امریکا مسئول بازسازی کشورها نیست

جان بولتون:
سفر فوری ویلیام هیگ به واشنگتن در روز جمعه از منظر زمانی بسیار ضروری و به موقع بود . وزیر امور خارجه تازه نفس بریتانیا تنها پس از چند روز حضور در قدرت اعلام کرد که افغانستان و جنگ در این کشور از اولویت‌های دولت جدید بریتانیا است. درست پیش پای حامد کرزای ، هیگ به واشنگتن رسید . در روزهایی که حضور نظامی و سیاسی بریتانیا در افغانستان انتقادهای بسیاری را پذیرا است .با وجود آنکه هیلاری کلینتون و همتای جدید انگلیسی اش بحث‌های زیادی برای نخستین دیدار در چنته داشتند - بحث هایی مانند پرونده هسته‌ای ایران- باز هم هر دو طرف تریجح دادند در مورد افغانستان و پاکستان صحبت کنند.

شکست در افغانستان احتمال بی‌ثباتی در پاکستان را افزایش می‌دهد . بی‌ثباتی در پاکستان یعنی احتمال در اختیار طالبان و القاعده قرار گرفتن تسلیحات اتمی . علاوه بر این موجودیت ناتو در افغانستان نیز زیر سوال رفته است . در کانادا و امریکا این باور عمومی رایج است که دیگر کشورهای اروپایی‌ سهم خود را افغانستان ایفا نمی‌کنند. این بحث‌ها نخستین ماموریت مشترک کشورهای اروپایی خارج از خاک قاره سبز و حتی موجودیت ناتو را تهدید می‌کند .
در حال حاضر اصلی‌ترین چالش ناتو این نیست که در افغانستان ببرد یا ببازد، بلکه حفظ شان این گروه نظامی و قدرت آن بیش از هر چیز دیگری در خطر است . از انجا که مبازره با ترور تبدیل به مقوله ای جهانی شده است ، دیر یا زود تبعات منفی این نبرد نیز رو خواهد شد .

در حال حاضر اصلی ترین مشکل زخم چرکینی است که دولت اوباما به خودی زده است: وعده آقای اوباما برای خروج از افغانستان در تابستان 2011. این سخنان را طالبان هم خوب شنیده است و هم خوب درک کرده است . این استراتژی نشان دهنده دمدمی مزاج بودن آقای اوباما در خصوص جنگ عراق است . همزمان حزب دموکرات نیز به شدت دچار ضعف در بحث امنیت ملی شده است . مشکل اصلی در این است که هم دولت باراک اوباما و هم دولت بریتانیا ، دچار کج فهمی در این حوزه هستند. ژنرال استنلی مک کریستال اخیرا در اظهار نظری مطرح کرده بود که شاید شیطنت‌های طالبان برای مدت زمانی هر چند کوتاه متوقف شود اما پیروزی در افغانستان به ایمان افغان‌ها به آینده بستگی دارد . هیگ در خصوص هدف بریتانیا در افغانستان گفت: ما یک چیز را دنبال می‌کنیم و آن هم این است که افغان‌ها بتوانند برای سرنوشت خود تصمیم بگیرند و در حالی که تهدیدی برای جامعه جهانی نیستند به زندگی خود نیز ادامه دهند .

باور بهبود اوضاع در آینده و تامین امنیت بی‌شک به نفع حضور نظامی ناتو در افغانستان نیز است. اما هدف ما دوباره از نو ساختن افغانستان نیست . این مسئولیتی است بر دوش افغان‌‌ها. اگر رهبران افغان بتوانند با فساد مبارزه کنند ، انتخاباتی عادلانه و آزاد برگزار کنند و البته میزان اطمینان مردم به ارتش را افزایش دهند بی‌شک طالبان نیز حذف خواهد شد . اما ما نمی‌توانیم از این مناقشه تنها به این دلیل که افغان‌ها به استانداردهای ما احترام نمی‌گذارند ، عقب بکشیم. خروج از افغانستان تنها به دلیل شکست‌های دولت مرکزی دلیل ما برای حمله به این کشور پس از یازدهم سپتامبر را زیر سوال می‌برد . قرار بود ما مانع از تبدیل شدن افغانستان به مقری برای طالبان و القاعده شویم. قرار بود نگذاریم افغانستان موجب بی‌ثباتی پاکستان شود . ما باید به تمام این اهداف برسیم تا بتوانیم ادعا کنیم که در افغانستان پیروز شده ایم. دستیابی به این اهداف دقیقا همان چیزی است که ما در این سال‌ها به دنبال آن بودیم.

در پاکستان اما بریتانیا می‌تواند نقشی جدی بازی کند . همان‌گونه که هیگ یک سال پیش گفت ارتباط‌های چند گانه بریتانیا با پاکستانی‌ها از طریق هزاران خانواده پاکستانی در لندن و البته ارتباط با رهبران این کشور ، به انگلیسی‌ها برای نقش‌آفرینی در خلق پاکستانی دموکرات و آزاد حق خاصی می‌بخشد . شاید فشارهای وارده از سوی کاخ سفید بر پاکستانی‌ها بی‌تاثیر نباشد اما این رابطه خاص میان اسلام آباد و لندن است که می‌تواند تحمل سختی‌ها در این مسیر را میسر کند .

اکنون پرسش اینجاست که لیبرال دموکرات‌ها چگونه می‌خواهند به نقش بریتانیا در مناقشه میان پاکستان و افغانستان واکنش نشان دهند . پاسخ این پرسش اصلی‌ترین معیار برای محک توانایی دولت ائتلافی در بریتانیا است . شورای امنیت ملی پیشنهادی کامرون نیز در راه است . نکته جالب ماجرا اینجاست که این شورا توسط مقام های ارشد در دفاتر وزارت امور خارجه اداره می شود و نه توسط افرادی که به نخست وزیر نزدیک هستند .

تروریسم و تکثیر تسلیحات هسته‌ای همچنان اصلی‌ترین چالش های زمان ما هستند . در این میان افغانستان و پاکستان هم از اصلی‌ترین اولویت ها است . ایالات متحده ، بریتانیا و غرب برای پیروزی بر طالبان اصرار دارند . اکنون نوبت به تصمیم گیری‌های سخت رسیده است . این روزها در ایالات متحده پس از گذشت یک سال و شش ماه از حضور باراک اوباما همه می‌دانند که امریکایی‌ها ظرفیت پذیرش شکست را ندارند. باید ببینیم در بریتانیا نیز مردم به سرعت از شکست دولت ائتلافی سرخورده می‌شوند یا خیر؟

تایمز آن لاین 16 می / ترجمه : سارا معصومی