زمین پاک با جمعیت زیاد امکان‌پذیر نیست!

امروز روز زمین پاک است ،همه می دانیم آب، خاک، هوا و جانداران چهار منبع طبیعی و مهم و مورد نیاز هستند که تامین همه نیازهای آدمی به وجود آنها وابسته است. رشد سریع جمعیت به کاهش میزان سرانه قابل کشت و کمبود آب منجر شد. فرسایش خاک، نابودی جنگل ها و مراتع و افت کیفیت آب از آثار جانبی افزایش شمار انسان هاست.

آنهایی که مناطق روستایی را ترک می کنند، در حاشیه مناطق بزرگ شهری، ناحیه های فقیر نشین را تشکیل می دهند و حضور آنها، توانایی دولت را برای تامین اشتغال، تغذیه، بهداشت و آموزش برای ساکنان این قبیل نواحی شدیدا تحت فشار قرار می دهد. به طور خلاصه، فشار جمعیت به فرسایش محیط زیست و فقر می انجامد و شرایط نامساعد زیست محیطی بر بهزیستی انسانها، آثار ناخوشایندی بر جای می گذارد.

به این ترتیب، در کشورهای در حال توسعه، محیط زیست نا سالم علت اصلی مرگ، بیماری و پایین بودن کیفیت زندگی انسانهاست. همچنین زنان و کودکان در برابر مخاطرات بهداشتی ناشی از محیط زیست آسیب پذیر ترند و معمولا از مشکلات زیست محیطی صدمات بیشتری را متحمل می شوند.

 در پی رشد جمعیت و قطع بی رویه درختان جنگلی برای تامین نیازهای مصرفی، سالانه 17 میلیون هکتار از جنگلهای جهان نابود می شود. به علت نابودی جنگلها و آلودگی های شیمیایی محیط زیست، روزی 140 و سالی 50000 گونه مختلف گیاهی و حیوانی برای همیشه از صفحه روزگار محو می شود. برآورد می شود که طی 50 سال آینده یک چهارم کل گونه های حیات نابود خواهند شد.

 بر اثر رشد جمعیت و افزایش مصرف سوختهای فسیلی، سالی 6 میلیارد تن کربن و یا 22 میلیارد تن گازکربنیک وارد جو زمین می شود و موجب گرم شدن روزافزون زمین، آب شدن یخچال های قطبی، بالا آمدن سطح دریاها و اقیانوسها، بروز خشکسالی، تغییر فصلها و افزایش موارد توفان ها و گردبادهای مخرب می شود.

 دسترسی به آب آشامیدنی سالم سبب جلوگیری از شیوع امراض واگیرداری چون وبا می شود که در ادامه زندگی کودکان اثر مستقیم دارد. کشورهای صنعتی قسمت اعظم منابع آب خود را صرف مصارف صنعتی و تجاری می کنند و در برخی از کشورهای صنعتی تقاضا برای آب در جهت اهداف فوق بیشتر می شود؛ هر چند جمعیت و سطح کشاورزی روستایی آن ها افزایش می یابد، تعدادی از کشورها، اعم از توسعه یافته و در حال توسعه، در حال رسیدن به محدودیت ذخایر پایدار آب خود هستند و این تعداد همچنان در حال افزایش است و برخی از کشورها قبلا به این محدودیت رسیده اند. ایران نیز چند سالی است با محدودیت این منبع حیاتی مواجه شده است.

 با سیاست هایی که دولت در پیش گرفته است پیش بینی می شود که جمعیت کشور در کمتر از 10 سال آینده به 100 میلیون نفر برسد که از این تعداد تنها بیست میلیون نفر در مناطق روستایی و هشتاد میلیون نفر در مناطق شهری زندگی خواهند کرد. بی گمان تغذیه چنین جمعیتی که عمدتا مصرف کننده اند، بار عظیمی بر دوش جامعه خواهدبود.

 برای هر نفر که به جمعیت اضافه می شود، باید چهار هزار متر مربع زمین زیر کشت برود و این در حالی است که هر ساله هفتاد هزار کیلومتر از زمین های کشاورزی جهان از بین می رود. ما در کشور خود تا ده سال دیگر با سطح مصرف فعلی به حدود دو برابر رقم کنونی نیاز به مواد غذایی خواهیم داشت، چون با توسعه اقتصادی انتظار می رود که مردم در کیفیت غذا تغییراتی را به وجود آورند. مثلا میزان پروتیین حیوانی مورد نیاز در سال 1400 سه برابر رقم کنونی خواهد بود.

 به علت رشد جمعیت و تقاضای رو به گسترش غذا و در نتیجه کشت و شخم بیش از حد زمین های کشاورزی و تخریب مراتع، سالی 25 میلیارد تن خاک حاصلخیز زراعتی نابود می شود. خاکی که طبیعت برای تشکیل هر سانتیمتر آن قرن ها وقت صرف کرده است. به علاوه، هر سال 6 میلیون هکتار از زمین های مرغوب کشاورزی جهان به بیابان لم یزرع تبدیل می شود.