این رفتارها، با منافع ملی، مبانی اخلاق ایرانی و مشرب های سیاسی رایج ، فاصله دارد.
واقعیت این است، وقتی سرمایه های انسانی، محور قلمداد نشوند، نفی می شوند . خودزنی ها در بورس مد قرار می گیرد و ملاک " خم ابرو" می شود. کافی است خم ابروی تو با آن یکی، که دستی بر آتش دارد نخواند، آنوقت است که کباب می شوی. این از قواعد بازی آنانی است که اثبات خود را در نفی دیگران جست وجو می کنند.
اینکه چرا بعضی ها اصرار دارند تا در نفی دیگران خود را اثبات کنند، همچنان بی پاسخ مانده تا جایی که به یک بیماری فراگیر تبدیل شده است.بیماری لاعلاجی که چونان موریانه، پایه های اخلاقی و معرفتی یک جامعه را می بلعد.
این نفی کردن ها در گذشته، شامل دشمنان ، رقیبان و حریفانی بود که در آن طرف خط قرار داشتند اما امروز، این خط برداشته شده تا جایی که دایره خودیها را نیز، شامل می شود. وقتی که قاعده بازی، مبتنی بر نفی باشد ، دیگر مبانی اخلاقی چون صبر و مدارا ، محلی از اعراب نخواهد داشت.
آستانه تحمل همه کم شده است. دیگر گذشت در قاموس ما جایی ندارد . زمان، زمانه حساب پس دادن است . انگار داریم آخرت را تمرین می کنیم. تسویه حساب که روزی فقط در دایره مالی و اداری تعریف می شد، امروز به مانند یک افعی گرسنه ، به جان همه افتاده است.
زدن ها به پایین و میانه ختم نمی شود . بالاترها را هم می زنند اگر چه کارنامه بلندبالایی در خدمت به مردم و این مرزو بوم داشته باشند.
" نفی" می‌کنیم چون از جاده " اخلاق " فاصله گرفته ایم. نفی می کنیم چون فراموش کرده ایم پیامبر مهربانی ها (ص) بزرگترین رسالتش را گسترش مبانی اخلاقی می دانست. نفی می کنیم چون دنیا برایمان اصل شده است و آخرت در صندوقچه خاطراتمان خاک می خورد .
به قول حضرت سعدی: تو با دشمن نفس هم خانه‌ای / چه در بند پیکار بیگانه‌ای
نظر شما