عید نوروز برای خیلی‌ها فقط یادآور سفر است. ممکن است خیلی هم فرق نداشته باشد که به کجا. اینکه بعد از چندین ماه از خانه بیرون بروی و سوار ماشینت بشوی و به اصطلاح «دوری» در شهرها بزنی، می‌تواند اسمش سفر باشد. توصیه‌های مختلفی هم که در مورد سفر و تأثیرات مثبتش در روح و روان انسان‌ها می‌تواند داشته باشد، مشوق خیلی‌ها برای سفر کردن است اما در این میان مسأله‌ای که هر ساله بعد از گذشتن تعطیلات نوروز بروز می‌کند، مشکلاتی است که سفرهای نوروزی برای افراد به وجود آمده و برایشان یادآور همان خاطرات تلخ سفرهای سال پیش است.
هر سال هم از سوی منابع مختلف والبته از سوی مسئولان دلایل بروز این مشکلات و بعضاً راه حل‌های آنها بیان می‌شود، وباز هم با فرارسیدن نوروزی جدید آش همان است و کاسه همان. شاید هر کسی برای پیدا کردن راه‌حل این موضوع به دلایل مختلفی بیندیشد، مثلاً کمبود امکانات، وضعیت بد جاده‌ها و.. اما به نظر نگارنده بخشی از مشکلات به وجود آمده در سفرها به خود مهمانان و یا همان مسافران برمی‌گردد. مسافرانی که عادت کرده‌اند فقط با فرارسیدن تعطیلات نسبتاً طولانی‌ای مانند نوروز به یاد سفر کردن و فوایدش بیفتند.
در همه جای دنیا متداول است که افراد با توجه به امکاناتی که در شهرهای کشورشان وجود دارد، در همه ماه‌های سال به سفر می‌روند اما در ایران مانند بسیاری از دیگرمسائل، قضیه برعکس است. ایرانی‌ها فقط در ایام نوروز به یاد سفر کردن می‌افتند و همین قضیه هم هست که مشکل ساز می‌شود. مثلاً آنقدر حجم مسافران روانه شده به سمت یک شهر زیاد می‌شود که نه تنها هتل‌ها دیگر نمی‌توانند جوابگوی مسافران باشند، بلکه مدرسه‌ها و دیگر مکانهایی که برای اسکان مسافران آماده شده‌اند، از پذیرفتن مسافران جدید «معذور» می‌شوند.
با اینکه هر ساله در شهرها گروههای مختلفی ماند هلال احمر، نیروی انتظامی و... برای خدمات رسانی به مسافران فعال می‌شوند ولی باز هم همان مشکلات پابرجاست. هنوز هم بسیاری از مسافران بسیاری از امکانات را در اختیار ندارند و هرروز به تعداد مسافران ناراضی از سفر افزوده می‌شود. دلیل هم البته همان است که در بالا ذکر شد: یک دوره زمانی یا همان « پیک» زمانی برای سفرکردن و حجوم تعداد زیادی از مسافران به یک یا چند شهر خاص.
اما راه حل کجاست؟ به نظر نگارنده راه حل‌های مختلفی می‌توان برای این مشکل پیدا کرد. یکی از این راه حل‌ها می‌تواند رشد و تعمیم امکانات به کل شهرهای کشورباشد؛ یعنی همان مدیریت مقاصد بر اساس تراکم مسافرت ها. یعنی اگر ما افراد را به مسافرت کردن تشویق می‌کنیم، باید امکانات را هم تقویت کنیم تا مردم بتوانند واقعاً «سفر» کنند.
همانطور که در برنامه‌های چشم انداز و برنامه توسعه چهارم، بر توسعه گردشگری داخلی و خارجی تأکید شده است، باید به راه حل‌های توسعه سفرهای با کیفیت اندیشید و به نظر نگارنده این راه حل‌ها میسر نخواهد شد مگر با یک سرمایه‌گذاری درست؛ یعنی ایجاد بسترهای مناسب از سوی دولت و سرمایه گذاری از سوی بخش خصوصی. سرمایه گذاری‌ای که بتواند در ایجاد امکانات مناسب در همه شهرها کارساز باشد و به حصول رضایت از سفر در افراد کمک چشمگیر داشته باشد. در بازار رقابتی گردشگری نکته‌ای که مطلوب همه است، پیوستگی و یکپارچگی خدمات است. باید این یکپارچگی و پیوستگی را به وجود بیاوریم تا بتوانیم محصولات و تنوع محصولاتمان را به مشتریانی که طالبش هستند، عرضه کنیم.
به‌این‌ترتیب، حجم گردشگران‌مان را افزایش می‌دهیم یعنی اول باید کاری کنیم که مردم به‌تناوب همه جا بروند؛ یعنی از نظر مکانی فقط به مکان‌های خاصی نروند. دوم این که در زمان‌های مختلف مسافرت کنند نه فقط در تعطیلات نوروز یا شهریور، تا بتوانند از این امکاناتی که سرمایه ملی است در تمام سال استفاده کنند.
*دبیر جامعه هتل‌داران کشور
نظر شما