سال ها می گذرد و آدم ها پا به سن می گذارند؛ سن که بالا می رود، فغانمان از درد دست و پا و بدن هم در می آید. غافل از این که این دردها شاید در مقایسه با خیلی های دیگر، آن قدرها هم شدید نباشد. حالا، در کنار مردم کوچه و بازار، هستند کسانی که پا به سن گذاشته اند و افزون بر درد ناشی از افزایش سن، باید با رنج حاصل از مجروحيت سالهای جنگ هم بسازند؛ بله، سخن از جانبازان است. حالا، در دهه 90، دیگر جانبازان و ایثارگران جنگ تحمیلی هم پا به سن گذاشته اند و شرایطتشان تغییر کرده، دردهایشان بیشتر شده و دیگر مُسَکن های عادی و قرص و داروهای قدیمی هم جواب نیازهایشان را نمی دهد و دردهای تازه ای هم به سراغشان آمده. حالا دیگر، تجهیزاتی که قرار بود کمک کند تا عادی تر زندگی کنند قدیمی و منسوخ شده و دیگر کارائی لازم را ندارند. ویلچر های قدیمی و سنگین که گاهی یک نفر هم از عهده بلند کردنشان بر نمی آید هم به بغضی در گلويشان تبدیل شده. همه این مسائل به کنار، بحث ما مردم است که فراموش کرده ایم جانبازی که زمانی پای خود را برای دفاع از ما در میدان های جنگ جا گذاشته، امروز برای پیاده شدن از خودرو شخصیاش هم باید منتظر بماند و از چند نفر خواهش کند تا برای پیاده شدن به او کمک کنند و ویلچرش را از صندوق عقب خودرو برایش بیاورند. تنها این مسائل نیست و مشکلات جانبازان پس از این همه سال تمام نشده و هنوز نیاز به توجه دارند.
آنها در زمان جنگ، در صدم ثانیه عمل می کردند و در یک چشم به هم زدن در خط مقدم جابجا می شدند و در کمترین زمان ممکن تغییر مکان می دادند اما اکنون باید چقدر زمان صرف کنند تا با کمک شخصی در کنار خیابان از اتومبیل شخصیشان پیاده شوند؟
غلامحسین نعمت الهی، رئیس هیئت مدیره انجمن جانبازان نخاعی فارس درباره معضلات جانبازان بیان می کند: جانبازان، مشکلات زیاد دارند. مشکل بیمه، مشکلی کلی است.
بیمه با بنیاد شهید قراردادی دارد که طبق این قرارداد بنیاد باید پولی پرداخت کند، اما متاسفانه همکاری لازم صورت نگرفته و همکاری نکردن این سازمان ها منجر به ضرر جانباز شده است، افزون بر این مسئله، مشکلاتی برای جانبازان از جمله تهیه دارو وجود دارد. در کنار این مسئله تجهیزات مورد نیاز از جمله وسایل ضروری برای جانبازان است که اغلب باید آزاد تهیه شود. وی می گوید: در زمینه تجهیزات بهداشتی، بنیاد باید امکانات لازم را در اختیار جانبازان قرار دهد. همچنین برخی از این تجهیزات، کیفیت لازم را ندارند و برخی مسئولان این حوزه هم به اندازه کافی با مشکلات جانبازان آشنا نیستند؛ ضمن اینکه در روزگار کنونی، برای شخصی که 30 سال از جانبازی اش می گذرد و شرایطش با گذشته فرق کرده است باید تجهیزات و ملزوماتی متناسب با این شرایط تهیه شود.
همسران جانبازان هم جانباز شده اند
نعمت الهی بیان می کند: بایستی به جای ویلچرهای منسوخ که کیفیت لازم را ندارد ویلچرهای به روز و متناسب با وضعیت جانباز در اختیارشان قرارگیرد. ویلچرها با وزن بالا به همسران این جانبازان هم صدمه واردکرده است. همسران جانبازان با توجه به تحمل این همه سختی خود تبدیل به یک جانباز شده اند. ویلچر جانبازان بسیار سنگین است و جابه جایی ویلچرها توسط همسران این عزیزان کمی مشکل است.
او ادامه می دهد: این در حالی است که ویلچر ها با وزن بالا و فاقد کارایی لازم برای جانبازان مسئله ساز شده اند. با این حالی ویلچر هايي از کشورهای همسایه و توسعه نیافته آورده می شود، ویلچر ها متعلق به حداقل 15 سال پیش است و سنگین ترین نوع ویلچر در میان آنها ها به شمار می رود. این درحالی است که ویلچرهایی در بازار وجود دارد که با وزن کم و بسیار راحت جابه جا میشود. نعمت الهی اضافه می کند: باید گفت ویلچر پای جانباز است که بایستی متناسب با بدن جانباز در اختیار وی قرار گیرد. ویلچر نامناسب هم آسیب جسمانی وارد می کند و هم درد و رنج بسیاری را به دنبال می آورد و منجر به مسائل روحی و روانی می شود. ما در زمینه تجهیزات بهداشتی هم با مشکل مواجه هستیم، بودجه برای تامین تجهیزات فراهم شده است اما افرادی مسئول هستندکه اطلاعات کافی از وضعیت جانبازان ندارند این در حالی است که شخصی که جانباز نیست و قادر به راه رفتن است نمی داند که جانباز چه مشکلی دارد و نمی داند چه تجهیزات و وسایلی مناسب شرایط جانبازان بایستی خریداری شود و در اختیارشان قرار گیرد. جانباز همان فرد 30-40 سال پیش نیست که تازه جانباز شده ، شرایطش با گذشته فرق کرده و بایستی مناسب با سن و وضعیتش تجهیزات و شرایط لازم فراهم شود. وی بیان میکند: حتی گاهی از موارد برخی از داروها ی ضروری از جمله قرصها را از بازار آزاد تهیه می کنند.
