فوتبال یک صنعت محبوب است . این قدر دوست داشتنی که با آغاز جام جهانی ، همان قدر که تماشای بازی تیمی مثل برزیل برای من و شما در ایران پیدا می کند بی شک وزیر یا نخست وزیر یک کشور پیشرفته اروپایی را هم محو تماشا می کند. همین ویژگی منحصر به فرد است که سبب شده تا فوتبال در روزهای رکود اقتصادی بتواند سودآفرین باشد. فیفا تنها نهاد بین المللی بود که در دل بحران های مالی رشد اقتصادی را تجربه کرد.
همه فوتبال را پیگیری می کنند تا اتفاقات خارق العاده اش ؛ آنچه در آن 90 دقیقه بازی رخ می دهد ببینند و آن است که همان ابتدا به ساکن اهمیت پیدا می کند و دیگر مسائل جنبی ، در حاشیه اش قرار می گیرند. جام جهانی کارنوال بزرگی است تا تمام ملتها در کنار هم این این هیجان را تقسیم کنند. مردمی که از گوشه گوشه دنیا کنار هم قرار می گیرند و این فرصتی است تا فرهنگ ها معرفی شوند. شاید آن کشر کوچک افریقایی که در تمام سال همه حجم خبرهایش در رسانه های بین المللی به تعداد انگشتان دو دست نرسد به واسطه پیشرفت فوتبالش و حضور در جمع 32 تیم برتر دنیا ، این شانس را بدست بیاورد که دیده شود. اینکه در بازار جنبی این کارناوال بزرگ فرصت داشته باشد گوشه ای از گفتنی هایش را عرضه کند. این نکته ای است که در دیپلماسی ، دیپلماسی عمومی با گرایش ورزشی نامیده می شود.
شکلی از دیپلماسی که حالا دولت ها حتی بیش از تلاش های دیپلماتیک رسمی شان به آن می پردازند. اینکه حالا پیراهن تیم های ملی فوتبال برای رهبران کشورهای درحال توسعه به عنوان نمادی از دوستی شان عرضه می شود. کاری که دیپلمات های کشورهایی چون آرژانتین و برزیل در سالهای اخیر بارها انجام داده اند یا نمونه های بسیار دیگری از این دست که همه در خاطر داریم. حالا فوتبال نماد صلح است. نماد دوستی میان ملت ها. دیگر بحثی از تخاصم نیست. همه کنار هم جمع می شوند تا شاد باشند و 32 کشور که مجوز حضور در بازی ها را در دست دارند ، سهمی بزرگتر از دیگران دارند. تیم هایی که بی شک تلاش شان بیش از سایرینی بوده که باز مانده اند.
اگرچه معتقدم نرفتن به جام جهانی ا فاجعه نیست و با صعود به جام جهانی هم معجزه ای رخ نداده . بی شک با حضور در این رقابت ها از جهات گوناگون ورزش و دولت ما بیشترین منافع را بدست می آورد. از لحاظ روحی می توانستیم خوشحال باشیم که یک ملت احساس غرور می کنند و به تیم ملی شان حس غرور خواهند داشت . با این وجود نباید از یاد ببریم چه بسیار کشورهای صاحب فوتبالی هستند که گاه از صعود بازمانده اند اما در کشورشان عزای عمومی اعلام نمی کنند. آنچه اما این نرفتن را برای مان تلخ می کند مکانیسم اشتباهی است که در پیش گرفته بودیم. ما می بازیم چون باوری غلط را بر افکار مان غلبه داده ایم. اینکه بهترینیم.
بهترینی شاخص هایی دارد. تلاش می خواهد ، برنامه ریزی و تلاش مضاعف اما هنوز وقتی می خواهیم دلایل ناکامی فوتبال ایران را ردیف کنیم ؛ می گویند: تعلیق. تعلیقی که فقط 4 روز طول کشید و البته سبب خیر بود تا فوتبال مان گامی به سوی استقلال بر دارد. از یاد می بریم که برنامه ریزی نداریم ، هدف نداریم افق دیدمان مشخص نیست و در این شرایط نباید عزا بگیریم که رفتن مان است که باید تعجب برانگیز شود.
عضو سابق هیات رئیسه فدراسیون فوتبال
نظر شما