مشارکت حداکثری نه تنها نشان دهنده میزان مشروعیت یک دولت و پویایی و سرزندگی یک جامعه است بلکه تعهد و حساسیت یک ملت را به تعیین سرنوشت و مخالفت با دخالت بیگانگان در کشورشان را به نمایش می گذارند.
در دنیایی که دموکراسی به الگوی غالب کشورداری تبدیل شده است، دولتی که برخاسته از مشارکت حداکثری ملت باشد، از اقتدار بیشتری در روابط خارجی برخوردار خواهد بود و قدرت چانه زنی بالاتری را بدست می آورد.
معمولاً رهبرانی که پشتوانه مردمی قدرتمندی ندارند، به سختی می توانند در مواقعی که بسیج و حمایت مردمی را در پیشبرد اهداف خارجی نیاز دارند، توفیقی بدست بیاورند و اگر سایر کنشگران از این نقطع ضعف مطلع باشند، تمایل کمتری به توافق و همکاری و رغبت بیشتری به تحمیل اراده خود پیدا می کنند.
بعلاوه مشارکت پایین در انتخابات که معنایی جز ناامیدی شمار کثیری از اعضای یک ملت از وضعیت کشور و آینده آن ندارد، امیدواری سایر کشورها به ویژه دشمنان را به مداخله در امور داخلی و بهره گیری از بخش خاموش یک ملت در جهت اهداف شان تقویت می کند.
با در نظر گرفتن اوضاع آشفته منطقه ما که چشمان زیادی به نتایج انتخابات آتی دوخته شده، مشارکت بالا می تواند با به نمایش گذاشتن ایران به منزله جزیره ثبات و شکوفایی، قدرت الهام بخشی ایران را در استقرار حاکمیت ملت بر سرنوشت شان از طرق مسالمت آمیز و فراگیر یکبار دیگر احیا کند و کسانی را که تصور می کنند، می توانند ایران را به سرنوشت کشورهای از درون پاشیده و جنگ زده منطقه دچار کنند، ناامید کند.
49310
نظر شما