این کنفرانس که دهم خردادماه و با حضور بیش از 2 هزار نفر از مسوولان زیست محیطی آغار به کار کرد، قرار است ۱۲ روز به طول بیانجامد. کنفرانس بن باید زمینه را برای دو نشست بعدی در مکزیک و آفریقای جنوبی آماده سازد تا دست یابی به پیمان جایگزین پیمان کیوتو امکان پذیر شود.
در این نشست و همچنین در دو نشست عالی گروه هشت (G8) و گروه بیست (G20) که متعاقبا برگزار خواهند شد، برخی نکات اصلی سیاست های زیست محیطی به بحث گذاشته می شود.
رگینه گونتار، مدیر سیاست آب و هوایی صندوق جهانی حفاظت از طبیعت (WWF) می گوید: نشست کپنهاگ نتوانست به پیمانی دست یابد که جهان به آن نیاز دارد؛ این نشست تنها در بعضی قسمت ها به پیشرفت های مهمی دست یافت. نشست بن در تلاش است نکات نافرجام نشست کپنهاگ را به بحث بگذارد تا زمینه ی موفقیت نشست بعدی در مکزیک به وجود آید.
صندوق جهانی حفاظت از طبیعت می گوید، هیأت های اعزامی به بن می توانند مباحث مهمی مانند مسایل مالی، جنگل زدایی، انتقال فناوری و اقدامات تطبیق دهنده ی سیاست های زیست محیطی را پی بگیرند تا امکان موفقیت نشست مکزیک در پاییز جاری و تنظیم یک پیمان بین المللی آب و هوایی در کنفرانس بین المللی آفریقای جنوبی در سال ۲۰۱۱ در شهر کانکون به وجود آید.
روزهای پایانی کیوتو
مهلت پیمان کیوتو که در سال ۱۹۹۷ به تصویب رسید در سال ۲۰۱۲ به پایان می رسد. نشست کپنهاگ که هدف از آن رسیدن به پیمانی جایگزین پیمان کیوتو بود، حاصل قابل توجهی در برنداشت و در نهایت به سندی غیرالزام آور برای جلوگیری از افزایش ۲ درجه ای دمای زمین منجر شد.
در اجلاس کپنهاگ، اختلافات عمیقی میان کشورهای غنی و فقیر وجود داشت، نادیده گرفتن دیدگاههای سایر کشورهای شرکت کننده در اجلاس کپنهاگ، موجب نارضایتی بسیاری از کشورها شد.
همچنین نمایندگان برخی کشور های درحال توسعه، از نشست اوباما با سران چهار کشور دیگر، به عنوان کودتایی علیه سازمان ملل متحد یاد کردند. توافق رهبران پنج کشور آمریکا، چین، هند، برزیل و آفریقای جنوبی، به عنوان پیشنویس بیانیه پایانی اجلاس کپنهاگ دراختیار نمایندگان کشورها قرار گرفت.
مخالفت های زیادی با این پیش نویس از سوی کشورهای درحال توسعه و فقیر ابراز شد، اما با رایزنی مقامات اروپایی، بیانیه پایانی اجلاس کپنهاگ، امضا و منتشر شد.
پس از بازگشت هیات های نمایندگی کشورها به پایتخت هایشان، مقامات سازمان ملل و کشورهای غربی با شفافیت بیشتری درمورد بیانیه پایانی اجلاس کپنهاگ صحبت کردند.
در شرایطی که آمریکا بزرگترین تولید کننده گاز دی اکسید کربن است، تحقق وعده های رییس جمهوری این کشور برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای، با توجه به عدم همراهی کنگره آمریکا با اوباما، با تردید مواجه ساخته است.
اجلاس کپنهاگ هیچ دورنمای روشنی از توافق جهانی برای جلوگیری از افزایش دمای زمین ارائه نکرده است. شکست کنفرانس کپنهاگ این تجربه را به دست داد که برای رسیدن به موفقیت در چنین کنفرانس هایی لازم است پیش از آن چند نشست مقدماتی برگزار و طرح کنفرانس نهایی ریخته شود. در کنفرانس کپنهاگ رهبران ۱۹۳ کشور جهان حضور یافتند بی آنکه پیش از آن بر سر طرح معینی توافق شده باشد.
نشست های پیاپی و کم ثمر
گونتار، از مدیران صندوق جهانی حفاظت از طبیعت به لزوم کاهش انتشار گاز دی اکسید کربن در برخی از کشورها اشاره می کند و می گوید، ۳ نشست بن، مکزیک و آفریقای جنوبی باید مشخص کند که چگونه می توان در این زمینه به نتیجه رسید.
وی همچنین به دو نشست عالی گرو ه های ۸ و ۲۰ اشاره می کند و می گوید: دومین مرحله ای که در مسایل آب و هوایی بسیار مهم است، پیشرفت در دو کنفرانس گروه ۸ و گروه ۲۰ در ماه ژوئن خواهد بود. در این نشست ها باید در مورد مسایلی مانند چگونگی تأمین مالی سیاست های آب و هوایی و مقررات مربوط به آن توافق حاصل شود.
سران و رهبران کشورهای شرکت کننده در این دو کنفرانس باید منابع جدید تأمین مالی سیاست های زیست محیطی را مشخص کنند، مانند مالیات بر انتشار گاز دی اکسید کربن برای کشتی ها و هواپیماها.
مهمترین مواردی که در پیمان جدید مورد توجه قرار خواهد گرفت کنترل آلاینده هایی مانند مونوکسید کربن با کنار گذاردن سوختهای فسیلی و گرایش به سمت سوختهای پاک و استفاده از منابع تجدید پذیر،الزام موسسات تجاری برای کنترل تولید گازکربنیک و پرداخت مالیاتهای سنگین از سوی تولید کنندگان عمده ی گازهای گلخانه ای و چگونگی صرف منابع مالی برای کمک به کاهش گرمای زمین خواهد بود.
همچنین باید به جای استفاده از یارانه ها برای سوخت های فسیلی از آنها برای استفاده از نوآوری ها و فناوری های پاک برای تولید انرژی استفاده کرد.
رگینه گونتار معتقد است که کشورهای جهان باید قاطعانه و جدی تر از گذشته در جهت استفاده از صنایع پاک و بدون دی اکسید کربن گام بردارند.
نظر شما