توسعه و رونق اقتصادی استان کم توان بوده اند.
از این دست فرصت سوزی ها فراوانند. مجموعه تاریخی فرهنگی تاق بستان با وجود برخورداری از دلیل ویژگی های ممتاز تاریخی و طبیعی و دسترسی آسان می تواند خود یک قطب گردشگری در استان باشد. همین مجموعه در ایام نوروز با 84 هزار گردشگر بالاترین میزان بازدید کننده را در استان داشت. این اتفاق در حالی رخ می دهد که روستای تاریخی ابیانه در همین مدت مشابه 143 هزار گردشگر داشته است که خود گویای همه چیز است. البته این اتفاق طبیعی نیز هست.
کرمانشاهی ها طی دهه های اخیر به جای تعریف پروژه های ممتاز گردشگری در طاق بستان، در باغات پایین دست آن به ایجاد کبابی های درجه چندم روی آورده اند که این خود نمونه ای از سطح افکار اقتصادی در این شهر حکایت دارد. ثبت جهانی این مجموعه نیز به دلیل همین ساخت و سازهای غیر مجاز در عرصه پایین دست و خطر عبور قطار شهری از شکارگاه خسرو پرویز، همچنان در اما و اگرهای جدی قرار دارد.
در دیگر سو مجموعه تاریخی بیستون قرار دارد که بزرگترین سنگ نوشته جهان را داراست و علاوه بر آن یک طبیعت بی همتا، راه دسترسی آسان، ده ها اثر دیدنی و بی نظیر دیگر را نیز در خود جای داده است.
مجموعه تاریخی بیستون به دلیل همین ویژگی های بی همتایش می توانست خود یک قطب گردشگری بزرگ در غرب کشور باشد و اقتصاد استان را متحول کند. ولی با این وجود طی دهه های گذشته چندان توجه ویژه ای به این مجموعه نشده و زیرساخت های آن طی سال های اخیر به تدریج تکمیل شده اند.
جالب اینکه این مجموعه در طول ایام نوروز تنها 58 هزار نفر بازدید کننده داشته و در بقیه طول سال نیز بازدیدکننده چندانی ندارد.
وضعیت معبد آناهیتا به عنوان دومین سازه سنگی پس از تخت جمشید از هر دوی این ها بسیار تراژیک تر است و هنوز اتفاق خاصی در آنجا رخ نداده است.
کرمانشاه همچنین از دو مرز مبادلاتی رسمی به نام های پرویزخان و خسروی و 5 بازارچه مرزی برخوردار است و 50 درصد از مبادلات ایران با کشور عراق از این استان می گذرد ولی با وجود این مزیت های ممتاز مبادلاتی هنوز اتفاق خاصی در حوزه اشتغال و اقتصاد این دیار رخ نداده و کرمانشاه سال هاست جلودار استان های بیکار در ایران است.
همین باغات سرسبز و افسانه ای کرمانشاه که این روزها در کانون توجه رسانه ها و فعالان مدنی و محیط زیستی قرار گرفته اند نیز نمونه دیگری از این فرصت سوزی های آشکار هستند. این نگین سبز شهر که روزگاری تا نزدیکی های میدان شهرداری دامن گسترده بود، می توانست بستری ارزشمند برای اجرای پروژه های بزرگ گردشگری و باغداری ممتاز باشد ولی با کمال تأسف تبدیل به عرصه ای برای تاخت و تاز زمین خواران و منفعت طلبان شده، به گونه ای که امروزه از آن باغات سرسبز و پهناور، تنها بخش کوچکی باقی مانده است.
البته با گذر سالیان دراز منفعت طلبان همچنان ول کن ماجرا نیستند ولی مدیران کرمانشاهی هنوز ایده ای برای نجات ته مانده این باغات و تلاش برای بهره گیری از آن ها در زمینه گردشگری استان ارایه نداده اند.
این ها تنها مواردی چند بودند و آنچه بر سر جاذبه های طبیعی، منابع آبی و سراب های زیبا و پوشش جنگلی استان آمده است؛ بماند. نکته آشکار اینجاست که متأسفانه نتوانسته ایم از این مزیت ها و پتانسیل ها به عنوان فرصتی برای توسعه کرمانشاه بهره بگیریم و رفتاری منفعت طلبانه و مبتذل با آن ها داشته ایم و بخشی از آن ها را برباد داده ایم.
متأسفانه بدنه کارشناسی و مدیریتی استان طی این دهه های اخیر از تعریف یک برنامه مدون برای بهره گیری از این ظرفیت ها و استعدادها برای توسعه و رونق اقتصادی و اشتغال زایی استان ناتوان بوده و گرفتار نوعی روزمرگی بوده است. در این شرایط برخی تنها به دنبال این بوده اند که به ساده ترین نحو ممکن از این سرمایه ها و منابع ارزشمند استفاده کنند. مثلاً باغات سراب قنبر را تبدیل به آپارتمان ها و ویلاهای شخصی شده اند و در فاصله کردیدور گردشگری طاق بستان و بیستون، شهرک صنعتی و ده ها کارخانه بزرگ و کوچک و نیروگاه و پتروشمی برپاگشته اند و حریم پایین دست مجموعه تاریخی تاق بستان تبدیل به دنده کبابی شده است. به عبارتی در برهوت خلاقیت ها، تنها به دنبال تولید ثروت از ساده ترین و نزدیک ترین راه بوده ایم! امیدواریم روزی فرارسد که قادر به بهره گیری از این پتانسیل ها و مزیت ها و سرمایه های خدادادی باشیم و اینقدر فرصت سوزی نکنیم.
46
نظر شما