اصلاً به مرز نروید!

 البته بنا به فضای سیاسی کشور باید آن بخشی که گفته است «اظهار نظر کاندیدای ریاست جمهوری در زمینه گشت‌های ارشاد آزاد است.» در سخنان او دیده شود و تیترها درباره این بخش از سخنان او برگزیده شود؛ چرا که هر چه هست بحث سیاست است و گویا مسئله دیگری نیست، که اگر بود شاید تاکنون فقط یک کنفرانس مطبوعاتی دبیرکل محترم ستاد مبارزه با مواد مخدر باید در جایی که باید برگزار می‌شد و نه وسط پایتخت.

چهارضلعی:
7300 کیلومتر مرز خاکی و آبی کشورمان، همان جایی که نیروی انتظامی، مدیریت آن را بر عهده دارد، جایی است که برای دفاع از جان و مشخص کردن حد و حدود مالکیتمان و مقابله با بیگانگان وضع شده است و البته از آنجایی که ظاهراً با زندگی روزانه‌مان قرابتی ندارد دانستن و گفتن از آن نیز نباید آنچنان مهم باشد که فقط بخش پایانی سخنان ایشان به این مسئله اختصاص داشت. سردار احمدی مقدم فقط درباره انسداد کامل مرزهای شرقی کشور و تقویت واحدهای مرزبانی با اولویت سیستان و بلوچستان که از جمله این اقدامات محسوب می‌شود، گفته است: انسداد کامل مرزهای سیستان و بلوچستان در پایان اردیبهشت ماه اعلام خواهد شد.

شکی نیست که مرزها به عنوان یکی از حوزه‌های مدیریتی نیروی انتظامی با بضاعت این نیرو اداره می‌شود و اگر سربازان و نیروهایی که با هیچ ایستاده‌اند نبودند اینگونه آسوده نبودیم.

مرکزی:
شاید برای مایی که در پایتخت نشسته‌ایم آنچه درباره مرزها گفته نشده است اهمیتی نداشته باشد اما بر متولی است که. . . سردار دیروز درباره آنچه در سال گذشته انجام داده‌اند گفت و از مرز نگفت و البته از او نیز سؤالی نشد تا او پاسخ دهد و همین واداشت تا درباره آنچه نگفت و نپرسیدند، بنویسم.

بیراه نیست که بگوییم ما و همکارانمان در روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها درباره مرز هیچ نمی‌دانیم و نمی‌دانیم که اگر غیر از این بود باید سؤالی درباره آن طرح می‌شد. آنجا هم مثل آن محله‌ای که اراذل و اوباش دارد امنیت می‌خواهد و آنجا نیز انسانهایی زندگی می‌کنند که تقدیر مرزبندشان کرده و به چیزی به اسم امنیت که ما احتیاج داریم، نیازمندند.

 غرب تا جنوب شرقی:
زندگی روزمره‌مان که آفتاب تند جنوب و سرمای شمال غرب را تجربه نکرده است با آنچه در مرز می‌گذرد قرابتی ندارد و همین است که مسئله‌ای به نام مرز نمی‌شناسیم.

شرق:
چند روز پس از آنکه مصطفی پورمحمدی سکان وزارت کشور دولت نهم را بر عهده گرفت در حاشیه مرزهای شرق این جمله را گفت: «باید نهضت ساماندهی مرزهایمان را به راه بیندازیم»؛ حرفی به گزاف نبود چرا که هم بضاعت مرزداران را می‌دانست و هم مهاجمان را می‌شناخت، اما هیچ نشد تا امروز.

چهارضلعی:
عیان‌ترین سند برای آشفتگی‌ای که باید ترمیم می‌شد طرح «تقویت مرزبانی جمهوری اسلامی ایران» بود که دی ماه در مجلس رأیی نیاورد چرا که برآورد شده بود که انسداد مرزها نیازمند 3 هزار میلیارد تومان اعتبار است.

انسداد کمترین کاری است که می‌توان برای مرزها کرد و در آن جایی که قاچاقچیان دوربین دید در شب دارند و سربازان وطنی خورشید که می‌رود هیچ نمی‌بینند؛ کمترین چیزی که می‌توانست حداقل حافظ جان سربازان مرزبان باشد.

همین درباره مرز بس، که هیچ وقت به مرز نرویم ما شهری‌ها!