دربخشی از این متن آمده است:
«رأی ندادن را نمی‌فهمم. چرا باید این حق شهروندی (شاید یکی از معدود حقوق به جای مانده مان) را از دست بدهیم؟ هیچ کدام از کسانی که رأی به تحریم می‌دهند، راه حل کاربردی‌تر و بهتری جایگزین نمی‌کنند و از قهر یا غضب خودشان را عقب می‌کشند و میدان را خالی می‌کنند برای نیروهای همیشه در صحنه‌ای که حداقلی رأی می‌دهند و تصمیم گیرنده‌های اکثریت را مشخص می‌کنند. سال ١٣٨٤ و قهر ما از انتخابات و اعتراضمان به نامزدهای اصلاح‌طلبان و عدم حمایتمان از آیت‌الله رفسنجانی راه به کجا برد؟ به یاد آر... رأی دادن ما هزینه دارد، نه فقط برای خودمان، بیشتر برای آنانی که ترجیح می‌دهند ما دلسرد و دلزده در خانه بنشینیم و رأی ندهیم. رأی دادن به ما حق می‌دهد مطالباتمان را تکرار کنیم، به دنبال تحقق‌شان باشیم و درباره آرایمان (با همه هزینه‌اش) سؤال بپرسیم. به یاد آر...
حتماً به یاد داریم که در سال ١٣٩٠ سالن سازمان ملل به مناسبت سخنرانی رئیس جمهوری وقت خالی شد. حتماً شما هم مثل من، آن روز با دیدن کسانی که حتی وقت شنیدن حرف‌های نماینده کشورمان را نداشتند اشک ریختید، بحث نیاز به شنونده خارجی نیست (که حتی هست) اما وقتی حتی در سخنرانی‌های داخلی هم جز تکرار وعده‌های ناکارآمد و الفاظ توهین‌آمیز مثل خس و خاشاک (به یاد آر...) حرف جدیدی زده نمی‌شد، دلت می‌گرفت از‌شأن و عزتی که تا مرز از دست رفتن، رفته بود. باز بحث دولت پیشین نیست که هیچ‌کس به گرد پایشان هم نمی‌رسد، اما تنها دو سال بعد - تأکید می‌کنم فقط دو سال - با اعتماد‌سازی و به کارگیری سیاست خارجی درست و انتخاب نمایندگانی کاربلد، خوش صحبت و مسلط به مسائل خارجی، تبدیل به کشوری با تمایلات صلح طلبانه می‌شویم و عکس «دولتی‌ها » به‌عنوان چهره‌های صلح طلب مجلات و روزنامه‌های خارجی را پر می‌کند. اصلاً دستاورد کمی برای چهار سال نیست... و در آخر، رأی من رأی کسانی است که بیش از من و شما و برای من و شما هزینه پرداخته‌اند.»
57241
نظر شما