سید علی محمدی، معاون فرهنگی بنیاد جانبازان هم درباره مسائل جانبازان این گونه بیان می کند: در رابطه با بیماری و گرفتاری های خاص جانبازان متناسب با سن و اوج پیشرفت بیماری هایشان همه گونه پیشبینی لازم انجام شده است. دارو ها و تجهیزات جانبازان با توجه به این مسئله که این افراد بیمه هستند به صورت رایگان ارائه می شود.
وی می گوید: در مورد مسائل فرهنگی ،پدیده های اجتماعی و عوامل متعددی دخالت دارند که عبور و مرور خیابان ها در چهارراه ها و در خیابان ها تغییرکرده و به نوعی می توان گفت شرایط عمومی جامعه تغییر کرده است و تاثیر خاصی بر مردم گذاشته است. بی توجهی نه تنها در جامعه ایثارگری بلکه بی توجهی به آن چه ما از آن به عنوان ایثارگری یاد می کنیم به وجود آمده و این مسئله انگار کمرنگ شده است.
محمدی با اشاره به این مسئله که نباید بی توجهی از سوی شخصی به یک فرد جانباز را به کل مردم تعمیم داد، بیان می کند: نمی توان موارد تکی و موردی را به کل جامعه تعميم دهیم جامعه ما همیشه ایثارگران را مورد احترام و تکریم قرار داده است. او ادامه می دهد: با مطالعات صورت گرفته درمورد تمام ایثارگران هر کشور در خصوص کسانی که در جنگ و آسیب دیده جنگ هستند. این افراد باید مورد احترام جامعه باشند و جامعه دین خود را به این افراد ادا کند در بسیاری از کشورهای دنیا کسانی که در جنگ بوده اند و یا سهمی در جنگ کشورشان داشته اند نشانه دارند و در مکان های عمومی و همچنین در استفاده از وسائل نقلیه عمومی مورد تکریم و احترام بقیه مردم قرار می گیرند. به محض ورود ايشان به مکانی عمومی، مردم جای خود را به این افراد می دهند. متاسفانه در ایران جامعه ایثارگری نشانه ای ندارد.
محمدی بیان می کند: معابر شهری ما باید ساماندهی شود و متناسب برای تردد جانبازان باشد. در این جا لازم می دانم بیان کنم که برای مسئله ای به کشور دیگری سفر کردیم . درآن کشور حتی یک هزار معلول هم وجود نداشت در عين حال به لحاظ وجود امكانات فراوان هیچ کدام از جانبازان ما برای تردد مشکلی نداشتند.
نگاه مصرفی
حسن هوشیار جانباز دفاع مقدس و عضو انجمن جانبازان نخاعی هم در این رابطه میگوید: مدیریت کلان کشور ما متاسفانه به مسائلی که جانبازان در این سالها با آن دست به گریبان هستند به اندازه کافی توجه نمی کند.
او ادامه می دهد: مهمترین مسئله جانبازان ،مسئله مسکن است که تاکنون حل نشده است. همچنین بسیاری از جانبازان به دلیل مشکلات کلیوی و ریه بایستی پی در پی زیر نظر پزشکان خود باشند اما بدون مسکن در شهر شیراز مجبور هستند چند روز به آسایشگاه سلمان مراجعه کنند و باز به شهر خود بازگردند این در حالی است که آسایشگاه سلمان هم به دلیل نبود بودجه از حداقل امکانات پزشکی برخوردار است و برای یک تزریق ساده جانباز باید به بیمارستان مراجعه کند.
هوشیار بیان می کند: متاسفانه نزدیک به 2 سال است که بنیاد جانبازان با بیمه مشکل پیدا کرده است و هزینه درمان جانبازان پرداخت نمی شود و مجبوریم از جیب خود هزینه ها را پرداخت کنیم.
در زمینه لوازم پزشکی و رفت و آمد هم هنوز جانبازان با مشکل مواجه اند و از ویلچرهايی با قدمت 30 سال استفاده میکنند. جالب است بدانید که ویلچر جانبازان نخاعی حدود 20 کیلو وزن دارد و خانواده هایشان مجبور به تحمل این وزن سنگین هستند، این در حالی است که در بازار های جهانی برای بیماران نخاعی ،ویلچر هایي با وزن 6 کیلو ساخته شده و در بازار ها عرضه می شود.
او ادامه می دهد: مسئولین استان تنها قول می دهند و متاسفانه عمل نمی کنند. باید بیان کنم که به ما جانبازان به چشم مصرفی نگاه می کنند و تنها برای حضور در مناسبت ها و ... از ما استفاده می کنند و پس از تمام شدن برنامه یا مناسبت دیگر ما را فراموش می کنند و به نوعی در خواب غفلت فرو می روند.
درباره مسائل ورزشی کمترین توجهی به جانبازان نمیشود. حدود 8 سال است که جانبازان به مشهد نرفته اند.در زمینه فرهنگی هم مشکلات زیاد است اما نمی دانیم کدام را بیان کنیم.
46
نظر شما